Δεν είναι λίγες οι φορές που εμείς τα γκέι άτομα βλέπουμε τη σεξουαλική μας ταυτότητα να αποτελεί προϊόν συζήτησης, διαπραγμάτευσης και ταύτισης με εγκληματικές συμπεριφορές, όπως αυτή της παιδεραστίας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως έχουμε συνηθίσει όλη αυτή την κατάσταση και ότι μπορούμε όλες/όλοι να βγούμε αλώβητες/οι απ’ αυτή.
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την υπόθεση του Λιγνάδη και κυρίως και μετά τον ομοφοβικό οχετό του δικηγόρου του, Αλέξη Κούγια, καλούμαστε να φάμε και πάλι όλη αυτή την κακοποίηση στα μούτρα. Και δεν είναι εύκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ακούς τον καθένα και την καθεμία να αναπαράγει όλη αυτή την ομοφοβία, προσπαθώντας να την αναλύσει και να τη διαπραγματευτεί. Ακόμη και στην περίπτωση που την καταδικάζει, το αποτέλεσμα για εμάς είναι το ίδιο, κακοποίηση.
Έχουμε ανάγκη πια από ασφαλή περιβάλλοντα κι αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν πάρουμε τη συνειδητή απόφαση να σταματήσουμε να αναγνωρίζουμε την ομοφοβία ως άλλη άποψη και να την αποκλείσουμε εντελώς. Και για να το πω πιο απλά, ελάχιστη αξία έχει να καταδικάζεις την ομοφοβία του Κούγια, όταν εντελώς συνειδητά τον έχεις προσκαλέσει στην εκπομπή σου ενώ γνωρίζεις τις απόψεις του. Και ακόμη κι αν αγανακτείς με αυτές, φέρεις κι εσύ την ευθύνη για την αναπαραγωγή τους.
Ο Κούγιας μετά τον Ευαγγελάτο, εμφανίστηκε σε δύο ακόμη εκπομπές. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Ομοφοβία και κακοποίηση. Και ποιος φταίει γι΄αυτό;
