Όποιος το ‘χει κάνει να σηκώσει το χέρι!
Όποιος ήξερε τι είναι και υποκρίθηκε τον «κανονικό» να φωνάξει δυνατά! Όποιος δεν ήθελε να πειραματιστεί, αλλά το έκανε για να αποδείξει στους άλλους ότι είναι «άνδρας» ένα βήμα μπροστά παρακαλώ!
Εμπίπτω σε όλες τις ανωτέρω κατηγορίες. Είμαι από κείνα τα «αλλιώτικα» αγόρια, που προσπάθησαν σθεναρά να περάσουν ως «κανονικά.» Είχαν πιστέψει, βλέπεις, ότι το να είναι ο εαυτός τους είναι ντροπή και δυστυχία. Θα είμαι πάντα από κείνα τα παιδιά, που δε θα γίνουν ποτέ άνδρες (που λέγε κι ο Αχιλλέας από το Κάιρο).
Όλες εκείνες οι απέλπιδες προσπάθειες να περάσω ως στρέιτ, σήμερα μου ακούγονται κάπως σαν χαριτωμένες γκάφες, αλλά τότε μόνο άγχος προσέδιδαν στον νεανικό μου εαυτό.
Έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι «κανονικός»
Με πήγαν, λοιπόν, οι στρέιτ φίλοι μου μια μέρα στο στριπτιτζάδικο. Εγώ όταν άκουσα στριπτιτζάδικο αμέσως πήγε ο νους μου στην Κορίνα από τα «Εγκλήματα» και το σόου που έκανε στο στριπτιτζάδικο. Είχα περιέργεια να δω λίγο από νύχτα, πώς είναι αυτός ο κόσμος από κοντά. Φυσικά, δεν είχα καμία όρεξη να δω τα κορίτσια να χορεύουν αισθησιακά. Πόσο μάλλον να πάρω προσωπικό χορό. Έλα όμως που ‘φτασε κι η σειρά μου! Αφού πήραν όλοι προσωπικό χορό, έπρεπε να πάρω κι εγώ.
Ε, με πήρε μια κοπέλα λίγο παράμερα κι άρχισε η γλυκούλα να ταλανίζεται ερωτικά στα γεννητικά μου όργανα. Εγώ μιλάμε ντροπή τεράστια. Έπαιζα εκεί τον ερεθισμένο αλλά που, δε μου κάνε κούκου, ούτε κατά διάνοια. Είδε κι από είδε η έρμη με την ξενέρα μου και μου πιάνει τον καβάλο και χώνει το χέρι μέσα στο παντελόνι αγγίζοντας το μαραμένο μου γαριδάκι. Από την πολύ ντροπή, στο τέλος χαλάρωσα και της έκανα νόημα με τα χέρια «άστο καλύτερα.» Ήταν σαν να της έλεγα «μα δε βλέπεις, βρε αγάπη μου. Δε θα αντικρίσεις καμία έπαρση σημαίας.» Κάπως έτσι έληξε εκείνη η εμπειρία του «αποδείξειν κανονικός.»
Θα σου πω άλλη μια, ακόμη πιο θλιβερή και ταπεινωτική ιστορία για τον εαυτό μου.
Που λες θα ‘ταν 2003 μάλλον. Μετά από κάποιο ποτό, θυμάμαι να πηγαίνουμε βόλτα όλοι μαζί στριμωγμένοι στο αυτοκίνητο κάποιου φίλου στρείτ στη Συγγρού. «Να σπάσουμε πλάκα με τα τραβέλια.» Χρησιμοποιώ την κακοποιητική φράση και κοκκινίζω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δε θυμάμαι να κάνω κάτι προσβλητικό προς τα κορίτσια της λεωφόρου, αλλά δυστυχώς δε θυμάμαι και να λέω «Σταματήστε ρε. Τι κάνετε!» Νομίζω σιωπηλά προσπαθούσα να περάσω ως «κανονικός.»
Βέβαια εδώ έρχεται η ερώτηση: «τι θα πει κανονικός;»
Ο αγαπημένος Michael Warner γράφει: «η απάντηση σε αυτή την ερώτηση σχετίζεται κυρίως με στατιστικά στοιχεία.» [1]Οι άνθρωποι, βλέπεις, νιώθουν ανακούφιση όταν αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια «στατιστική πλειοψηφία.» Όμως, αν η «κανονικότητα» είναι μόνο αριθμοί, γιατί κάποιος να θέλει να είναι «κανονικός»; Εδώ, λέει, ο Warner υπάρχει μια παγκόσμια παρερμηνεία των στατιστικών. Το ότι υπάρχει κάτι σε στατιστική πλειοψηφία δε σημαίνει ότι είναι και ο επιβεβλημένος τρόπος ύπαρξης για όλα τα άτομα. Άλλωστε, το να πεις ότι κάποιο άτομο είναι «απολύτως νορμάλ» είναι αδύνατον. Ό,τι και να κάνει κάποιο άτομο, όσο και να προσπαθήσει πάντα θα αποκλίνει από κάποια «στατιστική πλειοψηφία.»
«Ακόμα κι αν υπήρχε αυτό το άτομο που θα βρισκόταν μέσα σε όλες στις στατιστικές πλειοψηφίες. Για παράδειγμα γύρω από το ύψος, το πάχος, το χρώμα των ματιών, την ηλικία, το θρήσκευμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη συχνότητα οργασμών, το ετήσιο εισόδημα, τη μυρωδιά της ανάσας και πόσα ακόμα. Τότε, πολύ απλά, λόγω αυτού του απίθανου συνδυασμού κανονικοτήτων που θα συγκέντρωνε, πάλι θα παρέκκλινε από την ‘κανονικότητα’» [2].
Γι’ αυτό σου λέω δε βγάζεις άκρη. Όμως, παρόλο που αντιλαμβάνομαι τα ανωτέρω, παρόλο που το βλέπω παντού γύρω μου ότι η μόνη «κανονικότητα» που υπάρχει είναι η «διαφορετικότητα» , πάλι νιώθω ότι φέρω κάποιο έλλειμμα. Κάποιο κουσούρι που δε φεύγει.
Είναι κοινωνικό το ζήτημα; Είναι ψυχολογικό; Μήπως είναι φιλοσοφικό; Τι τα θες, «Άρτζι μπούρτζι και λουλάς.» Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι φοβάμαι να είμαι αυτό που είμαι. Κι όσο κι αν λέω στον εαυτό μου «μη φοβάσαι ρε!» κάτι με κρατάει πίσω.
Γι’ αυτό μόνο μια λύση βλέπω: «Βουρ, κατά πάνω στον φόβο» κι η ιστορία θα δείξει.
[1] Warner, Michael. The Trouble with Normal: Sex, Politics, and the Ethics of Queer Life. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2003, σελ. 53
[2] Warner, Michael. The Trouble with Normal: Sex, Politics, and the Ethics of Queer Life, Σελ. 55
