Στις 13 Μαρτίου του 2020 η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ορκίζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας και γίνεται η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα.
Είχε προηγηθεί η εκλογή της στο κοινοβούλιο, με τη στήριξη τριών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, Κίνημα Αλλαγής), κάτι που έγινε για πρώτη φορά, ενώ καμία βουλεύτρια και κανένας βουλευτής δεν καταψήφισε την απόφαση. Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής εξελέγην με 261 ψήφους υπέρ και 33 «παρών».
Η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέπεσε και με τη διεξαγωγή μιας μεγάλης συζήτησης για το πόσο ασφαλείς είναι οι γυναίκες στη χώρα μας – τα σκάνδαλα κακοποίησης, το κίνημα του MeToo αλλά και οι γυνοκοκτονίες που έρχονταν στο φως της δημοσιότητας δεν άφηναν πολλά περιθώρια. Πολλά κόμματα μάλιστα «χρησιμοποίησαν» τη στήριξή τους στο πρόσωπο της Σακελλαροπούλου για να πείσουν για τις φεμινιστικές και γενικά ανθρωπιστικές τους διαθέσεις.
Πέντε χρόνια μετά και ελάχιστα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, ο αριθμός των γυναικοκτονιών στη χώρα μας αυξάνεται δραματικά, ελάχιστα θύματα κακοποίησης έχουν δικαιωθεί ενώ τα φεμινιστικά και ανθρωπιστικά κινήματα εξακολουθούν πολλές φορές να παλεύουν μόνα τους. Ίσως το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο συμβολικός χαρακτήρας του προσώπου που θα αναλάβει τον ρόλο της/του προέδρου της Δημοκρατίας. Μόνο που τώρα το πράγμα πηγαίνει κάπως αντίστροφα.
Γιατί, ενώ η επιλογή/πρόταση τότε (το 2020) της Σακελλαροπούλου από την κυβέρνηση ήθελε να περάσει ένα (σ.σ. επικοινωνιακό) μήνυμα προοδευτισμού, η μη στήριξή της για δεύτερη θητεία και η πρόταση του Κωνσταντίνου Τασούλα για ΠτΔ αποσκοπεί στο αντίστροφο. Να περάσει ένα μήνυμα επικίνδυνο συντηρητισμού.
Το όνομα, βλέπετε, της Κατερίνας Σακελλαροπούλου έχει συνδεθεί με αυτό που η Ακροδεξιά ηλιθιωδώς και εντελώς καταχρηστικά αναφέρει ως «woke κουλτούρα». Κάτι που η κυβέρνηση – μετά την ψήφιση της ισότητας(;) στον Γάμο θέλει να αποτινάξει από πάνω της με κάθε τρόπο για να μη χάσει άλλο από το συντηρητικό κοινό της. Είναι, τώρα, και η επανεκλογή του Τραμπ που έχει κάνει την ομο/τρανσφοβία νέα πολιτική μόδα και που ακολουθούν πιστά οι περισσότερες συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της Δύσης.
Και ενώ η κριτική (θετική ή αρνητική) στη δράση της απερχόμενης ΠτΔ πρέπει να συμπεριλαμβάνει αρκετά γεγονότα που σχετίζονται με πολλά και διαφορετικά ζητήματα, πολλοί είναι αυτοί που περιορίζονται εμμονικά στο κομμάτι των ΛΟΑΤΚΙ+ ζητημάτων για να επιχειρηματολογήσουν κατά της.
Κι αυτό, για να σας είμαι ειλικρινής, είναι που με τρομάζει πιο πολύ. Και πιστέψτε με, αν σκεφτείτε τους συμβολισμούς που προκύπτουν, θα τρομάξετε κι εσείς!
