Σας έχει τύχει ποτέ να υποστηρίζετε μία επιλογή σας με νύχια και με δόντια; Τόσο πολύ που και τα νύχια σας να γρατζουνάνε αλλά και τα δόντια σας να δαγκώνουν; Αν όχι δεν ξέρετε τι χάνετε. Αν ναι, τότε ξέρετε πάρα πολύ καλά γιατί μιλάω.
Για την ιστορία, βλέπω ταινίες και σειρές από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου. Βασικά δεν θυμάμαι αλλιώς τον εαυτό μου, για να εξηγούμαστε. Η σχέση αυτή είναι αγάπης και μίσους. Αγάπης για τα θεάματα που λατρεύω και μίσους για τα θεάματα που μου καταστρέφονται στην πορεία. Αλλά άλλο λέμε τώρα.
Συχνά πυκνά, εμφανίζεται στη ζωή μου ένας ηθοποιός, μία ηθοποιός, ένας καλλιτέχνης, μία σκηνοθέτιδα, ένας μουσικός, ένας παραγωγός κτλ κτλ, όπου αρχίζω να τον ακολουθώ. Να τον παρατηρώ και να τον μελετάω (ναι, τέτοιες ψωνάρες είμαστε οι ηθοποιοί). Συνήθως συμβαίνει το έξης: Ξεκινάω να τον ακολουθώ. Όταν κάτι με «χαλάσει» (μη ρωτάς τι μπορεί να είναι αυτό, κανείς δεν έχει καταλάβει), τότε σταδιακά αρχίζω να παίρνω τις αποστάσεις μου, μέχρι να απομακρυνθώ τόσο πολύ, που πια δεν τον βλέπω ούτε σαν τελεία στον ορίζονται. Το αντίθετο συμβαίνει σπάνια, έως καθόλου. Κι όμως. Αυτό το αντίθετο μου έχει συμβεί. Να μη σου δίνω σημασία, αλλά να καταφέρνεις να με κάνεις απόλυτο fan-boy, από εκείνα τα σπαστικά που δεν δέχονται και κουβέντα. Γιατί αγαπημένη μου Kristen Stewart, το κατάφερες. Κι όχι μόνο σε μένα. Να τα λέμε κι αυτά.
Και μπορεί η γεννημένη το 1990 ηθοποιός, να σας φαίνεται ότι εμφανίστηκε από το πουθενά, αλλά από 9 χρονών είναι εδώ και δουλεύει ασταμάτητα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Εν αρχή, είμαστε σε Πανικό
Η πρώτη συμμετοχή της σε ταινία ήταν το 2001, στο The Safety of Objects, μαζί με την Glenn Close, αλλά περνάει απαρατήρητη. Από όλους. Ωστόσο, την επόμενη κιόλας χρονιά, όλη η Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, δηλαδή το Hollywood, μιλάει για τη 12χρονη συμπρωταγωνίστρια της Jodie Foster, στη νέα ταινία του David Fincher, «Δωμάτιο Πανικού». Κι ενώ συνεχίζει να εργάζεται από εκείνο το σημείο και μετά, συνεχίζει να είναι στα ασυζήτητα, καθώς κανείς δεν μιλάει για αυτήν. Το 2005 θα εμφανιστεί στο Zathura, στο άτυπο sequel του Jumanji, με τις κριτικές να λένε: «Α, αυτή που έπαιζε στο panic room».
To 2007 αρχίζουν να σκάνε οι πρώτες πραγματικά καλές κριτικές, για τον συντομότατο ρόλο που είχε στοInto The Wild, του Sean Penn, οι οποίες όμως πήγαιναν χεράκι – χεράκι με απαίσιες κριτικές. Για τη συγκεκριμένη ταινία το Salon.com έγραψε: «Έντονα καλή δουλειά για τον μικρό ρόλο που είχε». H Chicago Tribune: «Μία ανθεκτική, βαθιά συναισθηματική ερμηνεία». Αλλά την ίδια στιγμή, ο Dennis Harvey του Variety σημείωσε: «Δεν είναι ξεκάθαρο αν η Stewart επιδιώκει να παίξει τη χίπισσα Tracy, τόσο σαχλά ή αν της βγαίνει έτσι». Εμπειρικά και μόνο σας λέω, ότι όταν ξεκινάς να παίρνεις μεικτές κριτικές, σημαίνει ότι κάτι έχεις κάνει πάρα πολύ καλά.
Ελάτε τη ζώνη του Λυκόφωτος
Ένα χρόνο και 4 ταινίες μετά, ανακοινώνεται ότι η Stewart θα είναι η κεντρική πρωταγωνίστρια στο κινηματογραφικό franchise του Twilight, της young adult λογοτεχνικής τριλογίας της Stephanie Meyer.
Εγώ όταν ακούω τη φράση young adult, παθαίνω αλλεργικό σοκ. Σιχαίνομαι αυτό το είδος όσο τίποτα. Αλλά παθαίνω conflict καθώς αγαπώ βρικόλακες. Για την ιστορία, είδα το πρώτο, βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή και τα επόμενα ούτε που τα πλησίασα.
Ωστόσο, η μέχρι στιγμής παγερά αδιάφορη σε εμένα Stewart, γίνεται αντικείμενο χλεύης, κυρίως για την υποκριτική της. Τα memes με το σαγόνι της να προεξέχει γίνονται viral σε βαθμό κακουργήματος και συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Μέσα σε όλα, η ίδια μαζί με τον Robert Pattinson, τον συμπρωταγωνιστή της, γίνονται το νέο ζευγάρι για το οποίο παραληρούν οι νεολαίοι. Μέχρι την τρίτη ταινία, οι πάντες ασχολούνται με αυτό το ζευγάρι. Οι ταινίες αποκτούν followers ακριβώς στις ηλικίες που απευθύνονται, η Meyer βγάζει ακόμα περισσότερα λεφτά όσο γυρίζονται ταινίες, βγαίνουν κουκλάκια, παιχνίδια, τετράδια, μπλουζάκια και μπρελόκ και οι κριτικές μιλάνε για κάποιες από τις χειρότερες ταινίες που έχουμε δει ποτέ μας. Δικαίως, δεν αντιλέγω. Μέσα σε όλα, η Stewart δηλώνει πως χωρίζει με τον Pattinson και αρχίζει να δέχεται bullying από παντού. Μέχρι και από τον Donald Trump (κρατήστε το αυτό το τελευταίο).
Το Hollywood Reporter γράφει ότι τα Twilight κατέστρεψαν τις καριέρες των δύο πρωταγωνιστών κι ότι θα αργήσουμε πολύ να τους ξαναδούμε.
Σε ό,τι με αφορά, εξαιτίας της blog-όσφαιρας, είναι δύο ηθοποιοί που δεν με αφορούν καθόλου και βασικά κανέναν μας. Μέχρι το 2012 όπου και εμφανίστηκε στις αίθουσες το The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2, η Stewart εμφανίστηκε σε άλλες 7 ταινίες, εκ των οποίων τα Adventureland, και Snow White and the Huntsman. Η κριτική και οι κριτικοί, ανελέητα πράγματα. Και τι δεν διαβάσαμε. Μέχρι και ότι πρέπει να αποσυρθεί. Ωστόσο το 2010, κερδίζει με ψήφο του κοινού το Βραβείο Ανερχόμενης Ηθοποιού στα Bafta, βραβείο που παραδοσιακά, όποιος το πάρει κάνει καριεράκλα, βλέπε James McAvoy. Οι κριτικοί τότε, έβρισαν μέχρι και το κοινό που ψήφισε.
2014 – Η χρονιά που τα άλλαξε όλα
Μέχρι εκείνο το σημείο η άποψη μου για τη Stewart ήταν πολύ συγκεκριμένη: Και σιγά μην ασχοληθώ με δαύτη (τόσο εμπεριστατωμένη, όχι αστεία).
Τον Ιανουάριο του 2014, κάνει πρεμιέρα στο Sundance, το Camp X-Ray, για την ιστορία μίας νεαρής στρατιωτίνας που ξεκινά την καριέρα της στο Γκουαντάναμο.
Κι εκεί έπαθα το πρώτο μεγάλο σοκ. Η Stewart με άφησε με το στόμα ανοιχτό, με μία ερμηνεία με βάθος, με ένταση και μέτρο. Ήταν ένα κινηματογραφικό χάρμα οφθαλμών. Και μένω ολοκληρωτική στήλη άλατος με αυτό που είδα. Φυσικά μετά διαβάζω κριτικές, κι όπως έμεινα κι εγώ με ανοιχτό στόμα έτσι έμειναν και άλλοι.
Λίγο μετά βγαίνει στις αίθουσες το Clouds of Sils Maria, στο οποίο παίζει μαζί με τη Juliet Binoche. Και γίνεται η πρώτη Αμερικανίδα ηθοποιός που κερδίζει το βραβείο Cesar Β’ γυναικείου. Η ίδια η Binoche μιλάει για μία εξαιρετική ερμηνεύτρια. Είναι η ίδια χρονιά, που η παραλήπτρια Oscar Α’ Γυναικείου, για το Still Alice, Julianne Moore, ευχαριστεί την Stewart για το ότι τη βοήθησε να ερμηνεύσει έτσι τον ρόλο της.
Κι εγώ μετά από αυτές τις 3 ταινίες, δηλώνω απόλυτο fan-boy.
Από εκεί και ύστερα…
Από εκείνο το σημείο ο ανεξάρτητος κινηματογράφος βρήκε τη μούσα του και η ίδια αποφάσισε ότι θα κάνει αυτό που θέλει. Το 2016 πρωταγωνιστεί στο Personal Shopper, μία από τις πιο κουλές ταινίες που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στις Κάννες. Ο κόσμος να φεύγει στα μισά της ταινίας, άλλοι να βρίζουν, άλλοι να χειροκροτούν. Να γίνεται αλαλαγμός και σούσουρο. Να μιλάνε όλοι για την ταινία. Κάποιο αφοριστικά, κάποιοι διθυραμβικά. Κανείς όμως δεν είχε να πει κάτι για την ερμηνεία της. Μεταξύ μας, η ταινία ήταν αίσχος, αλλά είχες μία Stewart που υποστήριξε την κάθε ατάκα της, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Την ίδια χρονιά παίζει στο Billy Lynn’s Long Halftime Walk, του Ang Lee, και βγαίνει για ακόμα μία φορά αλώβητη από τις κακές κριτικές, με το Variety να σημειώνει ότι ο μόνος λόγος να δεις την ταινία, είναι εκείνη. Και δίκιο είχε.
Το 2017, όμως, έρχεται χωρίς καμία απολύτως ταινία της να βγαίνει. Αλλά είναι η χρονιά που η Stewart κάνει τους πάντες άνω κάτω.
Τα δημοσιεύματα που αφορούσαν στη σεξουαλικότητά της διαδέχονται το ένα το άλλο. Από τη βρετανική κουτσομπολίστικη Sun, μέχρι το Vanity Fair, οι πάντες ασχολούνται με τις φήμες που θέλουν πια την Stewart να είναι gay, λεσβία, bisexual, γράφουν τα πάντα. Η ίδια δεν απαντάει ποτέ στις φήμες που αφορούν δεσμούς της με γυναίκες.
Το 2015, όταν ρωτήθηκε για τη σεξουαλικότητα της απάντησε: «Αν νιώθεις ότι αλήθεια θες να καθορίσεις τον εαυτό σου και έχεις την ικανότητα να αρθρώσεις αυτές τις παραμέτρους και αυτό από μόνο του σε καθορίζει, τότε καν’ το. Αλλά είμαι ηθοποιός, φίλε. Ζω την αναθεματισμένη ασάφεια αυτής της ζωής και το λατρεύω. Δε νιώθω ότι θα ήταν ειλικρινές για μένα να πω «κάνω coming out!». Όχι. Κάνω μια δουλειά. Μέχρι να αποφασίσω ότι θα ξεκινήσω ένα ίδρυμα ή ότι έχω κάποια προοπτική ή άποψη που άλλοι άνθρωποι πρέπει να δέχονται, δεν θα το κάνω. Είμαι απλά ένα παιδί που κάνει ταινίες.»
Το 2016, παραδέχτηκε σε συνέντευξή της στο Elle, ότι έχει δεσμό με τη συνεργάτιδά της, Alicia Cargile. Και στα τέλη της ίδιας χρονιάς, δημιούργησε δεσμό με το μοντέλο της Victoria Secret, Stella Maxwell.
Τον Φεβρουάριο του 2017, είναι η κεντρική παρουσιάστρια του Saturday Night Live. Στον εναρκτήριο μονόλογό της, παρουσιάζει ένα μοντάζ από τα tweets που έχει κάνει ο Donald Trump για τη σχέση της με τον Pattinson. Και η απάντησή της; «Donald αν δε με συμπαθούσες τότε, σίγουρα δεν θα με συμπαθήσεις τώρα, γιατί παρουσιάζω το Saturday Night Live και είμαι τόσο gay, φιλαράκι», σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που το λέει δημόσια και ξεκάθαρα και ήταν απολαυστικότατη.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν περάσει κάποια 24ωρα από τη στιγμή που το Φεστιβάλ Βενετίας χειροκρότησε επί 5 λεπτά την Stewart για την ερμηνεία της στο Spencer, όπου ενσαρκώνει την πριγκίπισσα Νταϊάνα.
Part of the five minute standing ovation for Stewart and Larrain’s Spencer at #Venezia78pic.twitter.com/qdriXF5DxW
— Zac (@ZacharyNtim) September 3, 2021
Ηθοποιός. Σκηνοθέτιδα. Ερμηνεύτρια. Παραγωγός. Θύμα δημοσιογραφικού και κοινωνικού bullying. LGBTQI+ icon.
Αγαπημένα μου παιδιά, η Kristen Stewart…
