Πριν μερικά χρόνια ζούσα στην Κίνα. Ένα από τα πράγματα που έβρισκα ενδιαφέρον ήταν κάθε φορά που έπρεπε να εξηγώ ότι είμαι λεσβία. Θυμάμαι έναν φίλο μου που ήθελε να μου βρει έναν σύζυγο για να μείνω για πάντα στην Κίνα. Εγώ του εξηγούσα ότι δε μου αρέσουν οι άντρες (και εν πάση περιπτώσει δε με ενδιαφέρει ο γάμος). Η απάντηση του ήταν ότι δεν πειράζει, αυτός θα μου βρει έναν καλό σύζυγο για να αλλάξω γνώμη και να μείνω εκεί για πάντα. Στην Κίνα ακολουθείται το μοντέλο “μπορείς να έχεις μια ήσυχη ζωή σα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο αρκεί να μη διεκδικείς δικαιώματα”. Δηλαδή, δεν τους νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αρκεί να μην προκαλείς. Ακούγεται γνώριμο ε;
Πηγαίνοντας πίσω, μία από τις συνηθέστερες ερωτήσεις που ρωτούσαν οι “μεγάλοι” -πάντα ακολουθούμενη από ένα πονηρό γελάκι- ήταν “Ποιο αγοράκι σου αρέσει;” Και δε θα ασχοληθώ καν με το ύφος που συνήθως διατυπωνόταν αυτή η ερώτηση, με το ταμπού του να συμπαθεί ένα κοριτσάκι κάποιο αγοράκι. Τι απαντάς, όμως, σ’ αυτό; Ποια είναι η σωστή απάντηση; Μάλλον, το να κοιτάξεις τα παπούτσια σου, είτε σου αρέσει ένα αγοράκι είτε ένα κοριτσάκι.
Αλλά αυτό δεν τελειώνει εκεί. Μέχρι και τώρα αυτή ερώτηση υπάρχει. Αυτό το γελάκι υπάρχει. Ακόμα και το κοίταγμα των παπουτσιών είναι το ίδιο.
-“Ποιο αγοράκι σου αρέσει;”
-“Κανένα”
Και η επόμενη ερώτηση είναι το γιατί. «Γιατί δε σου αρέσουν τα αγοράκια;», «Τι σου έχουν κάνει τα αγοράκια;» Η πιο ηλίθια ερώτηση. Τι περιμένει να ακούσει κάποιος που κάνει αυτήν την ερώτηση δηλαδή; Και γιατί είναι τόσο αποδεκτή;
Φαντάσου το εξής:
Μπαίνεις στην καφετέρια. Παραγγέλνεις έναν εσπρέσο και σου απαντάνε: “γιατί δε σου αρέσει ο ελληνικός;”. Μια χαρά είναι ο ελληνικός, με τις φουσκαλίτσες του, συμπαθέστατος, απλά εμένα μου αρέσει ο εσπρέσο. Μετά σε ρωτάνε: «Τι σου έκανε ο ελληνικός, μήπως κάποιος ελληνικός σου έκανε κακό, μήπως τον ήπιες απότομα και κάηκε η γλώσσα σου;»
Μια χαρά είναι ο ελληνικός απλά εμένα μου αρέσει ο εσπρέσο.
Και αυτό φυσικά κλιμακώνεται, καθώς εκείνη την ώρα έρχεται η ερώτηση παγίδα:
«Είχες και στο χωριό σου εσπρέσο;» Το οποίο συνήθως ακολουθεί ένα νοσταλγικό παραλήρημα για τις παλιές καλές εποχές, που τα πράγματα ήταν πιο απλά και υπήρχε μόνο ελληνικός, ότι φταίει η τηλεόραση που δείχνει συνέχεια εσπρέσο και τα παιδιά μεγαλώνοντας θέλουν εσπρέσο.
Και μετά το σοκ έρχεται η αποδοχή: “Δηλαδή εσύ τώρα πηγαίνεις μόνο σε εσπρέσο μπαρ;” Κι εκεί πρέπει να εξηγήσεις, γιατί υπάρχουν εσπρέσο μπαρ, αφού μπορείς να βρεις και να πιεις έναν εσπρέσο παντού. Κι εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορεί να πάει χειρότερα αρχίζουν οι ερωτήσεις για το πώς τον πίνεις. Αν τον πίνεις ζεστό ή κρύο, με καλαμάκι ή όχι, αν βάζεις γάλα ή κρέμα και πόσο γλυκό πρέπει να τον πίνεις.
Και για μια ακόμη φορά κοιτάς τα παπούτσια σου και αναρωτιέσαι αν έπρεπε να είχες παραγγείλει έναν ελληνικό…
Γράφει η Χριστίνα Βούλγαρη
