Παρά το επιχείρημα που θέλει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού να είναι πιο συμπεριληπτικοί από ποτέ ως προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, είναι κι αυτοί που έχουν τους πιο αυστηρούς κανόνες και πολιτικές, σχετικά με τα τρανς αθλητά, σε σύγκριση με προηγούμενους Αγώνες, κάτι που οδηγεί πολλές φορές στον ολοκληρωτικό αποκλεισμό τους.
Σύμφωνα με το The Independent, oι Αγώνες στη γαλλική πρωτεύουσα γράφουν ιστορία ως οι πρώτοι με απόλυτη έμφυλη ισότητα, με το 50% των μεταλλίων να πηγαίνουν σε γυναίκες, μια πρωτιά για την αθλητική διοργάνωση. Επίσης, έχουν σημειώσει ρεκόρ ΛΟΑΤΚΙ+ συμμετοχών.
Ωστόσο, η ισότητα φαίνεται να φτάνει μέχρι εκεί, καθώς παρατηρείται μια διάκριση άνευ προηγουμένου σε βάρος των τρανς αθλητών/-τριών, στο πλαίσιο του γενικότερου αποκλεισμού τους από πολλές αθλητικές διοργανώσεις και της συνεχώς αυξανόμενης αντί-τρανς ρητορικής μίσους (μεταξύ άλλων ρατσιστικών αποκλεισμών, όπως αυτόν των αθλητριών που φορούν χιτζάμπ).
Οι κανόνες:
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία εποπτεύει τους Αγώνες, δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες ή κανονισμούς, αλλά προτείνει 10 κατευθυντήριες αρχές. Το διοικητικό όργανο αναφέρει επίσης ότι «κάθε διεθνής ομοσπονδία είναι υπεύθυνη για τον καθορισμό των κανόνων συμμετοχής για το άθλημά της, συμπεριλαμβανομένων των κριτηρίων συμμετοχής που καθορίζουν την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Με αυτόν τον τρόπο επιτρέπει σε αθλητικές διοργανώσεις να αποκλείουν ελεύθερα τα τρανς άτομα.
Οι κατευθυντήριες γραμμές απαιτούν οι τρανς γυναίκες να έχουν κάνει φυλομετάβαση πριν από την ηλικία των 12 ετών για να είναι κατάλληλες για την «κατηγορία των γυναικών».
Ποια αθλήματα έχουν αυτούς τους κανόνες;
Οι κατευθυντήριες γραμμές της ΔΟΕ έχουν υιοθετηθεί από τον Παγκόσμιο Αθλητισμό και τη Fina, το διοικητικό όργανο της κολύμβησης.
Η ποδηλασία ακολουθεί αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές για τις γυναικείες κατηγορίες, αλλά προβλέπει επίσης μια «ανοικτή» κατηγορία, η οποία έχει αντικαταστήσει την τρέχουσα «κατηγορία ανδρών», ώστε να μπορούν να αγωνίζονται οι τρανς αθλητές και αθλήτριες.
Η Παγκόσμια Κωπηλασία επιτρέπει να έχουν δικαίωμα συμμετοχής όσα άτομα έκαναν φυλομετάβαση πριν από την εφηβεία και ένα από τα κριτήριά της είναι η συγκέντρωση τεστοστερόνης να είναι μικρότερη από 2,5 nmol/L για περίοδο τουλάχιστον 24 μηνών, ενώ το ράγκμπι έχει ακολουθήσει τις κατευθυντήριες γραμμές της ΔΟΕ.
Το τρίαθλο, το τένις και η τοξοβολία ωστόσο απαιτούν τα επίπεδα τεστοστερόνης να είναι κάτω από ένα ορισμένο όριο για να επιτρέπεται στους/στις αθλητές/-τριες να αγωνίζονται.
Τα τρανς άτομα στους Ολυμπιακούς Αγώνες:
Η Laurel Hubbard συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και έγινε η πρώτη ανοιχτά τρανς αθλήτρια που το έκανε και τερμάτισε τελευταία στην ομάδα της. Δεν θα αγωνιστεί στο Παρίσι.
Το Nikki Hiltz είναι τρανς / και χρησιμοποιεί ουδέτερες αντωνυμίες, αλλά πάντα αγωνιζόταν στη «γυναικεία κατηγορία» και θα εκπροσωπήσει τις ΗΠΑ στους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το Quinn, ένα non-binary Καναδ@ ποδοσφαιρίστ@, έχει επίσης επιλεγεί για να εκπροσωπήσει τη χώρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη «γυναικεία κατηγορία» που αγωνίζεται πάντα.
Καμία τρανς γυναίκα δεν διαγωνίζεται στους Αγώνες του Παρισιού.
Ποια τρανς άτομα δεν επιτρέπεται να αγωνιστούν στο Παρίσι;
Η Αμερικανίδα αναβάτης BMX Chelsea Wolfe ήλπιζε να αγωνιστεί στο Παρίσι πριν η UCI, ο οργανισμός που διοικεί την ποδηλασία, αλλάξει τους κανονισμούς της και βάλει τέλος στις ελπίδες της. Είχε προκριθεί για το Τόκιο 2020 ως αναπληρωματική.
Το όνειρο της Halba Diouf τελείωσε επίσης λόγω των νέων κανονισμών του Παγκόσμιου Στίβου, αποκλείοντας ουσιαστικά τη γεννημένη στη Σενεγάλη Γαλλίδα σπρίντερ από το να αγωνιστεί στο Παρίσι.
Η κολυμβήτρια Lia Thomas έγινε η πρώτη τρανς αθλήτρια που κέρδισε έναν τίτλο σε κολέγιο των ΗΠΑ το 2022, αλλά έχασε μια νομική υπόθεση εναντίον του World Aquatics για το δικαίωμά της να αγωνιστεί. Η Αμερικανίδα παραμένει αποκλεισμένη από το να αγωνιστεί στη «γυναικεία κατηγορία».
Αποκλεισμός και τρανσφοβία
Ο αποκλεισμός των τρανς αθλητών αναδεικνύει την ελλιπή συμπερίληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους η τρανσφοβία νομιμοποιείται.
Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) έχει καταρρίψει τους μύθους γύρω από τη συμπερίληψη των τρανς αθλητών στις κατηγορίες που ευθυγραμμίζονται με την ταυτότητα φύλου τους και που τα ίδια επιθυμούν, υπογραμμίζοντας ουσιαστικά ότι πρόκειται απλά για έναν τρανσφοβικό αποκλεισμό.
Πρώτον, σύμφωνα με την ACLU, τα τρανς αθλητά δεν έχουν κανένα «άδικο» πλεονέκτημα στα αθλήματα. Οι τρανς γυναίκες και κορίτσια αντιμετωπίζουν διακρίσεις και βία που καθιστούν δύσκολη ακόμη και την παραμονή τους στο σχολείο. Σύμφωνα με την αμερικανική έρευνα για τα τρανς άτομα, το 22% των τρανς γυναικών παρενοχλήθηκαν τόσο πολύ που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο εξαιτίας αυτού. Η ιδέα ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια έχουν πλεονέκτημα επειδή είναι τρανς αγνοεί τις πραγματικές συνθήκες της ζωής τους.
Οι τρανς αθλητές/-τριες ποικίλλουν ως προς τις αθλητικές τους ικανότητες όπως ακριβώς και οι cis αθλητές. «Ένας αθλητής του άλματος εις ύψος μπορεί να είναι ψηλότερος και να έχει μακρύτερα πόδια από έναν άλλο, αλλά ο άλλος μπορεί να έχει τέλεια φόρμα και να τα καταφέρει καλύτερα», εξηγεί η Andraya Yearwood, αθλήτρια του στίβου και υποστηρίκτρια της ACLU. «Ένας σπρίντερ θα μπορούσε να έχει γονείς που ξοδεύουν τόσα πολλά χρήματα για την προπόνηση του παιδιού τους, γεγονός που με τη σειρά του θα έκανε το παιδί αυτό να τρέξει πιο γρήγορα», προσθέτει.
«Η γενετική σύνθεση ενός ατόμου και η εσωτερική και εξωτερική αναπαραγωγική ανατομία δεν είναι χρήσιμοι δείκτες της αθλητικής απόδοσης», σύμφωνα με τον Δρ Joshua D. Safer. Για μια τρανς αθλήτρια που πληροί τα πρότυπα των αθλητικών διοργανώσεων, «δεν υπάρχει κανένας εγγενής λόγος για τον οποίο τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά της που σχετίζονται με την αθλητική απόδοση θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά μιας μη τρανς γυναίκας».
«Το βιολογικό φύλο ενός ατόμου αποτελείται από πολλαπλά βιολογικά χαρακτηριστικά και μπορεί να μην είναι όλα τυπικά αρσενικά ή θηλυκά σε ένα συγκεκριμένο άτομο», λέει ο Δρ Safer. Επιπλέον, πολλά άτομα που δεν είναι τρανς μπορεί να έχουν επίπεδα ορμονών εκτός του εύρους που θεωρείται τυπικό για ένα cis άτομο.
Ένας ακόμη επικίνδυνος μύθος που έχει καταρρίψει η ACLU είναι ότι η συμμετοχή των τρανς αθλητών πλήττει τις cis γυναίκες.
Ο αποκλεισμός των τρανς γυναικών βλάπτει όλες τις γυναίκες (cis ή τρανς). Προτρέπει την αστυνόμευση του φύλου που θα μπορούσε να υποβάλει οποιαδήποτε γυναίκα σε επεμβατικά τεστ ή σε ισχυρισμούς που λένε ότι είναι «πολύ αρρενωπή» ή «πολύ καλή» στο άθλημά της για να είναι «αληθινή» γυναίκα.
Επιπλέον, ο μύθος αυτός ενισχύει το στερεότυπο ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες και χρειάζονται προστασία – κάτι που έχει κι ένα έντονο ρατσιστικό υπόβαθρο. Πολιτικοί και οργανώσεις έχουν χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές τον λόγο περί «προστασίας», ακόμα και στο ζήτημα του ποιο άτομο μπορεί να χρησιμοποιεί ποιες τουαλέτες.
Το πραγματικό κίνητρο δεν είναι ποτέ η προστασία. Είναι ο αποκλεισμός των τρανς ατόμων από τον δημόσιο χώρο και τη δημόσια ζωή. Η διατήρηση και η διαιώνιση των μύθων και των παρανοήσεων σχετικά με τα τρανς αθλητά είναι όμως εξαιρετικά επιβλαβής και σίγουρα τρανσφοβική. Η άρνηση του δικαιώματος συμμετοχής των τρανς ατόμων αποτελεί διάκριση και δεν βλάπτει μόνο τα τρανς άτομα, αλλά όλα μας, καθώς ανοίγει τον δρόμο για περαιτέρω διακρίσεις που στη βάση τους έχουν την τρανσφοβία, τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό.
Πληροφορίες από The Independent και ACLU.
