Πώς τα φέρνει η ζωή. Εκεί που ετοιμαζόμουν να πάρω συνέντευξη από τον Ηλία Αδάμ για την νέα του παράσταση “We are in the army Now” που κάνει online πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση “Future N.O.W.” η επικαιρότητα των social media με πρόλαβε. Αν νομίζεις ότι απλά θέλω να προωθήσω μια παράσταση μην διαβάσεις παρακάτω, θα ταλαιπωρηθείς τσάμπα. Αλλά αν ανήκεις όμως στο κοινό του θεάτρου σε παρακαλώ έλα να αναρωτηθούμε μαζί «πως γίνεται το θεατρικό κοινό να εκφράζεται τόσο ομοφοβικά βλέποντας το τρέιλερ μιας παράστασης διάρκειας μόλις ενός λεπτού;»
Θα μου πεις πως είσαι σίγουρος ότι σχολιάζει το κοινό του θεάτρου και όχι κάποιοι ας πούμε «ανίδεοι» επισκέπτες της σελίδας που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο. Κι εδώ βέβαια γεννάται το ερώτημα τι θα πει «κοινό του θεάτρου» και τι θα πει «τυχαίος επισκέπτης» μιας facebook σελίδας. Δεν έχω απαντήσεις και να σου πω δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιο άτομο σχολιάζει. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ότι μια μερίδα των επισκεπτών της σελίδας έπαθε σοκ βλέποντας το τρέιλερ της παράστασης, όχι όμως γιατί είναι καλλιτεχνικά χαμηλού επιπέδου, αλλά επειδή μιλάει ανοιχτά για μη ετεροκανονικές ταυτότητες και σεξουαλικότητες.
Βλέπεις, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι το τρέιλερ δημοσιοποιήθηκε στις 6 Απριλίου και μέσα σε δυο μέρες είχε 377 αντιδράσεις (εκ των οποίων οι 34 είναι θυμωμένη φατσούλα) και 85 comments. Και σου κάνω αναφορά σε αριθμούς, γιατί αν κάνεις ένα γρήγορο scroll dοwn στη σελίδα της Στέγης στο facebook θα δεις ότι κανένα ποστ δεν έχει θυμωμένη φατσούλα πρώτον, και ότι τα σχόλια σε αναλογία των αντιδράσεων είναι από μηδαμινά έως ελάχιστα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η δημοσίευση για τον Παύλο Παυλίδη έχει 5,4 χιλιάδες αντιδράσεις (φυσικά καμία από αυτές δεν είναι θυμωμένη φατσούλα) και έχει μόλις 54 σχόλια. Πώς γίνεται, λοιπόν, το τρέιλερ μιας παράστασης, μέσα σε δυο μέρες να έχει τέτοια απόκριση; Η απάντηση για μένα είναι ότι η ομοφοβία του θεατρικού κοινού ερεθίστηκε τα μάλα και το οδήγησε να σχολιάσει με αρκετό μένος θα έλεγα. Φυσικά, η ομοφοβία εκφράζεται μέσα από έναν κεκαλυμμένο μανδύα υπεράσπισης της τέχνης. Κάποια άτομα δηλαδή πριν δουν καν την παράσταση κατάλαβαν ότι είναι χαμηλού επιπέδου.
Γράφει λοιπόν μια κυρία:
«Αν θέλετε να στηρίξτε την LGBTQ κοινότητα, δώστε έμφαση στις λέξεις ποιότητα και τέχνη. Και θα στηρίξουμε και εμείς εσάς και την κοινότητα.»
Κι αναρωτιέμαι, δηλαδή η κυρία θέλει ανταλλάγματα για να στηρίξει την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα; Και ποια είναι αυτά τα ανταλλάγματα; Μήπως να είμαστε κλεισμένα στην ντουλάπα και να μην έχουμε καμία ορατότητα;
Στο ίδιο πνεύμα συμπληρώνει μια άλλη κυρία σχολιάζοντας:
«Δεν έχω καταλάβει σε τι αποσκοπεί η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση. Να δείξουμε σεβασμό στους ανθρώπους με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, ή να τους χλευάσει;;;;
Αν επιζητά το δεύτερο, το έχει πετύχει!»
Και γιατί παρακαλώ αυτό το τρέιλερ μας χλευάζει; Επειδή απεικονίζει δυο άντρες να φιλιούνται; Ή επειδή ένα αγόρι χορεύει πάνω σε ψηλοτάκουνες γόβες; Μήπως η κυρία θέλει να κλειδωθούμε σπίτι για να μην ταράζουμε την ετεροκανονική της ηρεμία; Συγγνώμη, αλλά δε θα μπορέσω. Πάντως βρε αγάπη μου, γίνεται εγώ να μη λατρέψω αυτό το τρέιλερ, όταν ακούγεται η φράση «Μπαμπά ζω για να σε κάνω να αισθάνεσαι ντροπή. Μ’ αγαπάς;» Ταυτίζομαι και ανατριχιάζω στο άκουσμα της φράσης. Εσύ όμως που δεν ταυτίζεσαι δεν καταλαβαίνω γιατί σε ενοχλεί.
Γιατί αγαπητό θεατρικό κοινό, αν η ανοχή στις ΛΟΑΤΚΙ θεματικές εξαντλείται στον κρυπτό-ομοφυλόφιλο Τομ του «Γυάλινου κόσμου» και στον κατακρεουργημένο γιο στο «Ξαφνικά πέρυσι το Καλοκαίρι» λυπάμαι που σας το χαλάω, αλλά θέλουμε να είμαστε ζωντανά, παρόντα και δημιουργικά άτομα σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είμαστε μόνο καταραμένες dark περσόνες της θεατρικής αφήγησης. Υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ άτομα που κρατιούνται χέρι-χέρι, φιλιούνται, διεκδικούν και θέλουν έναν καλύτερο κόσμο. Ελάτε να τον φτιάξουμε μαζί κι αφήστε τις αξιολογήσεις περί τέχνης και κουλτούρας.
Γράφει ο Γιάννης Παυλόπουλος
Δείτε το:
*Κατάλληλο άνω των 18 ετών
«Είμαστε στον καιρό των τεράτων, ανάμεσα σε έναν κόσμο που πεθαίνει και σε έναν άλλον που παλεύει να γεννηθεί.» Τέσσερις wannabe σούπερ ήρωες. Κυβερνοχώροι. Video games. Smartphones. Νέες πραγματικότητες. Ένας campy, προσωπικός στρατός. Θα τους εμπιστευτείτε; Ήρθε η ώρα της «στρατολόγησης». Οι τέσσερις περφόρμερ θυμίζουν τους σούπερ ήρωες Power Rangers, τα Pokemon και τη σέξι Cardi B. Όλα συμβαίνουν μέσα σε μια campy ατμόσφαιρα, γεμάτη snapshots από τις ζωές οριακών millennials, με χορογραφίες τύπου TikTok και βιντεοκλίπ της Britney Spears, με βαθιά εξομολογητικές selfies και memes για την αμφιλεγόμενη σχέση κοινωνικής-περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και κοινωνικών μέσων. Μόνο που εκείνο που ποστάρεται είναι η συλλογική οργή και ορμή μιας ολόκληρης γενιάς, μαζί με όλο το άγριο χιούμορ που την διακατέχει. Μάθετε περισσότερα στο www.onassis.org
https://www.youtube.com/watch?v=Bd-6F8dWgaE
