Κάθε χρόνο αυτό τον μήνα συνήθιζα να πηγαίνω σε κάποιο Pride είτε της Αθήνας είτε της Θεσσαλονίκης είτε και στα δύο. Πάντα μαζί με το περιοδικό για να το καλύψω ειδησεογραφικά και φωτογραφικά.
Φέτος είναι ένας Ιούνιος καταθλιπτικός, χωρίς ταξίδια, χωρίς παρέλαση, χωρίς φωτογραφίες με πολύχρωμες σημαίες και χρώματα. Χωρίς να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, χωρίς να αντλείς αισιοδοξία για το μέλλον. Χωρίς να βλέπεις τους εθελοντές του Pride να γεμίζουν τον χώρο από νωρίς το μεσημέρι. Ούτε να κάνουν ουρά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο για να βάψουν τα πρόσωπά τους με χρώματα του ουράνιου τόξου.
Θα έρθεις στο Pride;
Κάθε χρόνο για μένα ήταν μια ευκαιρία να διευρύνω τον κύκλο των φίλων μου που θα καλέσω στο Pride. Θα τους πω ότι είτε είναι γκέι είτε στρέιτ, είναι σημαντικό να έρθουν να μας υποστηρίξουν. Άλλοτε βρίσκω θετικές αντιδράσεις κι άλλοτε φοβισμένες δικαιολογίες, τύπου “κι αν έχει κάμερες;”. Στη δεύτερη περίπτωση, αδιαφορώ παντελώς για τους φόβους των ανθρώπων αυτών. Πραγματικά, δεν αξίζουν τη δική μου κατανάλωση ενέργειας και επιχειρημάτων για να τους πείσω το αντίθετο. Εφόσον δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους.
Καλώς ή κακώς αυτά τα θέματα με απασχολούσαν στα 20 μου χρόνια. Και όταν βλέπω 18χρον@ και 20χρον@ να έρχονται περήφανα στο Pride, καταλαβαίνω ότι: Ναι κι εγώ είχα αργήσει να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως ήταν.
Φέτος, νομίζω για άλλη μια χρονιά θα ήθελα να φέρω έναν καινούριο “φίλο” μου να του δείξω πώς είναι να είσαι περήφανος. Να φιλιέσαι στην πλατεία Συντάγματος με το αγόρι σου κι ας είναι μία πράξη εντός του safe space μίας LGBT παρέλασης. Δεν ξέρω τι θα απαντούσε αν του το πρότεινα. Ειλικρινά όμως λίγο θα με ενδιέφερε. Η συμμετοχή του σε ένα τέτοιο γεγονός, που έχει τόση σημασία για μένα και για άλλους 40.000 συμπολίτες μας, αποτελεί πραγματική απόδειξη αγάπης.
Υπό αυτή την έννοια, ζωή χωρίς Pride, σημαίνει ζωή χωρίς αγάπη.
