Η Πέτρα Φον Καντ πρέπει να είναι το μοναδικό έργο, στο οποίο η κλισέ και παντελώς άστοχη φράση “δεν πρόκειται για ένα λεσβιακό έργο, αλλά για ένα έργο για τον έρωτα, για τη ζωή κλπ” βρίσκει αντίκρυσμα.
Γιατί πράγματι θα ήταν πολύ κοντόφθαλμο και εντελώς εμμονικό να κάνει κάποιος μια τέτοια ανάγνωση. Το έργο μιλάει πάνω απ’ όλα για την εξουσία και τις σχέσεις που αυτή εγκαθιδρύει σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Μιλάει επίσης για τη νεύρωση της αστικής τάξης (και σε καμία περίπτωση για τη γυναικεία νεύρωση, όπως διάβασα σε κάποιο ποστ).
Φυσικά το ότι αυτό παρουσιάζεται μέσα από ένα γυναικείο ζευγάρι δεν είναι καθόλου αμελητέο και έχει τα δικά του σημαινόμενα. Σε κάθε περίπτωση όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα βαθειά πολιτικό έργο. Αυτό πρέπει να το έχει στο νου του όποιος πάει να το δει, γιατί δε μιλάμε για ένα λεσβιακό love story. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δε θα απολαύσατε τις ερωτικές σκηνές της παράστασης, που σημειωτέον είναι αρκετά δυνατές και πολύ ωραία σκηνοθετημένες!
Απολαυστικά είναι και τα σκηνικά που σε βάζουν κατευθείαν μέσα στον κόσμο της Πέτρας και πέραν πάσης κριτικής η μουσική, που είναι απλά καταπληκτική. Το καστ πολύ δεμένο και πολύ ταιριαστό στους ρόλους του, με το βουβό ρόλο της υπηρέτριας Μαρλένε να κλέβει την παράσταση. Αγαπημένη σκηνή μακράν, αυτή της φωτογράφησης της Κάριν.
