Η Lilli Vincenz, ακτιβίστρια στο κίνημα για τα LGBTQ+δικαιώματα από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, πέθανε σε ηλικία 85 ετών.
Η Vincenz πέθανε από φυσικά αίτια στις 27 Ιουνίου σε μια μονάδα φροντίδας στο Oakton, Va., αναφέρει η Washington Blade.
Έγινε ενεργή στο κίνημα μετά από outing που της έγινε ως λεσβία το 1963, ενώ υπηρετούσε στο Γυναικείο Σώμα Στρατού. Απολύθηκε. Σύντομα εντάχθηκε στο τμήμα της Ουάσινγκτον, DC, της Mattachine, και έγινε η πρώτη γνωστή λεσβία σε αυτήν την ομάδα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, σύμφωνα με τη Blade. Το 1965, ενώθηκε με τον συνιδρυτή του Frank Kameny και άλλους στην πρώτη διαμαρτυρία στον Λευκό Οίκο για ίσα δικαιώματα για τους γκέι, τις λεσβίες και τα αμφιφυλόφιλα άτομα. Ήταν η μόνη λεσβία που παρέλασε εκεί.
«Ήταν σίγουρα πρωτοπόρος με αυτόν τον τρόπο», είπε η μελετήτρια και συγγραφέας Lillian Faderman στη Washington Post. «Δεν μπορούσαν να βρουν άλλη λεσβία, που να θέλει να δείξει το πρόσωπό της».
«Κάποιες φορές είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να κάνει κάτι τη συγκεκριμένη στιγμή», είπε κάποτε η Vincenz. «Είναι η παλιά ερώτηση, «αν όχι εγώ, ποια;»
Συμμετείχε σε διαδηλώσεις σε άλλες τοποθεσίες υψηλού προφίλ, όπως το Πεντάγωνο, το Independence Hall στη Φιλαδέλφεια και τα κεντρικά γραφεία της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας των ΗΠΑ στο D.C.
Γύρισε τη διαμαρτυρία του Independence Hall, που έλαβε χώρα το 1968, και συνέχισε να χρησιμοποιεί τις κινηματογραφικές της ικανότητες για να καταγράψει άλλα γεγονότα στο αναπτυσσόμενο κίνημα, όπως η πρώτη πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη Νέα Υόρκη. Διεξήχθη το 1970 για να σηματοδοτήσει την πρώτη επέτειο των ταραχών του Stonewall. Δώρισε τις ταινίες και τις εργασίες της στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το 2013 και οι ταινίες της μπορούν να προβληθούν στον ιστότοπό της.
Επεξεργάστηκε το ενημερωτικό δελτίο του DC Mattachine Society και, με τη συνάδελφό της, λεσβία, ακτιβίστρια, Nancy Tucker, χρηματοδότησε μια spin-off που ονομάζεται Gay Blade, η οποία τελικά έγινε Washington Blade. Ασχολήθηκε, επίσης, με την πρώιμη λεσβιακή οργάνωση Daughters of Bilitis και εμφανίστηκε στο εξώφυλλο της έκδοσής της, The Ladder, το 1966.
Μετανάστρια από τη Γερμανία, η Vincenz πήγε σε κολέγιο και έκανε μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ και άνοιξε ένα ιατρείο ψυχοθεραπείας τη δεκαετία του 1970. Η πρακτική της αρχικά επικεντρώθηκε στην εξυπηρέτηση λεσβιών και αμφιφυλόφιλων γυναικών, αλλά είχε πολλούς ομοφυλόφιλους άνδρες ως πελάτες στο απόγειο της κρίσης του AIDS τη δεκαετία του 1980.
Οι δραστηριότητές της περιελάμβαναν, επίσης, τη φιλοξενία μιας ανοιχτής αυλής για τις λεσβίες για να συναντηθούν μεταξύ τους και την υποστήριξη του Kameny στην εκστρατεία του για την έδρα του Κογκρέσου του D.C. το 1971. Έχασε, αλλά η εκστρατεία του πιστώνεται ότι έθεσε το υπόβαθρο για άλλους LGBTQ+ υποψηφίους για να διεκδικήσουν και να κερδίσουν εκλογικά αξιώματα.
Το 1992, η ίδια και η επί χρόνια σύντροφός της, Nancy Davis, ίδρυσαν την Κοινότητα για τη Δημιουργική Αυτο-Ανάπτυξη, που περιγράφεται ως «μια ολιστική κοινότητα μάθησης για την ενδυνάμωση των γκέι γυναικών και ανδρών και όλων των φιλικών προς τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους, δημιουργικά, πνευματικά και ψυχολογικά», σύμφωνα με την D.C. s Rainbow History Project. Η Vincenz και ο Davis ήταν ζευγάρι από το 1986 μέχρι τον θάνατο της Davis το 2019.
Η ζωή και ο ακτιβισμός της Vincenz καταγράφηκαν σε μια ταινία με τίτλο: “Gay and Proud: Lilli’s Legacy”, παραγωγής της ανασυσταθείσας Εταιρείας Mattachine της Ουάσιγκτον και η προβολή της έγινε στο YouTube.
Άτομα που την αποχαιρετούν περιλαμβάνουν έναν ανιψιό, τρεις ανιψιές και πολλά φιλικά της πρόσωπα, είπε ο φίλος της Bob Brown στη Blade.
