Ξεκινώντας, θέλω να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη, που μ΄αφορμή αυτό το άρθρο (ίσως) θα χρειαστεί να παρακολουθήσετε ακόμη ένα κακοποιητικό τηλεοπτικό επεισόδιο.
Θα μου πείτε, το πρώτο είναι ή το τελευταίο; Και θα έρθω, όχι μόνο να συμφωνήσω αλλά και να ξεκινήσω την κουβέντα, σχετικά με τις εναλλακτικές χρήσεις ενός τηλεοπτικού δέκτη.
Παρόλ΄αυτά, δεν παύει να με προβληματίζει το κοινό που παρακολουθεί αυτού του είδους τις εκπομπές και διαμορφώνει τις αντίστοιχες αντιλήψεις. Δεν παύει να με αγχώνει το πώς μέσα σ’ένα σύνολο ανθρώπων (όπως, αυτό που θα παρακουλουθήσετε) δεν υπάρχει έστω ένας (μα ένας), που να μπορεί ν΄αντιληφθεί τις έννοιες της σεξουαλικότητας, της ταυτότητας ή της έκφρασης φύλου κι απλά να τις μεταφέρει στους άλλους.
Μ΄αφορμή την όλη ιστορία για τις θεματικές και τις έμφυλες ταυτότητες, πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριξαν, ότι δεν πρέπει ένα παιδί να μαθαίνει “τέτοια πράγματα” στο σχολείο. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα, όμως, να τα μαθαίνουν λανθασμένα απ΄την τηλεόραση.
Στα χρόνια μου ως φοιτητής, άκουγα συχνά τη φράση “Είμαστε, ό,τι βλέπουμε”. Αν δεν αλλάξουμε, επομένως, αυτό που βλέπουμε τι τύχη έχουμε ν΄ασχοληθούμε μ΄αυτό που είμαστε;
Τα σχόλια δικά σας…
https://youtu.be/QunyRDeCkdw
