Λίγες μέρες πριν από την έναρξη των Queer Movie Nights συναντήσουμε τα άτομα που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους για να συζητήσουμε για τον queer κινηματογράφο και φυσικά για τις ταινίες τους.
Αντιγόνη Μπιτσικώκου – Men’s Talk
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Από μικρή μου άρεσε να γράφω ιστορίες και να φαντάζομαι. Κατ’ ακρίβεια πριν καν μάθω να γράφω, υπαγόρευα στους γονείς μου ιστορίες και τους έβαζα να τις σημειώσουν. Τότε έγραφα για τον θεό που κάπνιζε σαν φουγάρο και για ένα πουλάκι που τον έπεισε να κόψει το κάπνισμα. Όλα ήταν πιο απλά. Τώρα με προβληματίζουν περισσότερα και γράφω για αυτά.
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου.
Είμαι -τουλάχιστον αυτήν την περίοδο- της φιλοσοφίας ότι σε έναν κόσμο που δεν σταματά να μας απογοητεύει διαρκώς, η τέχνη πρέπει να προσφέρει μία ευχάριστη νότα στην ζωή μας, σχολιάζοντας ταυτόχρονα και την πραγματικότητα. Όταν έγραψα το σενάριο της ταινίας “Men’s Talk” έβλεπα πως συχνά στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο το coming out αποδιδόταν ως μία πικρή, λυπηρή στιγμή. To “Men’s Talk” αποτυπώνει ένα γλυκό στιγμιότυπο μεταξύ δύο φίλων όπου ο ένας αποκαλύπτει πως είναι gay στο πλαίσιο μίας στερεοτυπικά «αντρικής» βραδιάς με μπύρες και ποδόσφαιρο.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Αντιλαμβάνομαι το κουήρ σινεμά ως τον κινηματογράφο που η θεματολογία του είναι απεξαρτημένη από το δίπολο των φύλων και δημιουργείται με γνώμονα την αποδοχή και την αγκαλιά της κουήρ κοινότητας αλλά και τον προβληματισμό σχετικά με τον αποκλεισμό της. Θεωρώ πως η έννοια αυτή δεν είναι καθόλου δημοφιλής στην Ελλάδα και πως πρέπει να ειπωθούν περισσότερες ιστορίες κουήρ χαράς και όχι μόνο πόνου.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Γιατί μέσω του representation στον κινηματογράφο, ένα άτομο μπορεί να αποδεσμευτεί από τα κοινωνικά δεσμά και στερεότυπα που πνίγουν και καθηλώνουν τον άνθρωπο σε μία ζωή γεμάτη «κουτάκια».
instagram.com/andigoni_bitsikokou
Πάνος Κουτέλας – Το δωμάτιο με το μαυρούφως
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Είμαι ο Πάνος, 42 Φεβρουαρίων, VFX artist. Από το δημοτικό ξεκίνησα την πρώτη μου επαφή με την συγγραφή θεατρικών σκετς επηρεασμένος από την σειρά “Απαράδεκτοι” που έκανε τότε πρεμιέρα για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση. Η πρώτη φορά που πήγα σινεμά ήταν με την μαμά μου να δούμε το Μόνος στο σπίτι και το είδαμε 3 φορές σε ένα μήνα. Λίγο μετά ξεκίνησα να αγοράζω το περιοδικό Σινεμά ανελλιπώς. Ακολούθησα όμως την καριέρα του μηχανικού πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών για “σιγουριά”. Μέσα από πολυποίκιλες δυσκολίες κατάφερα να εκπληρώσω το όνειρο του “προσωρινού” εαυτού μου αλλά το σύμπαν (η καρδιά μου) με ήθελε να είμαι αλλού και μια σειρά από γεγονότα με οδήγησαν σε ένα άλλο επαγγελματικό μονοπάτι. Ερασιτεχνικά όμως, μέχρι τότε, είχα μάθει κάποια πράγματα στο μοντάζ και είχα κερδίσει τον Νοέμβριο του 2014, με την σεναριακή μου ιδέα, την δημιουργία μιας μικρού μήκους ταινίας, της Αστρέλλας, της αρχόντισσας του διαστήματος, από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο πλαίσιο του προγράμματος “Ταξίδι προς το Κέντρο Πολιτισμού”. Το 2018 αποφάσισα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα και ξεκίνησα να μαθαίνω VFX και συγγραφή σεναρίου. Έκτοτε απασχολούμαι με projects στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο web, κτλ.
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου;
Η ταινία, “Το δωμάτιο με το μαυρούφως”, ξεκίνησε ως παιχνίδι στην πρώτη καραντίνα την άνοιξη του ’20. Τότε είχα τα ανίψια μου στο σπίτι, παιδάκια δημοτικού και νηπιαγωγείου, και κάθε φορά που πήγαινα για προμήθειες στο σούπερ μάρκετ τους αγόραζα κάποιο παιχνίδι, εξού και τα Lego της ταινίας. Ενώ προσπαθούσα να εξασκηθώ στα VFX αλλά και να απασχολώ τα παιδιά, στήναμε κινηματογραφικά σετ μέσα στο δωμάτιο, ένα πράσινο μπλουζάκι για green screen, ένα πιστολάκι μαλλιών για να γυρίζουν οι έλικες του ελικοπτέρου, ένα κινητό πάνω σε μια βάση από τουβλάκια. Η μία σκηνή έφερνε την άλλη. Τότε διαβάζαμε άρθρα πόσο καθάρισε η ατμόσφαιρα, τα ποτάμια, κλπ, από τον περιορισμό των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Εγώ ήθελα να καθαρίσω τις πληγές μου από μια προδοσία της καρδιάς. Οι 4 τοίχοι του δωματίου ήταν το μέσο να για παρακάμψουμε τον εγκλεισμό και να βρεθούμε σε μία άλλη διάσταση όπου ένας γκέυ χαρακτήρας σώζει τον υπερήρωα γιατί είναι ο καλύτερος ερευνητής, έχει προστασία και όσο προχωράει νικάει.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Για μένα ο κουήρ κινηματογράφος είναι η απουσία του ετεροφυλόφιλου σχήματος από τα πρωταγωνιστικά πλαίσια. Μια τέτοια ταινία δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι ταινία ΛΟΑΤΚΙ, δεν περιορίζεται δηλαδή μόνο σε αυτό αλλά, φυσικά, είναι λογικό αν περιέχει ΛΟΑΤΚΙ περιεχόμενο. Στην Ελλάδα υπάρχει πλουραλισμός στην δημιουργία ταινιών μικρού μήκους κυρίως με ιδιωτικούς τρόπους καθώς δεν υποστηρίζεται από κρατικούς φορείς, συνεπώς, ο κουήρ κινηματογράφος δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά και κατανοητός ως προς το περιεχόμενο του.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Για μένα είναι πολύ βαρετό να βλέπω το ετεροφυλόφιλο σχήμα να κυριαρχεί στον κινηματογράφο. Σέβομαι και κατανοώ το πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας που είναι ετεροφυλόφιλο, άλλωστε είναι αυτοί που τεκνοποιούν ΛΟΑΤΚΙ παιδιά αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι εξίσου ενδιαφέρον ο κουήρ κινηματογράφος και για τους ετεροφυλοφιλους αρκεί να παρακάμψουν κάποιες συντηρητικές αντιλήψεις. Η τέχνη είναι για όλους και όσο περισσότερη κουήρ κινηματογραφική τέχνη δημιουργείται τόσο αυξάνεται το ποσοστό των ανθρώπων που θα την αγαπήσουν και θα την αναζητούν.
Showreel 2021
Vimeo | LinkedIn | Behance | Adobe
Μαρία Χριστοπούλου – Η μαμά μαγειρεύει πατάτες
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Από μικρή ηλικία οι ταινίες αποτελούσαν τροφή της αχαλίνωτης φαντασίας μου. Όταν έβλεπα θέατρο είχα μεγάλη επιθυμία να νιώσω την ενέργεια στα παρασκήνια. Ήθελα να αντιληφθώ όλη την ενορχήστρωση της σκηνής γι αυτό και σπούδασα φωτογραφία, υποκριτική και σκηνοθεσία, ενώ έχω δουλέψει σε διάφορες θέσεις σε κινηματογραφικές ομάδες. Η ταινία με την οποία συμμετάσχω είναι η πρώτη μου σπουδαστική ταινία, η οποία έχει ήδη προβληθεί στο Athens Pride Week. Έχω σκηνοθετήσει επίσης ένα ντοκιμαντέρ μαζί με τον συμφοιτητή μου στο Τμήμα Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του Ε.Κ.Π.Α. Αντώνη Κορδάτο με τίτλο “Πύρινη Τέχνη”, το οποίο επιλέχθηκε φέτος από το 16ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ.
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου.
Η ταινία προέκυψε από τα προσωπικά μου βιώματα, την “επιλογή” να φύγω από το σπίτι μου και τις επιπτώσεις. Με ώθησε να την ξεκινήσω η αγανάκτησή μου για τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν πάρα πολλά νεαρά άτομα και όχι μόνο να μιλήσουν για την σεξουαλικότητά τους στους δικούς τους ανθρώπους. Με την κλειστοφοβική αυτή ταινία εκφράζω τη κοινωνική στενότητα στις σεξουαλικές επιθυμίες των ανθρώπων, την επίδραση και την αναζήτηση της λύτρωσης.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Το κουήρ στον κινηματογράφο εμπεριέχει συμπερίληψη, ενότητα των κουήρ και υποστηρικτών κουήρ ατόμων και ελευθερία έκφρασης. Οι συμμετοχές των κουήρ ταινιών αυξάνονται ανά το χρόνο. Οργανώνονται, επίσης, τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό χώρο σπουδαία φεστιβάλ με συμμετοχές από όλο τον κόσμο. Αυτό είναι υπέροχο γιατί συναντιόμαστε για να εκφράσουμε τις σχέσεις των ανθρώπων, τις δικές μας σχέσεις και συζητάμε την κουήρ πραγματικότητα.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Είναι σημαντικό εν γένει να βλέπουμε το κουήρ μέσα στις τέχνες. Ο Κινηματογράφος έχει τη δυνατότητα να αποτυπώσει το βλέμμα, να εικονοποιήσει τις πτυχές του κάθε κουήρ καλλιτέχνη, δημιουργώντας και μεταφέροντας ματιές από τη ζωή και τον κόσμο που ανήκει. Για εμένα αποτελεί το όραμα της αντιληπτικής ορατότητας που θα περιλαμβάνει ο,τιδήποτε η συντηρητική κοινωνία προσπαθεί να απωθήσει.
Παύλος Σηφάκης – Έκδυσης
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα κινηματογράφο στο ΑΠΘ και ύστερα έφυγα στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό στο σενάριο, στο Λονδίνο και στην Ουαλία αντίστοιχα. Η «Έκδυση» ήταν η πρώτη μου επαγγελματική ταινία ως σεναριογράφος-σκηνοθέτης- ένα δραματικό θρίλερ για τη δύσκολη σχέση μίας μητέρας με το μολυσμένο γιο της. Ακολούθησε η κωμωδία «Τζιτζιπόνγκο» ένα χρόνο μετά, ενώ τώρα ετοιμάζω την τρίτη μικρού μήκους ταινία μου, ένα ακόμα μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ με τίτλο «Κυνηγός». Παράλληλα ετοιμάζω και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου, μία κουήρ περιπέτεια εκδίκησης με τίτλο «Bloody Mary».
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου.
Η ιστορία της «Έκδυσης» ξεκίνησε στην Αγγλία, πολλά χρόνια πριν, από μία εικόνα: μία μητέρα να περιφέρεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο με το μολυσμένο γιο της, ο οποίος θα μεταστραφεί από στιγμή σε στιγμή. Σε τί ακριβώς θα μεταστραφεί, δεν είναι σαφές, αν και είναι αμφισβητήσιμο αν αυτή η μεταστροφή είναι τόσο τρομακτική, τόσο καταστροφική όσο φοβάται η μητέρα του αγοριού. Η μητέρα φοβάται το νέο, το διαφορετικό – πιστεύει ότι ο γιος της θα στραφεί εναντίον της και για αυτό η πρώτη της σκέψη είναι να τον θεραπεύσει ή να τον καθυποτάξει. Δεν της περνάει από το μυαλό ότι η ασθένεια αυτή μπορεί να μην είναι ασθένεια. Ότι ο έφηβος γιος της αλλάζει, αλλά όχι απαραίτητα σε κάτι κακό και βλαβερό. Το σενάριο της «Έκδυσης» ολοκληρώθηκε το 2015 και το 2017 εγκρίθηκε για χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν τελικά το Νοέμβριο του 2019 – κατά σατανική σύμπτωση την ίδια περίοδο που στην άλλη άκρη του κόσμου έκαναν την εμφάνισή τους να πρώτα κρούσματα του κορονοϊού. Η ταινία έκανε φεστιβαλική πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2021 στο Φεστιβάλ Ταινιών Τρόμου του Μάντσεστερ Grimmfest Easter Horror Nights, ενώ από τότε έχει παιχτεί σε πολλά άλλα φεστιβάλ ταινιών τρόμου και ταινιών μικρού μήκους παγκοσμίως.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Για εμένα, κουήρ κινηματογράφος σημαίνει πρωτίστως ταινίες με επίκεντρο ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες και θεματικές. Τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια παρατηρώ μάλιστα μία ενδιαφέρουσα αλλαγή – κυρίως σε ξένες ταινίες και σειρές: οι κουήρ ταινίες με επίκεντρο θέματα όπως η ομοφοβία δίνουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε ταινίες που το βασικό τους θέμα δεν είναι η τραγική κατάσταση των γκέι χαρακτήρων και η κοινωνική απομόνωση, ή σε ταινίες που έχουν πιο θετική κατάληξη από παλαιότερες, πιο τραγικές γκέι ιστορίες. Αυτό φυσικά αντικατοπτρίζει και τις αλλαγές που έχουν συμβεί σε αρκετές δυτικές κοινωνίες την τελευταία δεκαετία και την καλυτέρευση της θέσης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων σε αυτές τις κοινωνίες. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται επίσης πως – ιδίως στις μικρού μήκους ταινίες – όλο και περισσότεροι Έλληνες δημιουργοί στρέφονται στο κουήρ σινεμά και στις ΛΟΑΚΤΙ+ ιστορίες.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Η πιο ενεργή ενασχόληση του ελληνικού κινηματογράφου με το κουήρ σινεμά είναι πολύ σημαντική γιατί ενισχύει την ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Χαρακτήρες και θεματικές που πριν από μερικά χρόνια θα έμεναν στο περιθώριο, πλέον αποτελούν σχεδόν μέινστριμ αφηγήσεις. Με αυτό τον τρόπο, περισσότερος κόσμος έρχεται σε επαφή με γκέι, λεσβιακές, bi, τρανς και άλλες ιστορίες, εξοικειώνεται με τους ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες και παύει να τους θεωρεί ξένους ή ακόμα και «τρομακτικούς». Σε μία αρκετά συντηρητική κοινωνία, όπως η Ελληνική, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι επίσης θετικό να «ακούγονται» ταινίες ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργών, που μπορεί στο παρελθόν να μην είχαν πολλές ευκαιρίες, πχ. εξαιτίας της ομοφοβίας, ακόμα και αν αυτές οι ταινίες δεν έχουν αυστηρά κουήρ θεματική.
Μενέλας Σιαφάκας – The Melita Show The Movie
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Γεια σας, είμαι ο Μενέλας και θέλω να ξέρετε ότι μου αρέσουν πολύ οι βόλτες στην παραλία, τα ηλιοβασιλέματα και τα κοντά σορτσάκια.
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου.
Την ταινία την εμπνεύστηκα από μια εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου. Αφού έκανα την απαραίτητη μετατροπή κάλεσα την φίλη μου και drag queen Μελίτα Σκαμπώ να παίξει επειδή υπήρχαν ήδη κάποια βιντεάκια του The Melita Show και η ιδέα εντάχθηκε σε αυτή την πετυχημένη σειρά ως ταινία. Στο The Melita Show The Movie δίνουμε απλόχερα τα εργαλεία που χρειάζεται το καθένα μας για να φέρει στην ζωή του αυτό που χρειάζεται πιο πολύ. Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ; Ναι είναι αυτό που φαντάζεστε.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Ο κουήαρ (με ά γιατί έχω αγγλική προφορά) κινηματογράφος είναι ο κινηματογράφος που έχει κουήαρ θεματικές ή αισθητική. Που εγώ την αντιλαμβάνομαι ως οτιδήποτε πάει κόντρα στην ετεροκανονικότητα. Η έννοια κουήαρ έχει επιτέλους να γίνεται πιο δημοφιλής στον χώρο της τέχνης ακόμα και στην Ελλαδα και με αυτό εννοούμε την Αθήνα. Εκτός Αθήνας το χάος.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Ζούμε στο κόσμο της εικόνας και του θεάματος όπου οι κυρίαρχες εικόνες που προβάλονται στον κινηματογράφο/τηλεόραση/social media καθορίζουν τι είναι αρεστό και τι έχει αξία. Είναι σημαντικό λοιπόν να υπάρχει κουήαρ εκπροσώπιση, ώστε τα άτομα αυτά να μπορούμε να νιώθουμε ότι χωράμε κάπου και ότι έχουμε αξία.
Rachel Rafaela Samanidou – Empty Hug
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Είμαι 23 χρονών,καινούρια στον χώρο του κινηματογράφου,με γεμάτο διάθεση για δημιουργία. Η αγαπημένη μου ταινία είναι το “Portrait of a lady on fire” της Céline Sciamma. Στις ταινίες μου, μού αρέσει να γυρίζω πίσω στον χρόνο και να μπλέκω την παλιά εποχή με την νέα.
Δώσε μας κάποιες πληροφορίες για την ταινία σου.
Προέκυψε τελείως τυχαία, καθώς περπατούσα στο χωριό όπου γυρίστηκε η ταινία, στον Πελαργό του νομού Φλώρινας. Μου ήρθαν στο μυαλό αυτοί οι δύο χαρακτήρες και ήθελα να τους βάλω σε μια άλλη εποχή, γι’αυτό και επέλεξα το 1945. Δεν βασίζεται σε κάποια αληθινή ιστορία, που να γνωρίζω, αλλά κάπως έτσι πιστεύω πως ήταν η πραγματικότητα εκείνης της εποχής, όπου οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν μπορούσαν να υπάρξουν ούτε καν κρυφές, καθώς οι άνθρωποι θα ζούσαν είτε με τον φόβο μην αποκαλυφθούν και πάθουν κάτι κακό από τους γύρο τους, είτε θα δημιουργούσαν μια ψεύτικη εικόνα, χαρούμενης και “νορμάλ” ετεροφυλοφιλικής οικογένειας και θα ζούσαν μια δυστυχισμένη ζωή. Η ταινία πραγματεύεται όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, δηλαδή την κατάσταση εκείνης της εποχής, όπου μπορεί κανείς να συγκρίνει το πόσο ή εάν έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε. Η ταινία έχει να κάνει με έναν στρατιώτη που επιστρέφει από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πηγαίνει σε ένα χωριό και κρατώντας μια φωτογραφία, ψάχνει να βρει τον άνδρα που ερωτεύτηκε. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη θλίψη που προξένησε ο πόλεμος, με το σεξιστικό μίσος, αλλά και την παιδική αθωότητα. Ο τίτλος της ταινίας έχει να κάνει με τον στόχο του πρωταγωνιστή, ο οποίος επιδιώκει μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, την οποία περιμένει πως θα την πάρει από τον μόνο άνθρωπο που του έχει απομείνει, δηλαδή τον άνδρα που έζησε ωραίες στιγμές και ερωτεύτηκε. Στον δρόμο του όμως, ανακαλύπτει και αλλού είδους αγκαλιές, την “πατρική” και την φιλική. Επέλεξα να μην βάλω μουσική backround, επηρεασμένη από το “Portrait of a lady on fire”, για να μπορεί ο θεατής να μπει πιο εύκολα στην αισθητική εκείνης της εποχής. Επίσης επέλεξα να μην έχει λόγια, καθώς προτιμώ να δείχνω τα συναισθήματα με τις πράξεις και με τα μάτια.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια του κουήρ κινηματογράφου και πόσο δημοφιλής πιστεύεις ότι είναι αυτή η έννοια στην Ελλάδα;
Ο κουήρ κινηματογράφος έχει να κάνει με ιστορίες μυθοπλασίας και μη, που περιλαμβάνουν χαρακτήρες οι οποίοι ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Πιστεύω πως πολλοί μπερδεύονται με την λέξη “κουήρ”, γιατί δεν την γνωρίζουν και δεν έχουν ακούσει την έννοια του. Κυρίως θα έλεγα, άτομα μεγάλης ηλικίας, αν και πιστεύω πως αυτό αρχίζει και αλλάζει. Ο κόσμος στην Ελλάδα ανακαλύπτει τον κουήρ κινηματογράφο, μέσα από ταινίες άλλων, ευρωπαϊκών κυρίως, χωρών, π.χ. την Ισπανία και την Γαλλία, χώρες οι οποίες αναδεικνύουν τις κουήρ ταινίες και σειρές τους , μέσα από την πλατφόρμα του Netflix , και όχι μόνο. Η Ελλάδα έχει αρχίσει να αναπτύσσει τους κουήρ χαρακτήρες, κυρίως σε τηλεοπτικές σειρές και όχι στον κινηματογράφο.
Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες ταινίες που προσδιορίζονται ως κουήρ;
Για να γνωρίσει ο κόσμος την πραγματικότητα των ανθρώπων που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, μέσα από ιστορίες, όπου έτσι θα τους είναι πιο εύκολο να μπουν στον κόσμο τους, ακόμα και να ταυτιστούν. Υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που ψάχνει να βρει τέτοιου είδους ταινίες και να μάθει ή απλά να ψυχαγωγηθεί από τέτοιες ιστορίες. Στην Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστες κουήρ ταινίες μεγάλου μήκους, αλλά υπάρχουν σίγουρα πολλές ιστορίες που θέλουν να ακουστούν μέσα από το σενάριο μιας ταινίας και να παιχτούν στην μεγάλη οθόνη του σινεμά
