Υπάρχει λόγος που πολλά κουήρ άτομα αγαπούν τα θρίλερ. Ως είδος, ο τρόμος αποτελεί ένα ώριμο έδαφος για την εξερεύνηση των σκοτεινών και φανταστικών πλευρών της διαφορετικότητας, κάτι που είναι εγγενές σε πολλές κουήρ εμπειρίες.
Το queerness ήταν πάντα μέρος των θρίλερ, ακόμα και αν δεν εκπροσωπήθηκε πάντα δυνατά και ανοιχτά. Από τα κουήρ υπονοούμενα στις κλασσικές ταινίες με τέρατα μέχρι τις πολύς εμφανώς γκέι ταινίες με βρικόλακες, το κουήρ κοινό έχει εδώ και καιρό βρεθεί να αντανακλάται – είτε σκόπιμα είτε όχι – στο είδος του τρόμου. Παρακάτω πέντε κουήρ ταινίες τρόμου που έχουν αγαπηθεί από τις ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητες.
Jennifer’s Body
«I go both ways». Βρείτε μια καλύτερη ατάκα σε διάλογο ταινίας τρόμου. Το 2009, το «Jennifer’s Body» κατακρίθηκε από τους άνδρες κριτικούς και το κοινό με 46% στο Rotten Tomatoes και C- στο Cinemascore. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν ποτέ για τους άνδρες, και φυσικά δεν ήταν το συνηθισμένο είδος ταινίας τρόμου που είχαν συνηθίσει να βλέπουν οι cis στρέιτ άντρες, όπου οι γυναικείοι χαρακτήρες θυματοποιούνται για την απόλαυσή τους.
Πρόκειται για μια ταινία για την απόλυτη κόλαση του να μεγαλώνεις ως έφηβη, για την ανδρική βία και τη σεξουαλικοποίηση της θηλυκότητας, για το τραύμα και για τον τερατώδη πόνο της κουήρ καταπίεσης. Το «Jennifer’s Body» χρησιμοποιεί έξυπνα τα εργαλεία του είδους του – σασπένς και camp – για να ανατρέψει τις προσδοκίες και να αφηγηθεί μια ιστορία που, στην καρδιά της, είναι πολύ αστεία και πολύ γκέι.
Stranger By the Lake
Με σκηνικό σε μια παραλία για γκέι cruising στην αστραφτερή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της αγροτικής Γαλλίας, το «Stranger By the Lake» του 2013 παραμένει ένα από τα πιο συναρπαστικά, στοιχειωμένα και σέξι ερωτικά θρίλερ των τελευταίων ετών. Ο Franck (Pierre Deladonchamps) φτάνει στο δημοφιλές σημείο cruising και σύντομα βάζει στο μάτι έναν μυστηριώδη επιβήτορα ονόματι Michel (Christophe Paou). Η έλξη είναι αμοιβαία, όπως δείχνουν μερικές απίστευτα καυτές σκηνές σεξ στην παραλία, αλλά το «Stranger By the Lake» κάνει μια σοβαρή στροφή όταν ένας χαρακτήρας γίνεται μάρτυρας μιας φρικιαστικής πράξης.
Στην ταινία του Alain Guiraudie, ο τρόμος προέρχεται λιγότερο από αυτό που βλέπουμε στην οθόνη και περισσότερο από την ψυχολογική εξέταση της ταινίας γύρω από τη λαγνεία και την ηδονοβλεψία – ιδιαίτερα όταν η οικειότητα και η επιθυμία μπλέκονται με πράξεις βίας και επιθετικότητας.
Bones and All
Στην ταινία του Luca Guadagnino, «Bones and All», ο κανιβαλισμός χρησιμεύει ως μια ισχυρή μεταφορά για μια ακόρεστη επιθυμία και λαχτάρα για αυτό που είναι ταμπού ή ακόμα και κακό σύμφωνα με κάποια πρότυπα. Ο κουήρ συμβολισμός είναι ξεκάθαρος στο ρομάντζο τρόμου με πρωταγωνιστές την Taylor Russell και τον Timothée Chalamet, που υποδύονται ένα ζευγάρι απόκληρων εραστών.
Οι δύο περιπλανώμενοι υποφέρουν από μια αναπόφευκτη πείνα για ανθρώπους, μια νέα εκδοχή της παλαιότερης απεικόνισης του βαμπιρισμού ως μεταφορά της κουήρ επιθυμίας. Αφαιρώντας το γκροτέσκο στοιχείο, μένει μια ιστορία για δυο εφήβους που νιώθουν ντροπή και αποξένωση, επειδή αγαπούν και συνδέονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Οι οπαδοί των άλλων έργων του Guadagnino θα βρουν πολλούς θεματικούς παραλληλισμούς εδώ, μόνο που αντί ο Chalamet να καταβροχθίζει αισθησιακά ένα ροδάκινο, το κάνει σε ένα αιματοβαμμένο πτώμα.
Daughters of Darkness
Οι ταινίες με βρικόλακες αποτελούν εδώ και καιρό στοιχεία της σαπφικής αφήγησης, από το «Dracula’s Daughter» του 1936 μέχρι την εκρηκτική αύξηση των ταινιών με λεσβίες βρικόλακες τη δεκαετία του ’70, αλλά το «Daughters of Darkness» είναι εύκολα το καλύτερο. Αυτή η βελγική ταινία του 1971 παίρνει τη λαϊκή παράδοση της Elizabeth Báthory – μιας Ουγγρικής κόμισσας του 16ου αιώνα που φημολογείται ότι έπινε το αίμα των γυναικών που ποθούσε – και τη μετατρέπει σε μια ερωτική ψυχολογική ιστορία τρόμου.
Η Γαλλίδα ηθοποιός Delphine Seyrig υποδύεται την Κόμισσα, που περιφέρεται σε ένα άδειο παραθαλάσσιο ξενοδοχείο με λαμπερά φορέματα μαζί με την ήσυχη γραμματέα/φίλη της. Όταν όμως μια νεαρή γυναίκα καταφθάνει για μήνα του μέλιτος με τον σύζυγό της, η κόμισσα νιώθει τον άσβεστο πόθο της και θα κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει. Το «Daughters of Darkness» είναι ένα σουρεαλιστικό ταξίδι μιας ταινίας που μοιάζει με τον κομψό και ανατρεπτικό art-house κινηματογράφο του Rainer Werner Fassbinder διασταυρωμένο με λεσβιακό ερωτισμό της δεκαετίας του ’70.
Thelma
Στο Thelma, ο Νορβηγός σκηνοθέτης Joachim Trier παίρνει το κουήρ υπόστρωμα της ταινίας «Carrie» του Brian De Palma και το φέρνει στην επιφάνεια. Σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ τρόμου του 2017, η ομώνυμη Thelma (Eili Harboe) είναι μια ντροπαλή και καταπιεσμένη νεαρή γυναίκα που αφήνει για πρώτη φορά το προστατευμένο, συντηρητικό χριστιανικό της σπίτι για να πάει στο κολέγιο. Εκεί, ανακαλύπτει την κουήρ επιθυμία όταν γνωρίζει και ερωτεύεται την Anja (Kaya Wilkins), μαζί με μια ξαφνική εμφάνιση βίαιων κρίσεων που προκαλούν μια σειρά από παράξενα γεγονότα. Οι δυνάμεις της Thelma, όπως και της Carrie, αναδύονται ως εξωτερική εκδήλωση της επιθυμίας μιας καταπιεσμένης γυναίκας για δράση και έλεγχο.
Αυτό που κάνει την ταινία του Trier τόσο δυνατή είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τα στοιχεία του τρόμου και της υπερφυσικής αφήγησης για να αφηγηθεί μια πολύ κουήρ ιστορία ενηλικίωσης, καθώς η Thelma παλεύει με την ταυτόχρονη έκφραση της οργής και της ταυτότητάς της.
Πληροφορίες από Mashable.
