Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείται με την αποψυχιατρικοποίηση της τρανς και φυλοδιαφορετικής εμπειρίας σε όλο το φάσμα, ενώ τα τελευταία χρόνια εκπαιδεύει επαγγελματίες ψυχικής υγείας στο επιβεβαιωτικό μοντέλο Gestalt & Focusing. Μια συζήτηση για κουήρ ταυτότητες, αλλά και για (αντί)”woke” προπαγάνδα με την Πάρβη Πάλμου.
Ξεκινώντας θα ήθελα να μου πεις κάποια πράγματα για εσένα και την επαγγελματική σου δράση.
Ξεκίνησα από μικρή ηλικία να έλκομαι από τον κόσμο της ψυχολογίας, διαβάζοντας βιβλία, έχοντας πολλές απορίες και εσωτερικές αναζητήσεις. Το 1998 ξεκίνησα τις σπουδές μου, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα και θα συνεχίζονται όσο ασκώ αυτό το επάγγελμα, που απαιτεί διαρκή επιμόρφωση, θεραπεία και εποπτεία. Οι θεωρίες της προσωπικότητας, καθώς και το κλινικό κομμάτι, πάντα με ενθουσίαζαν, αλλά ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Το κλινικό πλαίσιο ήταν ιδιαίτερα ψυχιατρικοποιημένο και απόλυτο, ενώ οι θεωρίες της προσωπικότητας ήταν, σε μεγάλο βαθμό, εγκλωβισμένες στα δίπολα. Με την ψυχανάλυση είχα πάντοτε –και εξακολουθώ να έχω– διαφωνίες. Έτσι, μετά το μεταπτυχιακό μου στην Κλινική Ψυχολογία, στράφηκα στην ψυχοθεραπεία Gestalt, η οποία, όπως και όλες οι σωματικές και προσωποκεντρικές προσεγγίσεις, είναι δομημένη ως μη-κατευθυντική και επιβεβαιωτική. ‘
Η Gestalt δεν ασχολείται με το “γιατί” και δεν μιλά απλώς για τις queer ταυτότητες, αλλά συν-δημιουργήθηκε από έναν queer, αναρχικό φιλόσοφο, bisexual και καλλιτέχνη, τον Paul Goodman (μαζί με τους Laura & Fritz Perls), ο οποίος ήταν ανοιχτά Queer ήδη από το 1960. Ταυτόχρονα, το 2010, δίπλα στη Μαρίνα Γαλανού, ξεκίνησα ως μέλος και ψυχοθεραπεύτρια του ΣΥΔ, πραγματοποιώντας ατομικές συνεδρίες, ομάδες και βιωματικά εκπαιδευτικά σεμινάρια τόσο για τα μέλη μας όσο και για επαγγελματίες ψυχικής υγείας – αρχικά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και, στη συνέχεια, στην Ευρώπη, το Μεξικό και τις ΗΠΑ. Η εστίαση της δουλειάς μου ήταν πάντα η αποψυχιατρικοποίηση της τρανς και φυλοδιαφορετικής εμπειρίας σε όλο το φάσμα πέρα από την αντικανονικότητα, η πρόσβαση και υποστήριξη στις φυλομεταβάσεις (κοινωνική, ιατρική, νομική), αλλά και η απαγόρευση των κανονικοποιητικών επεμβάσεων στα ίντερσεξ άτομα. Παράλληλα, το 2011, εκπαιδεύτηκα στην τραυματοθεραπεία και σε άλλες σωματικές προσεγγίσεις. Μεγαλύτερη δυσκολία αυτά τα 15 χρόνια ήταν τα αλλεπάλληλα αυτοκτονικά περιστατικά που χρειάστηκε να υποστηρίξουμε, χωρίς καμία ουσιαστική πλαισίωση από το κράτος, το οποίο στέκεται πάντα ανεπαρκές απέναντι στις ανάγκες των τρανς και φυλοδιαφορετικών ατόμων. Αυτή τη στιγμή, εκπαιδεύουμε επαγγελματίες ψυχικής υγείας στο επιβεβαιωτικό μοντέλο Gestalt & Focusing, μαζί με την Άννα Απέργη-Κωνσταντινίδη, στο Ελληνικό Κέντρο Focusing (η εκπαίδευση δεν είναι πλέον στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου), και είμαι έτοιμη να ξεκινήσω την επόμενη έρευνά μου.
Έχεις ολοκληρώσει μια μεγάλη έρευνα σχετικά με «τις εμπειρίες των τρανς και non – binary ατόμων αλλά και τις στάσεις των γιατρών στο ελληνικό σύστημα υγείας». Γιατί αποφάσισες να καταπιαστείς με αυτό το θέμα;
Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την υγεία σε όλο το φάσμα της πάρθηκε ιδιαίτερα νωρίς, όταν εργαζόμουν ως DJ στο club Κούκλες το 1997. Εκεί ήρθα σε επαφή με το τι πραγματικά σημαίνει ακραίος αποκλεισμός και πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα τρανς πρόσωπα ήταν η μόνη πληθυσμιακή ομάδα που βίωνε αποκλεισμούς σε όλη την υπόσταση της ύπαρξής της. Τότε, πηγαίναμε στα φαρμακεία για να “βαρέσουν τις λατσές” – ορμόνες αμφίβολης προέλευσης, που έθεταν σε κίνδυνο την υγεία των προσώπων που αναγκαστικά στρέφονταν στη χρήση τους. Η ορμονοληψία, για ένα πρόσωπο που τη χρειάζεται, δεν αποτελεί επιλογή, αλλά απαραίτητη λύση επιβίωσης και μια “πόρτα” προς μια ζωή που ταυτίζεται με την εσωτερική και πολύτιμη αίσθηση του φύλου του. Αυτή η πόρτα τότε ήταν κλειστή, και έτσι φτάσαμε να μιλάμε για το γνωστό gatekeeping, που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Βλέποντας τρανς πρόσωπα να βασανίζονται και να παλεύουν με διαρκείς επεμβάσεις εξαιτίας ιατρικών λαθών και επικίνδυνων επιθεμάτων σε όλα τα μέρη του σώματος –επιθέματα που προκαλούσαν σοβαρές βλάβες και ήταν καρκινογόνα–, αποφάσισα να στραφώ στο ζήτημα της πρόσβασης στην υγεία. Ένα ζήτημα που με αφορά και σε προσωπικό επίπεδο, ως ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπο που δεν ταυτίζεται με το φύλο ως δίπολο. Ήδη από το 2000, στο πλαίσιο της πρακτικής μου σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής, είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τρανς, φυλοδιαφορετικά και ίντερσεξ πρόσωπα. Εκείνη την περίοδο πραγματοποίησα την πρώτη μου ομιλία ενάντια στις καταχωρίσεις του DSM, που παρουσίαζαν τη διεμφυλικότητα ως διαταραχή, με αποτέλεσμα να εντείνεται η κακοποίηση και η ιατρική βία προς την κοινότητά μας. Στη συνέχεια ως μέλος του ΣΥΔ ερχόμουν σε επαφή με διαρκείς καταγγελίες των μελών μας για συμπεριφορές γιατρών και ιατρικού προσωπικού, αλλά και ιατρικά λάθη που μπορών να είναι μοιραία. Συχνά μου λένε ότι η δουλειά μου ήταν πρωτοποριακή για την εποχή, και χαίρομαι γι’ αυτό. Όμως, αν θέλουμε να έχουμε μια ολιστική και ακτιβιστική θεώρηση της πραγματικότητας, ο στόχος μας δεν θα πρέπει να είναι να είμαστε τα πρώτα άτομα που κάνουμε κάτι, αλλά να φροντίσουμε να μην είμαστε τα τελευταία.
Η ομάδα εκπροσώπησης του ΣΥΔ με μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας; Πόσο ασφαλή θα λέγαμε ότι νιώθουν τα τρανς & nonbinary άτομα και πόσο εύκολη είναι η πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας στη χώρα μας;
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για τα αποτελέσματα της έρευνας, γιατί, σίγουρα, η συνθήκη έχει σε κάποια σημεία απομακρυνθεί αρκετά από ό,τι συνέβαινε το 1997, έπειτα από τον αγώνα όλων μας. Παρ’ όλα αυτά, 27 χρόνια μετά, βλέπουμε τα ίδια μοτίβα να επαναλαμβάνονται: ανασφάλεια, misgendering, ιατρικά λάθη, έλλειψη πρόσβασης, γιατροί και προσωπικό χωρίς ενσυναίσθηση και εκπαίδευση. Ένα καθολικά αφιλόξενο σύστημα υγείας για τον τρανς άνδρα που χρειάζεται να πάει στον «γυναικολόγο» – από τον ίδιο τον τίτλο του γιατρού, αντιλαμβανόμαστε τον αποκλεισμό. (Προτείνω τους όρους Πυελικός Ιατρός ή Πυελικός Χειρουργός, Ουρο-Γεννητικός Ιατρός ως εναλλακτικές ονομασίες.)
Βασικά ευρήματα περιλαμβάνουν:
- Διακρίσεις και ιατρική βία: Πολλά τρανς και μη-δυαδικά άτομα ανέφεραν περιστατικά misgendering, ελλιπούς περίθαλψης και ασέβειας προς την ταυτότητά τους.
- Θρησκεία και προκαταλήψεις: Οι γιατροί με ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις παρουσίασαν υψηλότερα επίπεδα τρανσφοβίας.
- Έλλειψη εκπαίδευσης: Οι επαγγελματίες υγείας που είχαν λάβει LGBTQI+ εκπαίδευση είχαν σημαντικά πιο θετική στάση.
Προσβασιμότητα και φόβος: Πολλοί ασθενείς αποφεύγουν τα δημόσια νοσοκομεία, επιλέγοντας ιδιωτικές λύσεις ή αποφεύγοντας εντελώς την ιατρική περίθαλψη λόγω τραυματικών εμπειριών.
“Η κοινωνία βλέπει τη μετάβασή μας ως υποβάθμιση, από το ισχυρό στο αδύναμο φύλο. Δείτε τι συμβαίνει με τις cis γυναίκες: γυναικοκτονίες, περιορισμός στα δικαιώματα των αμβλώσεων. Αν μια cis γυναίκα αντιμετωπίζεται άδικα, θεωρείται σχεδόν αποδεκτό. Φανταστείτε τι συμβαίνει με εμάς – δεν έχουμε καμία πιθανότητα να λάβουμε την κατάλληλη θεραπεία και σεβασμό, ούτε από γιατρούς, ούτε από την κοινωνία.” – Τρανς Γυναίκα, 42 ετών
“Νομίζω ότι έχει να κάνει με την εκπαίδευσή τους. Δεν είναι όλοι οι γιατροί τρανσφοβικοί – κάποιοι έχουν καλές προθέσεις, αλλά δεν έχουν τις πληροφορίες που χρειάζονται. Αρνούμαι να πιστέψω ότι, αν εκπαιδεύαμε τους γιατρούς, θα συνέχιζαν να μας αντιμετωπίζουν άσχημα. Έχω δει σε άλλες χώρες της Ευρώπης πώς είναι όταν οι γιατροί έχουν γνώση – η συμπεριφορά τους είναι ανθρώπινη.” – Μη-δυαδικό Άτομο, 34 ετών
“Ένιωσα φόβο και θλίψη. Ο γιατρός θα έπρεπε να γνωρίζει τι μπορεί να κάνει η τεστοστερόνη. Είναι η δουλειά του. Θα έπρεπε να με ενημερώσει για τις επιπτώσεις στα εσωτερικά μου όργανα. Θα μπορούσα να έχω καρκίνο αν δεν αφαιρούσα έγκαιρα τις ωοθήκες μου. Είναι επικίνδυνος και δεν ξέρει πώς να κάνει τη δουλειά του.” – Τρανς Άνδρας, 36 ετών
Εκπαίδευση στη Verakruz του Μεξικού/ International Association for the Advancement of Gestalt Therapy, IAAGT.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια συντηρητικοποίηση του δυτικού κόσμου σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, η οποία επικεντρώνεται περισσότερο στα ζητήματα ταυτότητας φύλου. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει αντίληψη και εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα, και αυτό συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένα από τα πρώτα βήματα του ελέγχου σε ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι η κατασκευή ενός εξωτερικού εχθρού, ώστε αυτός ο εχθρός να αποτελέσει άλλοθι για τα εγκλήματα που διαπράττει το ίδιο το σύστημα. Στην ψυχοθεραπεία, το ονομάζουμε εκτροπή – όταν η εκτροπή προέρχεται από το ίδιο το σύστημα, αποτελεί μέθοδο ελέγχου. Η κατασκευή αυτού του εχθρού δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία, καθώς συμβαίνει διαχρονικά και βασίζεται σε βαθιά ριζωμένες ενδοβολές, βρίσκοντας έτσι γόνιμο έδαφος. Δεν ακούσαμε για πρώτη φορά το ψέμα ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα και ότι το ένα είναι ανώτερο από το άλλο. Αυτό το ακούμε σε όλη μας τη ζωή. Οτιδήποτε δεν ανήκει στην κοινωνικά κατασκευασμένη “κανονικότητα” θεωρείται εχθρός που πρέπει να περιοριστεί, να εξαφανιστεί ή να εξοντωθεί.
Οι ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες ήταν πάντα αυτές που τα εκάστοτε καθεστώτα χρησιμοποιούσαν για να επιβάλλουν το status quo που τις εξυπηρετούσε στον συγκεκριμένο χωροχρόνο. Το βλέπουμε και στη θρησκεία: οι θεοί χρειάζονται και τους δαίμονές τους, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να επιβληθούν. Τον τελευταίο καιρό, παρατηρούμε μια αυξανόμενη συντηρητικοποίηση στον δυτικό κόσμο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα ζητήματα ταυτότητας φύλου. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Όπως συμβαίνει ιστορικά με τις μειονότητες, οι τρανς και μη-δυαδικές ταυτότητες στοχοποιούνται ως “εξωτερικός εχθρός”, ώστε να λειτουργήσουν ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα προβλήματα που παράγει το ίδιο το σύστημα. Σε περιόδους κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, οι κυρίαρχες δυνάμεις εργαλειοποιούν ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να ενισχύσουν την εξουσία τους μέσα από τον φόβο και την κατασκευή απειλών.
Η Πάρβη με τη Μαρίνα Γαλανού στο Συνέδριο της ILGA Europe στην Ελλάδα / Δίπλα μέλη της TGEU Broden & Noah
Τον περασμένο Οκτώβριο πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας το συνέδριο της SEGM, μιας οργάνωσης που έχει χαρακτηριστεί ως «ομάδα μίσους», και που προωθεί το μοντέλο «Διερεύνησης Ταυτότητας Φύλου». Ως επαγγελματίας στο κομμάτι της ψυχικής υγείας, πόσο επικίνδυνες αναγνωρίζεις αυτές τις προσεγγίσεις στην εποχή μας;
Η άγνοια είναι μεγάλος εχθρός της συμπερίληψης, αλλά ακόμα μεγαλύτερος εχθρός είναι η ημιμάθεια, τόσο εντός όσο και εκτός της κοινότητας. Το διερευνητικό μοντέλο πλασάρεται ως κάτι νέο – αλλά δεν είναι. Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή η μορφή θεραπείας παρουσιάζεται ξαφνικά ως μια καινοτομία, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούσε πάντα μέρος της ιατρικής προσέγγισης απέναντι στα τρανς άτομα, μέχρι να προχωρήσουν νομοθετικά οι διαδικασίες νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Ξέρουμε εμπειρικά ότι η καθυστέρηση της μετάβασης δεν είναι απλώς κακοποιητική – μπορεί να αποβεί μοιραία. Η σκόπιμη καθυστέρηση ή παρεμπόδιση της μετάβασης, όταν δεν υπάρχει σοβαρός ψυχιατρικός λόγος, συνιστά κακοποίηση. Αυτή η θεωρία χρησιμοποιεί ως βάση ένα πολύ μικρό ποσοστό ατόμων που έχουν κάνει detransition (δηλαδή, αντιστρέψει τη μετάβασή τους), κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο. Από το 1997, έχω δει μόλις δύο τέτοια περιστατικά: το ένα αφορούσε άτομο με βαρύ ψυχιατρικό ιστορικό, ενώ το άλλο δεν είχε ποτέ αυτοπροσδιοριστεί ως τρανς, αλλά ανήκε στο φάσμα του Fluidity. Οι ακροδεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις, η alt-right, το anti-gender και anti-trans κίνημα, καθώς και οι TERFs, χρησιμοποιούν τέτοιες ιστορίες, τις προβάλλουν δυσανάλογα και τις εκμεταλλεύονται για να αφαιρέσουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού από τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα. Μπροστά προβάλλουν την προστασία των εφήβων παιδιών, ενώ στην πραγματικότητα, εδώ και τόσα χρόνια, τα έφηβα παιδιά δεν αντιμετώπιζαν κανένα πρόβλημα στο να επιτρέπονται ιατρικές και ορμονικές παρεμβάσεις όταν αυτές αφορούν την επιβεβαίωση μιας cis ταυτότητας και εκφασής φύλου που είναι κανονιστική (καταστολή πρόωρης ήβης, ορμονοληψία σε υπογοναδισμό, Ορμονική ρύθμιση σε συγγενείς ενδοκρινολογικές παθήσεις). Στην Αγγλία, αυτή η μέθοδος παρουσιάζεται ως “ιδανική” και, όπως πάντα κάνει η ακροδεξιά για να ελέγξει και να επηρεάσει τις μάζες, στοχοποιεί τα νεαρά τρανς άτομα στο όνομα του “καλού της υγείας τους”. Τα ίδια άτομα δηλαδή που αυτές οι κακοποιητικές πρακτικές, εδώ και χρόνια, τα οδηγούν στην αυτοκτονία. Μέχρι πρόσφατα, αυτού του είδους η “θεραπεία” δεν είχε εκπροσώπους στην Ελλάδα. Δυστυχώς, τώρα πλέον έχει. Είναι μια επικίνδυνη μορφή θεραπείας, καθώς αποτελεί μια συγκαλυμμένη μορφή θεραπείας μεταστροφής, η οποία στοχεύει στον εξαναγκασμό τρανς ατόμων να αμφισβητήσουν ή να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους, παρά τη σαφή και επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάγκη για επιβεβαιωτική φροντίδα. Είναι μια επικίνδυνη μορφή θεραπείας, καθώς αποτελεί μια συγκαλυμμένη μορφή θεραπείας μεταστροφής, η οποία στοχεύει στον εξαναγκασμό τρανς ατόμων να αμφισβητήσουν ή να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους, παρά τη σαφή και επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάγκη για επιβεβαιωτική φροντίδα.
Πάρβη Πάλμου, Μαρίνα Γαλανού και Άννα Απέργη
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ένα τρανς / nonbinary άτομο σε σχέση με την ψυχική του υγεία;
Τα θέματα των ερωτήσεων έχουν για μένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά επιχειρώ να μην πλατιάσω αλλά και να μην επαναλάβω όλα αυτά που χρόνια παρουσιάζουμε και πάνω-κάτω το κοινό που διαβάζει το Antivirus τα γνωρίζει και δυστυχώς τα βιώνει.
Κατά την δική μου εμπειρία η βάση των προκλήσεων της ψυχικής υγείας είναι η εσωτερικευμένη σχάση που δημιουργεί μια κοινωνία η οποία έχει αλλεργία στην ποικιλομορφία. Η εμπειρία μου με έχει οδηγήσει στη θεωρία του «Assigned Gender at Birth as Introjection», το φύλο που αποδόθηκε κατά τη γέννηση ως ενδοβολή και όχι ως ανεμπόδιστη ροή του οργανισμού και βιωμένη αίσθηση. Το ίδιο ισχύει και για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την έκφραση φύλου.
Συχνά τίθεται το ερώτημα: τα cis άτομα έχουν επίσης εσωτερικευμένες ενδοβολές για το φύλο τους, γιατί αυτό που περιγράφουμε είναι διαφορετικό; Τα cis άτομα έχουν ενδοβολές για το πώς να είναι γυναίκες ή άνδρες. Τα τρανς και φυλοδιαφορετικά πρόσωπα, όμως, δεν έχουν μόνο ενδοβολές για το «πώς να είναι», αλλά και για το «τι πρέπει να είναι». Αυτή η διαφοροποίηση χτυπά απευθείας στον πυρήνα της ύπαρξης. Είναι επικίνδυνο να βγαίνουμε από μια πολικότητα άνδρας-γυναίκα και να μπαίνουμε σε μια άλλη πολικότητα «γεννήθηκα» ή «έγινα». Η ταυτότητα φύλου δεν είναι ένα δίλημμα μεταξύ βιολογικού ντετερμινισμού και κατασκευασμένης επιλογής, αλλά μια βιωμένη διαδικασία που επηρεάζεται από την αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον του. Ο εαυτός είναι η διαδικασία επαφής που επιτρέπει στο άτομο να οργανώνει και να νοηματοδοτεί την εμπειρία του μέσα από τη συνεχή ανταλλαγή με το περιβάλλον. Ωστόσο, αυτές οι θέσεις δεν πρέπει να παρερμηνεύονται ως «επιλογή» ασυνείδητη ή ασυνείδητη ταυτότητας/έκφρασης φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Το φύλο είναι βίωμα και δεν είναι επιλογή, ούτε το αίσθημα που έχουμε για το φύλο μας είναι αποτέλεσμα μιας αλληλουχίας τραυμάτων. Η Gestalt θεραπεία προσφέρει έναν τρόπο κατανόησης και επαναδιεκδίκησης της ταυτότητας ως μιας ροής εμπειρίας, την οποία δυστυχώς συνεχίζει και παρεμποδίζει ο αποκλεισμός και η μισαλλοδοξία σε ότι διαφορετικό.
Η ψυχική πρόκληση που αντιμετωπίζει το ίδιο το ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπο είναι αρχικά η ίδια η τοποθέτηση του από την κοινωνία η οποία γεννά διαταραχές και ψυχικές προκλήσεις σε στενή συνεργασία με την οικογένεια.
Πώς θες να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;
Θέλω να σε ευχαριστήσω εσένα προσωπικά Βασίλη αλλά και το περιοδικό Antivirus που όλα αυτά τα χρόνια δίνετε χώρο, στήριξη και ορατότητα σε όλη την κοινότητα αλλά και συγκεκριμένα στο ΣΥΔ και την τρανς κοινότητα, παρά τις προκλήσεις που και εσείς βιώνετε τα ίδια ως ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα σε έναν κόσμο εχθρικό και αφιλόξενο.
Θα είμαστε εδώ να συνεχίσουμε τη μάχη το καθένα μας από τις επάλξεις που το φιλοξενούν.
