Την Παρασκευή που μας πέρασε μετρήσαμε την 13η γυναικοκτονία μέσα στην χρονιά του 2021, και μάλιστα την 3η στην Κρήτη. Το όνομα της ήταν Νεκταρία Μαράκη. Την σκότωσε ο εν διαστάσει σύζυγός της με 8 μαχαιριές. Δεν έκατσα να δω πολλά δελτία ειδήσεων. Είδα δύο. Και ήταν αρκετά.
Στο πρώτο που είδα, βγήκε ένας φίλος του γυναικοκτόνου, που είπε για εκείνον τα εξής: «είχε ψύχωση μαζί της, ζήλεψε, και θόλωσε». Θόλωσε. Έπειτα βγήκε κάποιος ειδικός, δεν ξέρω τι ρόλο έπαιζε, στο δελτίο ειδήσεων και μίλησε με διδακτικό ύφος για το τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα όταν αντιμετωπίζει έναν παραβατικό και επικίνδυνο σύντροφο. Ήταν σαφής, αυστηρός, ωμός. «Γιατί είναι η οικογένεια του θύματος;» ανέφερε όταν είπε ξεκάθαρα πως η γυναίκα θα πρέπει να κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του άντρα της αν αισθάνεται πως κινδυνεύει, αλλά δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το υποστεί αυτό. Η γυναίκα όντως, από ό,τι είπαν, σκεφτόταν το ενδεχόμενο των ασφαλιστικών μέτρων. Αλλά δεν μπορούσε να το στηρίξει οικονομικά. Δεν μπορείς να προστατευτείς από τον επίδοξο γυναικοκτόνο σου αν δεν έχεις χρήματα. Αλλά, «Γιατί είναι η οικογένεια του θύματος;». Κατάλαβες; Αυτά βγαίνουν και λένε.
Το βάρος πέφτει πάνω στην γυναίκα. Πάλι.
Η γυναίκα, σου λέει, πρέπει να κάνει ασφαλιστικά μέτρα. Η γυναίκα, σου λέει, πρέπει να το καταγγείλει στην αστυνομία. Σε μια αστυνομία που βγαίνει με επίσημη ανακοίνωση (αυτό από το 2ο δελτίο ειδήσεων που είδα) για να επισημάνει ότι δεν υπάρχει καμία καταγεγραμμένη καταγγελία, βγάζοντας από πάνω της οποιαδήποτε ευθύνη για το συμβάν. Λες και είναι δα το σημαντικό σε αυτήν την φάση, ως αστυνομία, να αποποιηθεί των ευθυνών, και να βγάλει την ουρά της απ’ έξω. Λες και αυτό θα κάνει κάποιο καλό.
Ντροπή μας
Ντροπή και στον/ους αστυνομικό/ούς που δεν κατέγραψαν την/ις καταγγελία/ες, ντροπή στο ανθρώπινο είδος που έχει κάνει βιαστές, γυναικοκτόνους, μισογύνηδες που θαρρούν πως τους ανήκουν οι γυναίκες τους, ντροπή σε άνδρες που «θολώνουν» και σκοτώνουν τις εν διαστάσει γυναίκες τους. Ντροπή σε αυτούς που βγαίνουν να πουν πως «έμαθε ότι η γυναίκα διατηρούσε δεσμό με έναν στενό του φίλο και έχασε τα λογικά του», όπως ειπώθηκε. Γιατί σε αυτό θα το ρίξουν. Στα χαμένα λογικά του, ενοχοποιώντας πάλι την ψυχική ασθένεια. Ντροπή στην δικαιοσύνη, στους δικηγόρους που υπερασπίζονται γυναικοκτόνους, που την βγάζουν καθαρή εξαιτίας «ψυχολογικών θεμάτων» και πέφτουν στα μαλακά, ντροπή και στην πολιτεία. Γιατί στο 2ο δελτίο ειδήσεων που παρακολούθησα, έγινε λόγος για αναθεώρηση νομοθεσιών που θα γίνουν πιο αυστηρές και θα προστατεύουν τις γυναίκες.
Πόσες γυναικοκτονίες χρειάζονται για να λάβει δράση η πολιτεία;
Πόσες ακόμη πρέπει να κλάψουμε για να γίνει η νομοθεσία πιο «αυστηρή»; Γιατί πρέπει να περιμένουμε την 13η της χρονιάς για να γίνει η νομοθεσία πιο «αυστηρή»; Και να καταδικάζει σε ισόβια κάθειρξη, από ό,τι είπανε, τους γυναικοκτόνους. Ντροπή μας. Δεν ξέρω τι θα κάνει η πολιτεία, αλλά πρέπει να προλαβαίνει τους γυναικοκτόνους, τους βιαστές, τους ρατσιστές, και τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και των δικαιωμάτων των γυναικών και των θηλυκοτήτων.
Να φοβούνται οι επίδοξοι γυναικοκτόνοι, να φοβούνται
Όχι να υπάρχουν παραθυράκια από όπου μπορούν να διαφεύγουν, όπως μας υπέδειξε ένας άλλος ειδικός, δεν θυμάμαι τι επαγγέλματος, πριν κάποιο καιρό, που βγήκε σε ένα άλλο δελτίο ειδήσεων, και είπε πως ο «πιλότος» ήταν βλάκας, απαριθμώντας έναν έναν τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να αποφύγει την ενοχή του.
Εχθές κοίταξα την αδερφή μου και ένιωσα μια αγωνία. Γιατί την Νεκταρία την γνώριζα. Ήταν γνωστή μου. Και σκέφτηκα, πόσο κοντά μου πρέπει να έρθει το κακό για να το νιώσω στο πετσί μου; Πόσο κοντά πρέπει να έρθει το κακό στον οποιοδήποτε για να κάνει κάτι; Δεν είναι η 13η γυναίκα που σκότωσε ο άντρας της το 2021. Ήταν η Νεκταρία Μαράκη. Και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε κοντά μου, δίπλα μου, στην γειτονιά, και στον τόπο μου.
Αν μονάχα όλοι αυτοί που αποποιούνται των ευθυνών τους, και όλοι αυτοί που περιμένουν το επόμενο θύμα για να κάνουν πιο αυστηρές τις νομοθεσίες ένιωθαν κοντά τους την απώλεια, πριν χρειαστεί να την βιώσουν, οι ίδιοι ή οι συγγενείς των γυναικών που κινδυνεύουν, ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και ίσως να μην μας προλάβαιναν οι γυναικοκτόνοι.
Στην οικογένεια της Νεκταρίας στέλνω δύναμη και κουράγιο. Λυπάμαι πολύ.
