Χριστίνα Μαργιώτη
Με αφορμή την παράσταση Sadboi (στα πλαίσια του Dance Days Chania Festival) μιλάμε με τον Πάνο Μαλακτό για τον έρωτα, τα social και την περφόρμανς.
Ο Πάνος Μαλακτός είναι περφόρμερ. Το προηγούμενο καλοκαίρι στα πλαίσια του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στάθηκε με θάρρος μπροστά από το τσιμεντένιο βλέμμα της εξαπατημένης Λίνας Μενδώνη κρατώντας πανό με την επιγραφή: «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή». Ομολογουμένως το θέαμα ενός ανθρώπου μόνου να ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στη γυναίκα που σημαίνει έναν ολόκληρο θεσμό διεφθαρμένο ενείχε ένα στοιχείο σοκ. «Μα πως κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο; Πώς βρήκε τη δύναμη;» σκεφτήκαμε όσες τον είδαμε να μοιάζει τόσο πολύ του Προμηθέα.
Το φετινό καλοκαίρι τον συναντάμε με την performance του, “Sadboi”, στα πλαίσια του Dance Days Chania Festival, στην Κρήτη. Ο όρος Sadboi αποτελεί δάνειο από την αμερικάνικη αργκό των millennials. Σημαίνει το αγόρι εκείνο που όντας εντελώς και απολύτως ανοιχτό συναισθηματικά, καταφέρνει να διοχετεύσει την θλίψη για τους αποτυχημένους ή ανεκπλήρωτους έρωτές του καλλιτεχνικώς. Το Sadboi του Πάνου Μαλακτού είναι μια ιντερνετική persona της LGBTQQI+ κοινότητας που ερωτεύεται και χωρίζει μέσα απ’ τα social media και τα dating apps. Επιχειρεί από σκηνής να μοιραστεί την αλήθεια αυτής της εμπειρίας. Πεσιματικώς εκτιμά το fire emoji. Αν ο ίδιος ήταν emoji θα ήταν εκείνο που σηκώνει προβληματισμένο τα δύο του χέρια στο ύψος του κεφαλιού του, ενώ το meme που ανταποκρίνεται στους χωρισμούς του θα μπορούσε να λέει: I will not let love trick me again. Εξερευνά τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το σουρεαλιστικό.
Όλα τα Sadbois του ντουνιά
Ο Πάνος Μαλακτός πιστεύει πως την εποχή των social media ερωτευόμαστε πολύ αλλά για λίγο, πως οι προσδοκίες σκοτώνουν τον έρωτα και πως οι εικόνες μας περιορίζουν. «Μας καυλώνουν απλά εικόνες σωμάτων. Η σεξουαλικότητα συνδέεται άμεσα με το influencing. Πλέον η καύλα μας μετριέται σε likes και σε follows. Το σώμα έχει βασικό ρόλο στο πως προβάλλουμε τους εαυτούς μας στα social. Αλλοιώνουμε τα σώματά μας με φίλτρα ή photoshop για να αρέσουμε περισσότερο. Η ύπαρξη της κάμερας σημαίνει αυτόματα και μια λογοκρισία. Προσέχουμε τι λέμε και πως στηνόμαστε μπροστά απ’ την κάμερα γιατί θα κριθούμε», αναφέρει στο ΑΝΤΙVIRUS.
Σύμφωνα με το Urban Dictionary πάντως τα Sadbois βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση προβληματισμού γύρω από την κοινωνική συνθήκη που τα περιβάλλει. Αμφισβητούν διαρκώς, αυτοσαρκάζονται μονίμως και προσπαθούν να είναι αληθινά ακόμα και υπό στις πιο απροσδόκητες καταστάσεις. Σύμφωνα με τον Πάνο, το Sadboi του «εκτίθεται προκειμένου να νιώσει άνετα με τους προβληματισμούς του. Η performance από αυτή την άποψη θυμίζει περισσότερο ψυχαναλυτική διαδικασία. Μπορεί η αφήγησή του να έχει ως αφορμή lgbtqqi+ προβληματικές αλλά αφορά τους πάντες. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν με την ιστορία του. Για μένα δεν είναι καν το ζήτημα η ίδια η ιστορία, αλλά η ικανότητά να εκθέτουμε τον πραγματικό μας εαυτό». Αυτή η τελευταία φράση συμπυκνώνει την κοσμοαντίληψη του performer και ενδεχομένως να απαντά και στο αρχικό μας ερώτημα αναφορικά με την πηγή της δύναμης του Μαλακτού να σταθεί μπροστά στην υπουργό Πολιτισμού.
Καριέρα, έρωτας και social: Η αβάστακτη μοναξιά των millennials
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας ο Πάνος υπογράμμισε αρκετές φορές πως βλέπει στα social media ένα νέο πεδίο εκφοράς συναισθήματος. «Φυσικά και εκφράζουμε τα συναισθήματά μας μέσα απ’ τις πλατφόρμες. Μερικές φορές εκφράζουμε στα social περισσότερα συναισθήματα απ’ ότι στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα όσο περισσότερο δράμα εκφράζουμε τόσο μεγαλύτερη προσοχή παίρνουμε», σημειώνει. Σε αυτή την τάση για υπερδραματοποίηση αναγνώρισε μάλιστα έναν νέο δείκτη μοναξίας. «Αυτό έχει να κάνει με μια νέα μορφή μοναξιάς. Αισθανόμαστε περισσότερο μόνοι μας, ακόμα και στα social. Προσωπικά ο τρόπος μου να μην αισθάνομαι μόνος ήταν μέσα από την επικοινωνία της κάθε μου στιγμής στα social. Έψαχνα την προσοχή αντί να βρω την ρίζα του προβλήματός, την οποία τώρα αναζητώ με την ψυχοθεραπεία», συμπληρώνει.
Βρίσκει πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σημαίνουν ταυτόχρονα ορισμένες ανατρεπτικές – επαναστατικές δυνατότητες αλλά και ορισμένες ασφυκτικές καταστάσεις όπως η λογοκρισία, ο αυτοπεριορισμός και η πειθάρχηση. «Έχουμε συστολές στα social. Σκεφτόμαστε τι θα πουν οι γονείς και οι εργοδότες μας αν δουν τα post μας και αυτολογοκρινόμαστε για να αρέσουμε στους άλλους. Δυσκολευόμαστε να είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας. We are all performing. Το να είμαστε οι πραγματικοί εαυτοί μας στα social θα μπορούσε να θεωρηθεί μια μικρή επανάσταση», αναφέρει.
“Στα social όλοι είμαστε performers”
Αναφορικά με την σχέση ανάμεσα στην έννοια της performance και τα social εύστοχα παρατηρεί: «Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ειλικρινής στη σκηνή. Όπως και να το κάνεις γνωρίζεις το κοινό θα σε κρίνει. Το ίδιο συμβαίνει και στα social. Όλοι είμαστε performers στα social media, προσποιούμαστε ότι είμαστε κάτι που δεν είμαστε για το χειροκρότημα, για τα likes, για την αποδοχή».
31.07 | Θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης”
