Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1998, ως Παγκόσμια Ημέρα AIDS/HIV με απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Διάφορες οργανώσεις και φορείς του ΟΗΕ συνεργάζονται στενά με παγκόσμιους και εθνικούς εταίρους για τον τερματισμό της επιδημίας του AIDS μέχρι το 2030, στο πλαίσιο των στόχων της αειφόρου ανάπτυξης.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας:
- 37,9 εκατομμύρια άτομα ζούσαν με τον ιό HIV ως τα τέλη του 2018
- Το 62% από αυτά έλαβε αντιρετροΪκή θεραπεία
- Το 53% των ατόμων αυτών έχει επιτύχει την καταστολή του ιού HIV
Τα Ηνωμένα Έθνη προειδοποιούν, ότι η πρόοδος έχει επιβραδυνθεί και πλέον στενεύουν τα χρονικά περιθώρια για την επίτευξη των στόχων που είχαν τεθεί για το 2020. Την ίδια στιγμή, το ήμισυ των νέων ασθενών έχει ανεπαρκή πρόσβαση στις αναγκαίες υπηρεσίες.
Η κατάσταση στην Ελλάδα
Μείωση παρατηρείται στις νέες διαγνώσεις που σχετίζονται με τον ιό του HIV, στην Ελλάδα, έπειτα από μια σταθεροποιητική τάση την τελευταία τριετία.
Σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ), τους πρώτους δέκα μήνες του 2019 διαγνώστηκαν και δηλώθηκαν 473 περιστατικά που σχετίζονται με τον ιό του HIV (4,4 ανά 100.000 πληθυσμού), εκ των οποίων:
- τα 364 (76,96%) αφορούσαν σε άνδρες
- τα 106 (22,41%) σε γυναίκες
- και 3 (0,63%) σε διεμφυλικά άτομα
Οι νέες διαγνώσεις HIV ανά 100.000 πληθυσμού για το πρώτο δεκάμηνο του 2019 βρίσκονται σε χαμηλότερα επίπεδα, συγκριτικά με εκείνες που δηλώθηκαν τα αντίστοιχα χρονικά διαστήματα των εννέα προηγούμενων ετών.
Κυρίαρχος τρόπος μετάδοσης παραμένει η σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη μεταξύ ανδρών (41,9%), ενώ ακολουθεί η ετεροφυλοφιλική σεξουαλική επαφή (28,6%) και η χρήση ενδοφλέβιων εξαρτησιογόνων ουσιών (8,3%).
Σύμφωνα με το πρόσβαση δελτίο τύπου του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή» φαίνεται ότι:
“Η έρευνα και επιστήμη παρέχουν πλέον τα απαραίτητα εργαλεία για τη μείωση των νέων λοιμώξεων και την φροντίδα των ατόμων που ζουν με HIV. Ωστόσο, η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει εμπόδια στους δύο αυτούς πυλώνες. Προκλήσεις όπως το διαχρονικά υψηλό ποσοστό καθυστερημένων διαγνώσεων, η πρόσβαση σε ταχείες διαγνωστικές εξετάσεις, η διάθεση της προληπτικής θεραπείας PrEP, η διανομή συνέργων ασφαλούς χρήσης που θα ανταποκρίνεται στην πραγματική ζήτηση και κυρίως ένας εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός και συντονισμός, παραμένουν εν πολλοίς αναπάντητες.”
Σημειώνεται ακόμη ότι:
“Η κοινωνική διάσταση της νόσου, το στίγμα, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που συνοδεύουν τον HIV, επισκιάζουν τη ζωή των οροθετικών ατόμων και των ομάδων που πλήττονται δυσανάλογα από την επιδημία και ορθώνουν εμπόδια στην οριστική αναχαίτισή της.”
Προτείνονται μάλιστα, τέσσερις κομβικής σημασίας πυλώνες, που συνδέονται με συγκεκριμένες δράσεις, που οφείλει να αναλάβει η πολιτεία:
- Καθολική πρόσβαση στη θεραπεία
- Μείωση των νέων λοιμώξεων
- Ο ρόλος της θεραπείας ως πρόληψης στην αναχαίτιση της επιδημίας
- Μία εθνική στρατηγική βασισμένη στο τρίπτυχο «Πρόληψη-Φροντίδα-Δικαιώματα»
https://avmag.gr/115779/kalesma-egrigorsis-kai-kinitopoiisis-apo-ti-thetiki-foni/
