Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Η πραγματικότητα με ξεπερνά και με φέρνει σε σκέψεις που πρέπει οφείλω να πάρω τα πράγματα από την αρχή, να αναθεωρήσω απόψεις, αλλά και να βάλω καινούργια δεδομένα. Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά και ακόμα καλύτερα να εξηγηθώ με πολύ απλά λόγια.
Πρώτον πρέπει να επισημάνω ότι απευθύνομαι σε ένα εκπαιδευμένο κοινό, σε κυρίως gay αναγνώστες, ή τέλος πάντων σε ανθρώπους που με τον άλφα ή βήτα τρόπο είναι “μυημένοι”. Αυτό το λέω ώστε να μην παρεξηγηθώ, γιατί αλλιώς είναι να πεις ότι αυτός είναι αδερφή σε ένα σαλόνι γεμάτο αδερφές και αλλιώς να το ξεστομίσεις την ώρα που σου σφίγγουν τα μπουλόνια στο βουλκανιζατέρ
Δεν είναι στην τύχη που τα λέω όλα αυτά, γιατί κι εγώ κάπου θέλω να καταλήξω.
Το πρώτο κομμάτι που έγραψα στο Antivirus αναφερόταν στην αγάπη που έχω για τις αδερφές. Αναφερόμουν μάλιστα στον τσαμπουκά που έχει κάποιος να θέλει να εμφανίζεται, αλλά και να συμπεριφέρεται έστω και υπερβολικά, εφόσον το γουστάρει. Τι ήθελα να το πω; Λες και σφύριξα στην αφετηρία και φώναξα “Ξαμοληθείτε”.
Πέρυσι όταν ο Τρύφωνας Σαμαράς ξεκίνησε στην τηλεόραση τις πολλές του εμφανίσεις, που συνοδεύονταν από αποκαλυπτικές συνεντεύξεις του σε περιοδικά, πολύς κόσμος ακόμα και ακτιβίστριες λεσβίες, μου έλεγαν τι μάγκας είναι που βγαίνει να μιλάει τόσο ανοιχτά για τον εαυτό του. Και όντως είναι μάγκας αυτός που εκτίθεται χωρίς να τον νοιάζει τι θα πουν γι’ αυτόν και από την άλλη, ότι γουστάρει θα κάνει. Έτσι ξαφνικά φέτος οι μιμητές του πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Αδερφές παντός είδους, μικρές, μεγάλες, τσαχπίνες, πονηρές, όμορφες, παχιές, λαϊκές και κολωνακιώτισσες, παρελαύνουν στην τηλεόραση ανεξαρτήτως ώρας και γελούν, ουρλιάζουν, φοβούνται, καλιαρντεύονται και γενικά διασκεδάζουν εαυτούς και αλλήλους. Υπάρχει κανένα πρόβλημα; Ξέρω ‘γω; Πάντως εγώ χαίρομαι που τις βλέπω, αλλά περισσότερο χαίρομαι που χαίρονται οι ίδιοι. Το ξέρω ότι δεν συμφωνείτε όλοι και προς τα εκεί το πάω.
Όντας ο ίδιος ένα τηλεοπτικό πρόσωπο πολλές φορές αναρωτιόμουν ποια πρέπει να είναι η δόση μίας queer εμφάνισης σε αυτό το μέσο. Πότε πρέπει να γίνει outing, αν πρέπει να γίνει, πότε πρέπει να μιλάς και τι να λες… Παλαιότερα είχα διαφωνήσει με την εμφάνιση gay προσώπων σε εκπομπές ταυτόχρονα με παπάδες, ή άλλους αντιδραστικούς τύπους για τον λόγο ότι ήξερα πολύ καλά ότι πράγμα θα έφτανε σε ένα αδιέξοδο με βρισίδια και απώτερο στόχο τον τηλεοπτικό ντόρο. Δεν είμαι σίγουρος αν κέρδισε τις εντυπώσεις ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου όταν έβριζε ασταμάτητα τον κύριο Ανευλαβή πετώντας θεαματικά το μικρόφωνο από το πέτο του στην “Ζούγκλα” του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Δεν λέω ποιος είχε δίκιο, αλλά ποιός κέρδισε τις εντυπώσεις. Σε συζητήσεις που είχα με gay ακτιβιστές η γνώμη τους ήταν ότι ακόμα και μια τέτοια εμφάνιση ταρακουνάει την κοινή γνώμη και κάνει καλό στην gay κοινότητα. Δεν είμαι πολύ σίγουρος. Το τηλεοπτικό κοινό είναι βασικά συντηρητικό και αυτό που αναφέρουμε ως heavy viewers άκρως φοβισμένο. Η πλειονότητα του κοινού δεν είναι οι twitter maniacs που θα γράψουν “ακόμα δεν έπεσε η θεότητα Κωστέτσου” #doi, αλλά άνθρωποι που τις περισσότερες φορές τους έχει ρουφήξει ο καναπές και δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει πέρα από το σαλόνι τους. Πιστεύουν κάτι γιατί το είπε η τηλεόραση.
Η νέα έξαρση των αδερφών που τρομάζει με ποντίκια σε περιβάλλον dark room και που ως εύκολη φιλενάδα απευθύνεται στους γύρω της κολλώντας το “μωρή” σε κάθε πρόταση και το σεξουαλικό υπονοούμενο συνοδεύει τις λέξεις “πίσω”, “κάτω” και “πλακώνω” δεν είναι τωρινή διασκέδαση. Κάθε επιθεώρηση που σεβόταν τον εαυτό της εδώ και πολλές δεκαετίες, είχε το νούμερο με την αδερφή. Ο Ντίντης, ο Φίφης και άλλες διάσημες φιγούρες ήταν άκρως διασκεδαστικές ακόμα και σε περιοδεύοντα μπουλούκια. Ότι είναι διασκεδαστικό να βλέπεις τον Λάκη Γαβαλά να χορεύει τσιγκολελέτα είναι σίγουρο. Αν όμως σκεφτώ μία οικογένεια σε ένα ακριτικό χωριό, όπου το δεκαπεντάχρονο αγόρι έχει αρχίσει να δείχνει κάποιες ανησυχίες, να βλέπουν όλοι μαζί στο Black out όπου το “μωρή” να πέφτει σύννεφο, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι το παιδάκι αλλά και οι γονείς του θα κοιμηθούν ήσυχοι το βράδυ.
Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχε το τσίρκο Barnum όπου διάφορα τέρατα παρήλαυναν και ο κόσμος έτρεχε να τα δει. Πλήρωνε εισιτήριο να παρακολουθήσει σιαμαίους, τον άνθρωπο ελέφαντα, τον άνθρωπο με τα τέσσερα πόδια και πολλά άλλα «αποτρόπαια σφάλματα» της φύσης. Πολύ μεγάλο σουξέ είχε η γυναίκα με το μούσι. Η επιτυχία της δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν ανάλογη με την αποδοχή του κόσμου προς τις γυναίκες με ορμονικές διαταραχές. Λέμε τώρα.
Φώτης Σεργουλόπουλος,
