“Θα ΄θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω…. ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα: Είμαι συλλέκτρια..μαζεύω στιγμές.
Όταν έχω αυτόν τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω, κρύβομαι μέσα στη συλλογή μου.. γεμάτη καφέδες..τυχαία αγγίγματα, τρυφερές συναντήσεις, σιωπές, λόγια, λόγια, λόγια… είμαι από αυτές που πάντα ήθελαν να κόψουν τα (φτηνά) τσιγάρα”
μια λεσβία βερσιόν του Ρένου Χαραλαμπίδη
Υπάρχει μια σκηνή στην ανεπανάληπτη σειρά-έμβλημα για τη λεσβιακή κοινότητα, το L Word, στην οποία η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να καταλάβει αν το κορίτσι που της έχει κινήσει την περιέργεια, στο τένις κλαμπ που συχνάζει, είναι λεσβία ή όχι. Εκείνη εργάζεται στο εστιατόριο του κλαμπ ως σεφ και η πρωταγωνίστρια, κρυφή λεσβία τότε και κορυφαία τενίστρια, θέλει να σιγουρευτεί για το “στρατόπεδο” και τα κίνητρα της σεφ, προτού εκθέσει τον εαυτό της. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύει τις λεσβίες φίλες της/ειδικούς.
Στο εστιατόριο του κλαμπ, οι λεσβίες/ ειδικοί παρατηρούν αρχικά τα δάχτυλα της κοπέλας.
Τα νύχια συγκεκριμένα. Αν είναι κοντά ή όχι. Μία εξ’ αυτών,η “γόησσα” της παρέας, επιχειρεί να τη φλερτάρει λίγο πιο ανοιχτά, αλλά κάζουαλ, ενόσω ψάχνει κάτι να παραγγείλει και οι υπόλοιπες κρατάνε σημειώσεις από τα σήματα ηρεμίας που εκπέμπει η ατμόσφαιρα. Δυο άλλες φιλιούνται υπό κατάλληλη οπτική γωνία ώστε να γίνουν αντιληπτές στη σεφ πίσω από την ανοιχτή προς την αίθουσα κουζίνα. Και η ετυμηγορία εν τέλει από τις ειδικούς, καταφθάνει ομόφωνη και τις καλεί σε άτακτη οπισθοχώρηση! Το κορίτσι είναι στρέιτ! Ή έστω ένα “διαφορετικό είδος λεσβίας”. Κάποιο που δεν μπορούν να κατηγοριοποιήσουν με σιγουριά.
Μια σκηνή, τι απίστευτο παρατραβηγμένη αν και σχεδόν βγαλμένη από τη ζωή.
Πόσα βράδια, μέρες και ανατολές δεν έχουμε φάει όλες μας γυρνώντας τα στοιχεία στο μυαλό μας. Ξανά και ξανά. Αναλύοντας την κινησιολογία, τα βλέμματα και τις στιλιστικές προτιμήσεις κοριτσιών που ελπίζαμε να μην ήταν στρέιτ. Παράλογες λίστες χωρισμένες σε γκέι και στρέιτ πόντους με μεθόδους βαθμολόγησης που μπορούν να σε οδηγήσουν στην δημιουργία ενός φαντασιακού γκέι ραντάρ που πιο εύκολα θα εντόπιζε εξωγήινους παρά τα γκέι άτομα της αληθινής σου ζωής.
Το να είσαι λεσβία στην Ελλάδα και να προσπαθείς να εισέλθεις στα τρικυμιώδη νερά του κόσμου του φλερτ, μοιάζει με το να προσπαθείς να ισορροπήσεις στα κύματα αφού σιγουρευτείς για κάθε ένα από αυτά που έρχεται κατά πάνω σου με τη φυσική του ορμή, πως είναι φτιαγμένο από νερό. Δε γίνεται να επικοινωνήσεις την επιθυμία/ περιέργειά σου δίχως ταυτόχρονα να εισβάλεις στην (καλά προστατευμένη) ταυτότητα της προσωπικότητας που έχεις απέναντί σου και δίχως να γεννάς ερωτήματα που είναι ο τρόμος της μέσης λεσβίας: Με ποιο δικαίωμα με φλερτάρεις;Με ποιο δικαίωμα με κατατάσεις στις “ανώμαλες”;
Εξ’ου και η αναγκαιότητα του (προβληματικού) γκέινταρ! Αυτής της χειροποίητης σανίδας που υπόσχεται να σε βγάλει στη στεριά πάνω από κύματα επιθυμιών χωρίς να πέσει πάνω σου σταγόνα νερό.
_____________________________________________________
Την πρώτη φορά που προσπάθησα να “φλερτάρω” με μια στρέιτ* κοπέλα ήμουν είκοσι χρονών. Και είχα άγνοια “κινδύνου”.
Έκανα ίσως το πιο τετριμμένο και σίγουρα το πιο άστοχο και αγενές. Αλλά τόσο 90s! Την “έπεσα” στη σερβιτόρα και μάλιστα γραπτώς. Με σημείωμα! Τότε δεν είχα ακόμα λεσβίες φίλες/ ειδικούς, τη γνωμάτευση των οποίων θα μπορούσα να εμπιστευτώ.
Τα σόσιαλ μίντια της εποχής – αρχές 2000- ήταν για λίγο ακόμα τα σημειώματα σε χαρτάκια κομμένα. Εκεί “πληκτρολογούσαμε” τα μηνύματά μας και το κουμπί “αποστολή” περιείχε σημάδια της επίδοξης προσωπικότητάς μας. Με φανταζόμουν σαν το Ρένο Χαραλαμπίδη, αλλά σαν μια λεσβία βερσιόν του. Ρομαντικά χαμένη ανάμεσα σε ποιητικούς γρίφους, σε “Φτηνά Τσιγάρα” και στα σκαλάκια της Αναγνωστοπούλου και Σίνα. Δίπλα στο Γαλλικό Ινστιτούτο (εκεί ακριβώς ήταν το επίμαχο καφέ!).
Κάθε που το επισκεπτόμουν, μελετούσα και από ένα “ΕΝΝΕΑ”, τα ένθετα κόμικ της Ελευθεροτυπίας. Τα έβρισκα εκεί, στοιβαγμένα όλα μαζί ως ένα είδος συλλογής.
Εκείνο το ΕΝΝΕΑ- το τελευταίο που διάβασα ποτέ- δεν το επέστρεψα στη σειρά με τα υπόλοιπα. Το άφησα πάνω στο τραπεζάκι, μαζί με την απόδειξη και τα χρήματα για τον καφέ μου. Το σημείωμα το είχα επίτηδες αφήσει να εξέχει εμφανώς μέσα από τις σελίδες του. Τη φανταζόμουν να συμμαζεύει το τραπέζι μου και μέσα από το ένθετο να βγαίνουν τα εσώψυχα μου και να πέφτουν σε αργή, δραματική κίνηση με τη μορφή σημειώματος. Έπειτα την έφερνα στο μυαλό μου να το μαζεύει από το πάτωμα και να προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ, την έκπληξη, αλλά και την ανατριχίλα στο σβέρκο της.
Την ανατριχίλα στο σβέρκο μου. Στο δέρμα μου..
_______________________________________________________
Δεν ξέρω πότε άρχισα να μη νιώθω άνετα μέσα στο δέρμα μου. Ίσως όταν κατάλαβα πως η σκληρή απορία που στέκει σαν μπάστακας κάθε που νιώσω μια έλξη προς ένα κορίτσι που δεν έχω προλάβει να “βαθμολογήσω”, υπεκφεύγει στην πραγματικότητα να ρωτήσει αυτό ακριβώς που θέλει: “Με ποιο δικαίωμα επιτρέπω στην εαυτή μου να γίνεται ορατή;”
Ξέρω πως δε θέλω πια να γίνω Ρένος Χαραλαμπίδης στα Φτηνά Τσιγάρα (ευτυχώς!). Θέλω όμως μέσα από το δικό μου σώμα να μπορώ να υπάρχω. Και όχι με αυτό να εντυπωσιάζω. Αλλά να ξεκινάω έστω από κάποια εν δυνάμει περιέργεια κι όχι από μια δεδομένη άβολη κατάσταση. Γιατί ό,τι ξεκινά άβολα, δεν είναι φλερτ. Το ξέρουμε καλά αυτό άλλωστε από τις βίαιες (εντυπωσιακές) επιμονές που μας έλουσαν τα καμάκια της χώρας μας. Από ατάκες και προσωπικούς χώρους που καταπατήθηκαν από τους “άντρες κυνηγούς”!
Όταν μια γυναίκα κοιτάζει μια άλλη και νιώθει την έλξη να την κατακλύζει, (και) αυτούς του χώρους φοβάται να καταπατήσει. Ξεχνάει το σώμα της και την ύπαρξή της και διστάζει να κινηθεί προς την άγνωστη πλευρά από φόβο μην ντυθεί με την κάπα του φλερτ που φέρει στάμπες όλων των αντρών που τη λέρωσαν.
Είναι κι αυτό το καταραμένο το γκέι ραντάρ που με εμποδίζει να έρθω κοντά στη μοναδική μου ιδιότητα. Δε θέλω να συλλέγω νύχια, παπούτσια, αξεσουάρ και κινησιολογικά στυλ. Θέλω να συλλέγω στιγμές. Στιγμές που το σώμα μου δε φοβήθηκε να γίνει ορατό.
_________________________________________________
*υστερόγραφα ξεκαθαρίσματα:
1. πιο σωστά θα έπρεπε να είχα γράψει “την πρώτη φορά που προσπάθησα να φλερτάρω σε μη γκέι χώρο” – το γεγονός πως την κατέταξα στις στρέιτ γυναίκες, λέει πιο πολλά για εμένα, παρά για εκείνη!
2. για το μόνο που μετανιώνω είναι πως τότε έπαιξα από θέσης ισχύος- από τη θέση της πελάτισσας, του ατόμου δηλαδή που έχει την ελευθερία να φύγει ή να μείνει, χωρίς να αυτολογοκρίνεται – αν και θα έπρεπε!
3. τα σημειώματα είναι, ιστορικά, το σήμα κατατεθέν του λεσβιακού φλερτ (και ακόμα καλά κρατούν- έτσι δεν είναι;)
