Ακόμη και σήμερα ακούω εξωφρενικά πράγματα γύρω από τον HIV. Παρά τις έντονες προσπάθειες οργανώσεων και ακτιβιστών υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που αγνοεί τα βασικά γύρω από τον ιό, συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση του στίγματος. Για παράδειγμα πληροφορίες για το πώς μεταδίδεται.
Ακόμη χειρότερη ήταν η κατάσταση το 2007, όταν προβαλλόταν η επιτυχημένη σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη, «Παρά Πέντε». Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει αυτό με τον ΗΙV και την άγνοια του κόσμου. Έχει και παραέχει.
Στις 18 Ιουνίου του 2007, προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς. Σε αυτή, λοιπόν, ο Καπουτζίδης επέλεξε να προσθέσει τη σύντομη ιστορία μιας γυναίκας που ζει με τον HIV.
Πιο συγκεκριμένα, ο Φώτης (Αργύρης Αγγέλου) συναντιέται με τη Ζωή Παπαδόγιαννη (Bάσω Γουλιελμάκη) για μια συνέντευξη. Στις σκηνές που ακολουθούν δεν βλέπουμε ούτε δραματικούς διαλόγους, ούτε τρομακτικές καταστάσεις. Αντιθέτως, παρατηρούμε δύο χαρακτήρες (ο ένας ζει με τον HIV και ο άλλος όχι) που συζητούν απλά, κανονικά και χωρίς φανφάρες. Και που μοιράζονται σκέψεις, χειραψίες, καφέ και ένα κέικ. Και εδώ είναι που ο δημιουργός της σειράς πετυχαίνει να καταρρίψει έναν από τους πιο ηλίθιους μύθους, σχετικά με το πως μεταδίδεται ο ιός. Βλέπουμε, για παράδειγμα, τη Ζωή να φτιάχνει καφέ στον Φώτη – αθάνατο(ς) φραπέ(ς) – βάζοντας τα παγάκια με το χέρι.
Η αντιπροσώπευση των οροθετικών ατόμων – ακόμη και στις μέρες μας – είναι ελάχιστη και πάντα συνοδεύεται από ένα κλίμα τρομοκρατίας που καταλήγει να συντηρεί τα στερεότυπα.
Αν βλέπαμε, όμως, περισσότερες σκηνές σαν κι αυτή του «Παρά Πέντε», με άτομα που αγκαλιάζονται, φιλιούνται και αλληλοεπιδρούν, τότε το στίγμα θα ήταν σίγουρα μικρότερο.
