Οκτώβριος 2001. Το Mega έχει ήδη ξεκινήσει τη νέα του τηλεοπτική σεζόν και η σειρά “Κάπου σε ξέρω” με πρωταγωνίστριες – τις πολύ αγαπημένες από τα Εγκλήματα- Καίτη Κωνσταντίνου και Μαρία Καβογιάννη βγαίνει στον αέρα.
Για πρώτη φορά ένας τρανς χαρακτήρας πρωταγωνιστεί σε μια ελληνική σειρά, χωρίς μάλιστα να προβάλλεται μετά τα μεσάνυχτα (τα πρώτα 4 επεισόδια προβάλλονταν κάθε Πέμπτη στις 21:00, ενώ τα υπόλοιπα κάθε Δευτέρα στις 21:00).
Πιο συγκεκριμένα, η σειρά αφορά στην ιστορία μιας τρανς γυναίκας (Λιλίκα Γεωργίου), η οποία προσπαθεί να ξανακερδίσει την αγάπη της οικογένειάς της. Πρόκειται για μια κωμική σειρά που καταφέρνει να θίξει κάποια ζητήματα ταυτότητας και αποδοχής, χωρίς να καταφεύγει σε πρακτικές καρικατούρας. Φυσικά, μιλάμε, και για μια εποχή που η ενημέρωση γύρω από τα τρανς ζητήματα ήταν εξαιρετικά περιορισμένη ενώ η πολιτική ορθότητα κάτι το ανύπαρκτο – το καταλαβαίνεις και στη σειρά σε αυτό. Και πάλι, όμως, το “Κάπου σε Ξέρω” απομακρύνθηκε αρκετά από τις κακοποιητικές αποτυπώσεις ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρων, που βλέπαμε σε άλλες σειρές.
Η Καίτη Κωνσταντίνου (έπαιζε της Λιλίκα) μου είχε μιλήσει για αυτόν τον ρόλο σε μια συνέντευξη που κάναμε με αφορμή τη συμμετοχή της σε μια παράσταση, στην οποία υποδυόταν τον Ριχάρδο Γ’.
«Αν είναι ένας ρόλος που θέλει να εκφράσει πράγματα, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουν παιχτεί κάποιοι τέτοιοι (σ.σ. τρανς) ρόλοι επιτυχημένα και άλλες φορές με έναν φοβικό χαρακτήρα. Η καρικατούρα πάντως εμένα δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Μου αρέσει να βλέπω την αλήθεια του κάθε ρόλου. Δεν έχω πρόβλημα και δεν φοβάμαι να υποδυθώ έναν ρόλο που θα μ’ αρέσει και που θα μπορώ να βρω δίοδο να εκφραστώ. Ίσα ίσα, όση μεγαλύτερη μεταμόρφωση έχει ένας ρόλος, με ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο. Όπως τώρα στον Ριχάρδο. Δεν είμαι από τις ηθοποιούς που θέλουν να φαίνονται πάντα όμορφες. Δεν με αφορά. Το σημείο εκκίνησής μου για έναν ρόλο, είναι να μ’ αρέσει και να μπορώ να βρω στοιχεία που να είναι ενδιαφέροντα, ανατρεπτικά και να μπορώ να εμβαθύνω λίγο πιο πολύ. Πρέπει να πω ότι πάντα αισθάνομαι υποδεέστερη από τον ρόλο, πιο χαζή. Κατά την άποψη μου, αν ένας ηθοποιός θεωρήσει τον εαυτό του πιο έξυπνο από τον ρόλο, κάνει λάθος. Πρέπει να τον αγαπήσεις, να τον σεβαστείς.
Δεν ξέρω αν οι ρόλοι μου ξεπερνούν τα στερεότυπα. Και να σου πω και την αλήθεια; Κάποιος μου είπε ότι είναι πολύ επαναστατικό, αυτό που κάνεις. Δεν το βλέπω έτσι. Δεν είμαι πάντως άνθρωπος του στερεότυπου και δεν είμαι και άνθρωπος που θέλω να προκαλώ. Οπότε, δε γίνεται με αυτό το σκεπτικό. Τώρα αν σπάνε κάποια στερεότυπα; Λειτουργώ πάντως με το ένστικτό μου, με το μυαλό μου και την ψυχή. Αν όντως συμβαίνει αυτό, καλό είναι. Τα στερεότυπα υπάρχουν εξάλλου για να τα σπάμε. Χαίρομαι. Ο στόχος του καλλιτέχνη είναι κι αυτός!»
