Συνάντησα το Μαράτσι σε ένα υπόγειο μπιλιαρδάδικο στην Πλατεία Αμερικής, το ξακουστό Ρουά Ματ του κύριου Νίκου. Μιλούσαμε για τις Ερωτογενείς μας ζώνες, που τους τελευταίους μήνες μας έκαιγαν. Ήμασταν σε μια ταυτόχρονη αναζήτηση της αγάπης μέσα από πολυσυντροφικά μονοπάτια. Ανταλλάξαμε εμπειρίες και μπόλικα συναισθήματα, ώσπου η υπόλοιπη παρέα άρχισε να καταφθάνει και χωθήκαμε όλα μαζί σε ένα από τα τραπέζια του μαγαζιού για να εξασκηθούμε στο διαλογιστικό παιχνίδι του μπιλιάρδου. Το Μαράτσι κουβαλούσε μαζί του ένα αντίτυπο από το βιβλίο του με ποιήματα, το οποίο φρόντισε να υπογράψει με προσωπική αφιέρωση και να μου το αφήσει, ανάμεσα σε τασάκια και σφηνοπότηρα και στέκες, προτού μας καληνυχτίσει πρόωρα. Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε οργανικά. Κάπως σαν υπνωτισμένο ένα χέρι σήκωσε τη συλλογή με τα ποιήματα και άρχισε να μας διαβάζει. Κάθε στεκιά ακολουθούνταν και από μια ανάγνωση. Μετά την δίχρωμη 9 στην πάνω δεξιά γωνία, «Ο Λύκος». Και έπειτα από την λευκή να καταλήγει κατά λάθος σε τρύπα το «Ποίημα Γενεθλίων». Όταν κάποιος σήκωσε το κίτρινο βιβλιαράκι για να διαβάσει το ομώνυμο ποίημα, το «Ερωτογενείς ζώνες», σας ορκίζομαι, ολόκληρη η αίθουσα σίγησε… «οι καμπύλες, οι κυλώτες, οι ρωγμές»…σιωπή.. και καύλα.
Ποια είναι η σχέση σου με την συγγραφή και συγκεκριμένα με την ποίηση; Πώς διαμορφώθηκε αυτή η σχέση;
Για μένα, η γραφή ήταν μια σανίδα σωτηρίας σε πάρα πολλά επίπεδα. Άρχισα να γράφω ποιήματα κάπως σαν ανάγκη, λες και θα πνιγόμουν αν δεν έβαζα τις λέξεις στη σειρά. Μεγαλώνοντας μέσα στην καρδιά της πατριαρχίας, αντιλήφθηκα πολύ νωρίς, ότι αυτό που είμαι και αυτό που νιώθω, είτε τιμωρούνται είτε βρίσκονται στα όρια της ύπαρξης. Ως παιδί και εφηβάκι δεν είχα φίλους να εμπιστευτώ αυτά που ένιωθα, και έτσι, έγραφα. Για να έχουμε μια καλή εικόνα του πλαισίου πρέπει να πω ότι και η πρόσβαση στο ίντερνετ ήταν αρκετά περιορισμένη, και για μένα να βρω μία εικόνα να καθρεφτίσω την ύπαρξή μου ήταν ζωτικής σημασίας και δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μια πρώτη στιγμή ανακούφισης ήταν όταν στην 4η Δημοτικού βρήκα σε μια εγκυκλοπαίδεια με λογοτεχνικά βιβλία μια συλλογή με ποιήματα του Καβάφη. Κατάλαβα αμέσως την συγγένεια, κατάλαβα πόσο με αφορά και γυρνούσα συχνά πυκνά να πάρω κλεφτές ματιές στις ερωτικές εικόνες που περιέγραφε. Η ποίηση του Καβάφη τότε, αργότερα οι ταινίες του Αλμοδόβαρ, η Ντάνα και η νίκη της, και κάθε μορφή ΛΟΑΤΚΙ+ τέχνης που κατάφερνε να περάσει το πηχτό ετεροκανονικό μάτριξ στο οποίο μεγαλώναμε, ένιωθα ότι μου έδωσε το φιλί της ζωής να καταφέρω να δω τον εαυτό μου αλλιώς και να υπάρξω όπως πραγματικά θα ήθελα όταν όλα γύρω μου προσπαθούσαν να με πείσουν ότι αυτό είναι αδύνατο. Βλέπω λοιπόν την τέχνη, την γραφή, την ποίηση, ως μια διαγενεακή, διαγαλαξιακή ανταλλαγή εμπειριών με την κοινότητά σου, μια αγκαλιά που θα σε βρει στην απεραντοσύνη και θα σου προσφέρει όλα όσα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις και να προχωρήσεις μπροστά.
Σε τι φάση βρίσκεται τώρα;
Τώρα ζω στο Βερολίνο, είναι ακριβώς δύο χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης μου ποιητικής συλλογής με τις εκδόσεις μπαταρία, με τίτλο “ερωτογενείς ζώνες”. Πριν έξι μήνες περίπου εκδόθηκε η δεύτερη έκδοση με την προσθήκη ενός εξαιρετικού προλόγου του φίλου μου ακαδημαϊκού Πάκου Χαλκίδη, και γράφω σιγά σιγά την επόμενη. Νιώθω γράφοντας ότι ξεπληρώνω ένα δάνειο προς την κοινότητά μου, ότι μοιράζομαι κάτι που με ξεπερνάει. Μπορεί ένας έρωτας και πώς τον βίωσα εγώ, πώς έκανα έρωτα για παράδειγμα εγώ με ένα κορίτσι να φαντάζει σαν θέμα “ιδιωτικό”, για μένα όμως δεν είναι. Είναι πέρα ως πέρα πολιτικό, είναι ο λόγος που μας έχουν κλείσει το στόμα, που μας έχουν έχουν βασανίσει σε αυτόν τον τόπο στον παρελθόν, που μας έχουν στείλει εξορία και που σε άλλα κράτη μας στέλνουν στο απόσπασμα ακόμα… λοιπόν για όλα, αυτά και άλλα πολλά και όσα δεν μπόρεσαν να γραφτούν νιώθω υποχρέωση να γράψω.
Τι μαθήματα μάζεψες από τις καλοκαιρινές σου διαδρομές;
Μετά από δώδεκα χρόνια στο Βερολίνο, κατάφερα να πάρω επιτέλους άδεια διαρκείας και να έρθω Ελλάδα λιγάκι παραπάνω, να συνδεθώ ξανά με τον τόπο, με τους ανθρώπους μου την κοινότητά μου. Πάλι δεν πρόλαβα να χορτάσω αγκαλιές και είναι δύσκολο να αποτυπώσω σε λίγες γραμμές όλες τις εμπειρίες. Τι να πω για τις ταράτσες της Αθήνας και τα κουηρ πάρτι; Για τον ηλεκτρισμό και την αίσθηση της κοινότητας στην δίκη της Ζackie; Το καλοκαίρι στην Ερεσό και την λεσβιακή ουτοπία; Παιδιά ένα τεύχος δεν θα ήταν αρκετό (γέλια)! Αλλά αν σκεφτώ καλά νομίζω αυτά που θα ήθελα κρατήσω πιο πολύ από όλα φέτος ήταν το πόσο βαθιά δέθηκα ξανά με τους ανθρώπους μου, και την επανοικειοποίηση της ταυτότητάς μου, που έκανα στον τόπο που γεννήθηκα.
Τι θέλεις να κρατήσεις και τι να πετάξεις από το καλοκαίρι σου επιστρέφοντας στον κρύο Βορρά;
Από όταν έφυγα από το Ηράκλειο στα 18 μου, είχα νιώσει ότι σε αυτό το νησί δεν θα μπορέσω να υπάρξω όντας πραγματικά ο εαυτός μου. Φέτος αυτό άλλαξε μαγικά, συνδέθηκα με πάρα πολλά κουήρ άτομα από το Ηράκλειο ή κουήρ που ζουν στο Ηράκλειο, και ένιωσα πρώτη φορά, ότι κοίτα ίσως και να μπορούσα και εδώ να υπάρξω. Συμμετείχα και παλαιότερα με όποια μέσα είχα στα Pride που έγιναν εδώ έστω και από απόσταση, αλλά φέτος φτιάξαμε μια κουήρ ομάδα που κάνει δράσεις και πέρα από το pride, το “κομμένο μπεντένι” και έτσι ένιωσα ένα κομμάτι της καρδιάς μου να γυρίζει στον τόπο του. Η επόμενη μας δράση τον Οκτώβριο θα είναι η προβολή του ντοκιμαντέρ της Τζέλη Χατζηδημητρίου “λεσβία” Και το χάι λάιτ για μένα στις μελλοντικές δράσεις που ετοιμάζουμε είναι μια βραδιά κουήρ ποίησης με τη συμμετοχή ποιητ@ που κατάγονται από την Κρήτη! Κρατάω λοιπόν «το ανήκειν» που ένιωσα στις αγκαλιές από τα φιλενάδια μου, στις διεκδικήσεις και στα καινούργια εγχειρήματα, και όλα αυτά που θα λέγαμε να τα ξεχάσουμε τα κρατάω σαν βοήθεια να θυμάμαι ποιο είμαι, πόσα πέρασα και τι χρειάστηκε να καταφέρω για να σταθώ εδώ τώρα που στέκομαι.
φωτογραφία: Σοφία Ντώνα, καλλιτέχνης αρχιτέκτονας // προσχέδιο για την έκθεση Gamekeepers στο Haus Gropius Bauhaus Dessau Foundation
Για μένα, η γραφή ήταν μια σανίδα σωτηρίας σε πάρα πολλά επίπεδα. Άρχισα να γράφω ποιήματα κάπως σαν ανάγκη, λες και θα πνιγόμουν αν δεν έβαζα τις λέξεις στη σειρά.
Πες μας λίγα πράγματα για τις «Ερωτογενείς Ζώνες». Πώς θα ήθελες να δεις αυτό το βιβλιαράκι να προχωράει στην κουήρ ιστορία αυτού του τόπου;
Μέχρι το 2009, η διαδικασία της δημιουργίας ήταν για μένα μία σχετικά ιδιωτική υπόθεση. Το 2009 όμως αφού αντιμετώπισα ξανά την απομόνωση της ελληνικής επαρχίας επιστρέφοντας ένα εξάμηνο στην γενέτειρά μου για τη δουλειά μου, δημιούργησα το μπλοκ ποίησης Lola.Hombre. Στο Μπλοκ αποτύπωνα με κάθε ποίημα, τα βιώματα, τις επιθυμίες, τους έρωτες και τους αγώνες της μπουτς νον-μπάηναρι λεσβιακής ταυτότητας έτσι όπως τα βίωνα εγώ. Τα ποιήματα στο μπλοκ περιγράφουν βιώματα 20ετιας και έχουν γραφτεί από το 2003 μέχρι και το 2020. Τον Ιούλιο του 2022 είχα την τύχη να ξανασυναντήσω το Μότσι εκδότη της Μπαταρίας στο pride του Ηρακλείου και του ζήτησα να δει το Μπλοκ αν του αρέσει να εκδώσουμε μια συλλογή, γιατί ήθελα τα ποιήματα αυτά να βρουν κι έναν άλλο τρόπο να ταξιδέψουν. Τα είδε, του αρέσαν και έτσι, να, βάλαμε μπρος την αρχή για την έκδοση της συλλογής. Το Μότσι έκανε την επιλογή ποιημάτων από το μπλοκ δημιουργώντας μία νέα αφήγηση με μεγάλη φροντίδα και αγάπη, εγώ είδα στον ύπνο μου τον τίτλο “ερωτογενείς ζώνες’’ έγραψα το ομώνυμο ποίημα και να ‘μαστε. Ιδανικά για μένα θα ήταν αυτό το βιβλιαράκι να ταξιδέψει όπου υπάρχει η ανάγκη του. Όπου υπάρχει κουήρ ή και μη κουήρ κόσμος που χρειάζεται έναν στίχο να πιαστεί, να δει την εαυτή του, να κουρνιάσει την ύπαρξή του, να νιώσει την ανακούφιση στο γεγονός ότι το βίωμά του υπάρχει, έχει αξία, αξίζει να βιωθεί και να ειπωθεί. Να νιώσει ότι τίποτα δεν είναι μάταιο, και ας πόνεσε και ας μας έπεσε βαρύ. Μακάρι να βρούμε λοιπόν τρόπο να το στείλουμε παντού! Ήδη το έχουμε μεταφράσει στα αγγλικά και ψάχνουμε τρόπους έκδοσης και διανομής και μακάρι να το κάνουμε και σε άλλες γλώσσες! Εδώ το Μότσι θα φώναζε «καλέ πάλι δεν μίλησες για το σεξ!!!». Γιατί κάθε φορά που παρουσιάζουμε εγώ το πάω στην πολιτική και την φιλοσοφία ή μιλάω για τον έρωτα και αυτό τείνει τα υπογραμμίζει ότι οι 60 κάτι σελίδες του βιβλίου είναι γεμάτες καυτά φιλιά, δάχτυλα, στόματα αχόρταγα, κυλώτητες (το γράφω έτσι με δική μου ευθύνη, παρακαλώ να μην διορθωθεί, η εξήγηση βρίσκεται μέσα στο βιβλίο) που ανοίγουν και εγκολπώνουν ολόκληρα σύμπαντα, και νερά πολλά νερά..
Οι «Ερωτογενείς Ζώνες» ταξίδεψαν στην Ελλάδα φέτος. Πώς ήταν αυτό το ταξίδι;
Ήταν μια τρέλα! Από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Πάτρα, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη και Βόλος. Ένα αμάξι, τρία ποιητά η Πρόκνη, το Μότσι και εγώ με τις εκδόσεις Μπαταρία, ένα πορτ μπαγκάζια γεμάτο βιβλία! Θα μπορούσαμε πιστεύω να γράψουμε έναν τόμο με όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες αυτού του τουρ. Οι ερωτήσεις από το κοινό, όλα τα μάτια που δάκρυζαν, η βαθιά βουτιά που κάναμε όλα, μέσα στην ποίηση το ένα του άλλου, ήταν πραγματικά μοναδικό. Κάθε βραδύ ανακαλύπταμε κάτι καινούργιο το ένα για το άλλο, κάθε βράδυ κλαίγαμε για άλλον λόγο (γέλια), κάθε βράδυ συνδεόμασταν με το έργο μας σε κάποιο άλλο επίπεδο, σε κάποιο άλλο σύμπαν. Είναι κάτι που όταν έγραφα δεν το είχα στο νου μου και τώρα είμαι ευγνώμον που το έζησα, το πώς κάθε λεξούλα έχει τη δικιά της αυτόνομη ζωή, θα μεταφραστεί διαφορετικά από κάθε άνθρωπο αλλά θα περιγράψει τόσο όμορφα και μοναδικά παρόμοια βιώματα που συνθέτουν ένα κοινό τόπο, μία κοινότητα. Θέλουμε πάρα πολύ να επιστρέψουμε να ξανακάνουμε και άλλα τουρ και σε άλλες πόλεις γιατί είδαμε πόσο ανάγκη έχει η επαρχία από αυτή την επαφή. Σε κάθε πόλη ήταν πολύ διαφορετικά αλλά παντού άξιζαν τα χιλιόμετρα και η ταλαιπωρία.
Ιnstagram: @mpataria_, Site: lolahombre.blogspot.com
κεντρική φωτογραφία: Mochi
