• «Συμφωνείς με την υιοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών;» • «Τι θα έκανες αν το παιδί σου έβγαινε γκέι;» • «Θεωρείς τη λέξη “πούστης” προσβλητική για τα ομοφυλόφιλα άτομα;» • «Είναι καλό οι γκέι να παντρεύονται;»
Όλες οι ερωτήσεις που διαβάσατε έχουν τεθεί από δημοσιογράφους τηλεοπτικών εκπομπών στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Επίσης, τα άτομα που δέχθηκαν αυτές τις ερωτήσεις ήταν όλα – σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό τους – σις και στρέιτ. Βλέπετε, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το προνόμιο αυτών των ταυτοτήτων να έχουν λόγο για τα δικαιώματα των άλλων. Και ίσως για αυτό και έχουν λυσσάξει τόσο με τον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος διεκδικεί μια κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή της χώρας, στο κέντρο, δηλαδή, των αποφάσεων.
Από τότε που ξεκίνησε η νέα τηλεοπτική σεζόν, ο δημοσιογραφικός κόσμος στη χώρα μας έχει ξεκινήσει μια σταυροφορία. Να ρωτήσει όποιον μιλάει ελληνικά τη γνώμη του για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Και το κάνει χρησιμοποιώντας ως Δούρειο Ίππο τον Στέφανο Κασσελάκη. «Προκλητικός και ανενημέρωτος» ή «φρέσκος και γοητευτικός», ο ίδιος φιγουράρει σε κάθε ερώτημα και σε κάθε απάντηση. Και ενώ ο Κασσέλακης είναι η αφορμή, η ουσιαστική αιτία αυτών των ερωτήσεων είναι η ομοφοβία (είπαμε Δούριος Ίππος). Και έτσι ακριβώς αυτός ο δημοσιογραφικός λόγος και τα μέσα στα οποία φιλοξενείται λειτουργούν, όχι ως πηγή ενημέρωσης, αλλά ως δίαυλος ρητορικής μίσους.
Και εδώ είναι που φτάνουμε στην ουσία αυτού του άρθρου. Στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν την κακοποίηση που προκαλούν/φιλοξενούν πολλοί δημοσιογράφοι μιλούν για την υποχρέωση που φέρουν ως επαγγελματίες να φιλοξενούν όλες τις απόψεις. Κάποιοι μάλιστα θα μιλήσουν και για μια δεοντολογία που τους το επιβάλλει. Σας παρακαλώ μην τους πιστεύετε. Κυρίως γιατί η δεοντολογία ζητά από εμάς τους δημοσιογράφους να μην αναπαράγουμε (άμεσα ή έμμεσα) κακοποιητικό λόγο προς οποιαδήποτε ατομικότητα ή σύνολο ατόμων ούτε να θέτουμε υπό διαπραγμάτευση δικαιώματα που πηγάζουν από την ανθρώπινη αξία. Αντιθέτως, μας υποχρεώνει να συμβάλλουμε θετικά στον δημόσιο διάλογο με γνώμονα πάντα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το Σάββατο βρέθηκα στην πορεία που πραγματοποιήθηκε από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ως αντίδραση σε όλο αυτόν τον κακοποιητικό λόγο των τελευταίων εβδομάδων. Κανένας από αυτούς τους δημοσιογράφους που σκίζουν τα ιμάτιά τους για «την ανάγκη φιλοξενίας όλων των απόψεων» δεν βρέθηκε εκεί και φυσικά κανείς δεν σχολίασε ή ανέφερε κάτι. Είναι, σαφές, λοιπόν ότι οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από τα δικά τους ομοφοβικά πάθη τα οποία και προβάλλουν μέσα από την επαγγελματική τους ιδιότητα.
Γιατί ένας σωστός δημοσιογράφος σήμερα δεν ρωτά κάποιον αν συμφωνεί ή όχι με τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα. Ξέρει ότι πρέπει να αναγνωριστούν, ανεξάρτητα από τι πιστεύει ο καθένας γι΄αυτά.
Ένας δημοσιογράφος σήμερα δεν ρωτά κάποιον για το τί θα έκανε αν το παιδί του είναι γκέι. Ξέρει ότι πρόκειται για μια ηλίθια ερώτηση, αφού όλα τα παιδιά μπορεί να είναι straight ή γκέι ή bi ή λεσβίες ή τρανς ή ό,τι.
Ένας δημοσιογράφος σήμερα δεν αναρωτιέται αν η λέξη «πούστης» είναι προσβλητική για τα γκέι άτομα. Ξέρει τί συνιστά κακοποιητικό λόγο για φροντίζει να τον απομονώσει.
