«Ομόφωνα ένοχοι». Με αυτή τη φράση η δικαστική έδρα ανακοίνωσε χθες την απόφασή της, καταδικάζοντας -και σε β΄βαθμό – τον Αθανάσιο Χορταριά και τον Σπύρο Δημόπουλο,δύο από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη δολοφονία του Ζακ.
Σχεδόν ένα 24ωρο μετά και ακόμη προσπαθώ να διαπραγματευτώ αυτή τη φράση. Γιατί μπορεί στο άκουσμά μας να δημιούργησε μία κάποια ανακούφιση, πολύ γρήγορα όμως ξεφούσκωσε, αφήνοντας στη θέση της μόνο αναπάντητα ερωτήματα.
«Γιατί χρειάστηκε τόσος καιρός να ακουστεί;», «Γιατί χρησιμοποιήθηκε μόνο για αυτούς τους δύο (ας μην ξεχνάμε και την εμπλοκή των αστυνομικών);», «Και τι θα γίνει τώρα με όλους αυτούς που εδώ και χρόνια πετούν χώμα στη μνήμη του Ζακ;», «Η δικιά τους καταδίκη που είναι;», «Και ποιος θα βρεθεί να φωνάξει ένα “ομόφωνα ένοχοι” και γι΄αυτούς;», «Και πώς τελικά μπορούμε να μιλάμε για δικαιοσύνη, όταν όλα τα παραπάνω ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα;».
Και επειδή όπως φαίνεται κανείς δεν θα βρεθεί να τα απαντήσει, καλό είναι να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους, ώστε -τουλάχιστον εμείς – να μην τα ξεχάσουμε.
Η δολοφονία του Ζαχαρία, του Ζακ, της Zackie σημάδεψε τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα της χώρας. Και μπορεί ο Ζακ να ήταν ένα από τα φωτεινά -κουήρ- πλάσματα ανάμεσά μας, η δολοφονία του αποτελεί ένα από πιο σκοτεινά (και πιο σκληρά) κομμάτια της -κουήρ- ιστορίας μας. Γιατί μας έδειξε το πώς πραγματικά η κοινωνία μας διαχειρίζεται τις ταυτότητές μας, αλλά και πόσο εύκολα μπορεί να τις χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για το μίσος της και τα εγκλήματά της. «Γκέι», «ΛΟΑΤΚΙ», «πούστης», «οροθετικός», «drag», «ακτιβιστής» κ.α. Τα πάντα επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογηθεί αυτή η δολοφονία. Όχι μόνο από τους -καταδικασμένους- δολοφόνους, αλλά και από την αστυνομία, την πολιτεία και τα μέσα.
Η δολοφονία του Ζακ έχει και θεσμικό χαρακτήρα. Καμία αναφορά στο έγκλημα αυτό δεν είναι ολοκληρωμένη, αν δεν περιλαμβάνει την αστυνομική βία που ασκήθηκε αλλά και την προσπάθεια που έκαναν οι πολιτικοί θεσμοί αυτή της χώρας για να τη δικαιολογήσουν. Μην ξεχνάμε υπουργούς που ξέχασαν ή απλώς γύρισαν το βλέμμα. Πολιτικούς που υπερασπίστηκαν αυτήν την αστυνομική βία και μετά έγιναν υπουργοί, κυβερνήσεις που ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό για να την αναδείξουν και να την περιορίσουν.
Η δολοφονία του Ζακ συνεχίστηκε από τα ΜΜΕ. Να κάτι άλλο που δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Το πώς το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ στη χώρα μας συστραυτεύτηκε με τον κοινωνικό φασισμό, αναπαράγοντας καθημερινά τα επιχειρήματά του διαπομπεύοντας και δολοφονώντας τον χαρακτήρα ενός -κουήρ- ανθρώπου που μόλις είχε δολοφονηθεί. Μια δολοφονία που φρόντισαν να προβάλλουν ξανά και ξανά, χωρίς καμία ενσυναίσθηση και χωρίς καμία συστολή (δεν θυμάμαι να έχει γίνει ξανά κάτι τέτοιο, στο παρελθόν).
Η δολοφονία του Ζακ άλλαξε την αντίληψή μας γύρω από το πόσο ασφαλείς μπορούμε να αισθανόμαστε στην Ελλάδα. Η δολοφονία ενός ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου μέρα – μεσημέρι μάς εξανάγκασε να επαναπραγματευτούμε το πόσο ασφαλείς νιώθουμε όταν κυκλοφορούμε – ακόμη και οι πιο προνομιούχοι από εμάς.
Τέλος (και κυρίως), η δολοφονία του Ζακ μας έκανε να καταλάβουμε το πόσο ανάγκη έχουμε το ένα το άλλο, προκειμένου να προστατευτούμε και να μην επιτρέψουμε ξανά αυτό το «ομόφωνα ένοχοι» να ακούγεται τόσο καθυστερημένα και να αναφέρεται σε τόσους λίγους.
Ομόφωνα ένοχοι… όλοι!
