Καθόμασταν στο οικογενειακό τραπέζι (πηγή έμπνευσης για τα άρθρα μου πλέον) και έπεσε στο τραπέζι το θέμα της ομοφυλοφιλίας για άλλη μια φορά. Αυτήν τη φορά ο καθένας έλεγε τη δική του εμπειρία μετά από συναναστροφή του με ομοφυλόφιλο. Από τη μία είχαμε τον ξάδερφο που δουλεύει σε ξενοδοχεία, να λέει για τις περιπέτειές του με γκέι ζευγάρια που έρχονται ως πελάτες και του προκαλούν «μεγάλη εντύπωση» με τις «ιδιότροπες» συμπεριφορές τους και από την άλλη έχουμε τη θεία να συμφωνεί και να επαυξάνει, βάζοντας την κατακλείδα μετά από κάθε πρόταση του γιόκα της. Και πιο δίπλα εγώ. Το αντικείμενο της συζήτησης.
Το όλο θέαμα μπορώ να το χαρακτηρίσω κωμικοτραγικό, αφού η θεία μου έλεγε κουβέντες του τύπου «Ζηλεύουν πολύ οι γκέι» και εγώ, ο γκέι, να κάθομαι κυριολεκτικά δίπλα της και να γελάω. Τότε σκέφτηκα: οι στρέιτ μας ξέρουν τόσο καλά.
Μα θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση; Αυτό έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Στρέιτ από παντού να μας ενημερώνουν για εμάς, να μας μαθαίνουν πράγματα που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουμε για τους εαυτούς μας. Έχουμε στρέιτ να αποφασίζουν για τα δικαιώματά μας (βλέπε πολιτικούς), έχουμε στρέιτ να αποφασίζουν για τις θέσεις εργασίας μας, κι έχουμε στρέιτ να έχουν τον πρώτο λόγο στα οικογενειακά τραπέζια για το πώς μοιάζουν οι εμπειρίες μας, και αν θα πρέπει να κρυβόμαστε στο καβούκι μας ή άμα δεν έχουν θέμα να βγαίνουμε καμαρωτοί καμαρωτοί στον δρόμο.
Όλοι οι στρέιτ έχουν άποψη για εμάς.
Οι στρέιτ δε μας αφήνουν να δώσουμε αίμα, γιατί οι στρέιτ πιστεύουν ότι είμαστε φορείς σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων. Οι στρέιτ διευθυντές στα σχολεία διώχνουν τους γκέι μαθητές με βαμμένα νύχια, γιατί οι στρέιτ πιστεύουν ότι οι «γκέι μόδες» διαφθείρουν την τάξη. Και οι στρέιτ θείες ανά τα ελληνικά τραπέζια διαδίδουν (ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ!!1!): ΟΙ ΓΚΕΙ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΠΟΛΥ.
Νομίζω δε χρειάζεται καν να μπω στο τρυπάκι να εξηγήσω πως η ζήλεια δεν είναι χαρακτηριστικό των γκέι ατόμων, αλλά των ατόμων γενικότερα. Παρόλα αυτά οι γκέι «ζητάνε παράλογα πράγματα» όταν το ζευγάρι λεσβιών ένιωσε προσβεβλημένο και ζήτησε τα ρέστα από τον ξάδερφό μου και το ξενοδοχείο που τις έβαλε σε δωμάτιο με ξεχωριστά μονά κρεβάτια, απλά γιατί το ξενοδοχείο ήθελε να ξεφορτωθεί τα συγκεκριμένα δωμάτια (κατά τον ξάδερφό μου πάντα). Μας το παρουσίασε λες και ήταν παράλογες, αγνοώντας τελείως το γεγονός ότι σε ένα στρέιτ ζευγάρι δε θα έδινε δωμάτιο με μονά κρεβάτια, αλλά προτίμησε να το δώσει στις δύο γυναίκες, αφού «πού να ξέρει ότι είναι λεσβίες;». Δεν το ξέρει; Να ρωτήσει! «Θέλετε διπλό κρεβάτι, κυρίες μου; Έχετε θέμα να πάτε σε δωμάτιο με μονά, γιατί έχουμε έλλειψη; Α έχετε θέμα; Κανένα πρόβλημα! Ένα διπλό για τις κυρίες!». Τόσο απλά.
Έχω υπάρξει μπροστά σε τόσες συζητήσεις για την ομοφυλοφιλία σε οικογενειακά τραπέζια που πια έχω αναπτύξει μια κάποια είδους ανοσία. Σε αυτήν για παράδειγμα, απλά καθόμουν στην ακρούλα μου και κοιτούσα. Έβλεπα πως ό,τι και να έλεγα θα έπεφτε στο κενό. Μερικοί άνθρωποι απλά δε θέλουν να σκεφτούν πέρα από τη μύτη τους. Προτιμούν να βγάζουν τα συμπεράσματά τους για να ‘χουν να λένε μετά ιστορίες με τους «παράφρονες γκέι» που τους έτυχαν. Είδος υπό εξαφάνιση οι γκέι, και φαίνεται οι στρέιτ μας έχουν για τις αστείες ιστορίες τους. Μα δε γελάμε πια. Κοιτάμε με απάθεια. Και λίγη λύπηση.
