H Mia Moore Marchant έχει κουραστεί να βλέπει ταινίες για τα τρανς άτομα όπου η πλοκή έχει να κάνει μόνο με «ιστορίες coming out ή επιθέσεων και παρενοχλήσεων».
Και για αυτό δημιουργεί τη δική της ταινία.
Μαζί με την φίλης, Alexa Feeney, και οι δύο τρανς, είναι υπεύθυνες για την για την παραγωγή μιας μικρής ερωτικής ιστορίας επιστημονικής φαντασίας.
Όπως είπαν στο PinkNews, ότι η προβολή τρανς ιστοριών που ξεπερνούν αυτά τα τετριμμένα μοτίβα του τραύματος, θα μπορούσε να συμβάλει στη βελτίωση της εκπροσώπησης των τρανς ατόμων στα μέσα ενημέρωσης.
«Έχω κουραστεί να βλέπω ταινίες για τα τρανς άτομα, όπου η εχθρική δύναμη της ταινίας είναι απλά η συστημική τρανσφοβία», είπε η Feeney.
«Μπορούμε να μιλήσουμε για το τραύμα των κουήρ ατόμων, αλλά δεν θα έπρεπε να περιορίζεται μόνο σε ένα μικρό καταναλωτικό πακέτο».
Το Again Again διηγείται την ιστορία της τρανς πρωταγωνίστριας, Agatha, μια γυναίκα που έχει περάσει μια 10ετή χρονική λούπα όπου η ίδια μέρα επαναλαμβάνεται χωρίς τέλος στον ορίζοντα.
Η Agatha τελικά καταφέρνει να απελευθερωθεί και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις συναισθηματικές συνέπειες του να μην έχουν νόημα οι πράξεις σου.
Γραμμένο από την Marchant και σκηνοθετημένο και από τις δύο, το Again Again είναι μια προσπάθεια να αποδείξουν ότι οι τρανς ταυτότητες μπορούν να πρωταγωνιστούν σε μια συναρπαστική ιστορία που δεν επικεντρώνεται στο τραύμα του να ζεις σε μια αντι-τρανς κοινωνία.
«Σέβομαι ειλικρινά τον εναλλακτικό κουήρ κινηματογράφο των προηγούμενων δεκαετιών, ιδιαίτερα τον λεσβιακό, όπου έχει λεσβίες, αλλά είναι απλά μια ταινία ληστείας», εξηγεί η Marchant.
«Θα μπορούσε να είναι μια ταινία με πρωταγωνιστές έναν άνδρα και μια γυναίκα και η ιστορία δεν θα ήταν εγγενώς διαφορετική, αλλά είναι απλώς μια σπουδαία ταινία με πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες».
Η Feeney πρόσθεσε ότι, αντί οι τρανς χαρακτήρες να είναι τυχαίοι, οι ταυτότητές τους επηρέασαν άμεσα την ιδέα της ταινίας, ενώ δεν βασίζονται σε κουραστικές τροπές που τόσο συχνά υποβαθμίζουν τους κουήρ χαρακτήρες.
«Το κουήρ ενημερώνει βαθιά τους χαρακτήρες και τις επιλογές που κάνουν και όλα αυτά, αλλά δεν είναι επίσης διδακτικό του κουήρ».
«Δεν είναι ‘α έτσι είναι οι λεσβίες’. Αλλά είναι αυτές οι λεσβίες που κάνουν όλα αυτά τα τρελά πράγματα».
Η σελίδα για την χρηματοδότηση της ταινίας, η οποία έχει μαζέψει γύρω στα 38.000 δολάρια από τα 64.000 που ζητάνε, αποδεικνύει ότι «η σχέση των τρανς ατόμων με τον χρόνο μπορεί να είναι περίεργη».
Η Feeney συνεχίζει: «Υπάρχουν τόσες στιγμές στη ζωή σου που σπαταλούνται στο να περιμένεις για κάτι – ιατρικά ραντεβού, το να σου απαντήσουν οι αγχωμένοι φίλοι σου. Θέλαμε να εμβαθύνουμε στο τι θα σήμαινε να περάσεις πραγματικά αυτό το διάστημα σε ένα καθαρτήριο που μοιάζει σαν να μην πρόκειται να τελειώσει ποτέ».
Αυτή η έλλειψη διαφορετικότητας στις ιστορίες που συμμετέχουν τα τρανς άτομα, είναι αυτό που οδηγεί την δημιουργικότητα του ζευγαριού.
Από τις λίγες ταινίες του Χόλυγουντ που έχουν προσπαθήσει να αναπαραστήσουν τρανς άτομα, όπως το The Danish Girl – όπου ένας cis άνδρας έπαιξε τον πρωταγωνιστικό τρανς ρόλο – πολλές έχουν πέσει σε διαμάχη επειδή δεν έχουν πετύχει το στόχο ή έχουν κάνει λάθη, επειδή δεν υπάρχει μεγάλη κατανόηση του τι κάνει έναν καλό τρανς χαρακτήρα.
Παρομοίως, άλλες ταινίες είναι τόσο ασαφείς στις μεταφορές τους για την τρανς ταυτότητα, όπως η ταινία Synecdoche, New York – που κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι παίζει με την έννοια της ταυτότητας φύλου – που δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αναπαράσταση.
Για να έρθει η εποχή του κινηματογράφου που αξίζει στα τρανς άτομα, οι Marchant και Feeney πιστεύουν ότι χρειάζεται να υπάρξει μια underground σκηνή που θα θέσει τον πήχη παρόμοια με την κληρονομιά του ανεξάρτητου σκηνοθέτη John Waters και ταινιών όπως το Pink Flamingos.
«Θέλω να πω αυτές τις ιστορίες, που θα είχαμε αν το Χόλυγουντ νοιαζόταν για εμάς 30 χρόνια πριν», είπε η Marchant.
«Αν τα τρανς άτομα ήταν μέρος της έκρηξης του ανεξάρτητου κινηματογράφου της δεκαετίας του 1990, τότε τι είδους ιστορία θα είχαμε;».
«Ιστορίες με θέμα όπως αυτό του Groundhog’s Day, ή μια ιστορία που ένα άτομο που πάει πίσω στον χρόνο και συναντάει τον εαυτό του πριν το transition, αυτά είναι όλα τα πράγματα που φαντάζομαι να είχαμε αποκτήσει τα τελευταία 40 χρόνια, αν μας επέτρεπαν να υπάρχουμε».
«Επειδή οι τρανς άνθρωποι είναι κουλ, υπάρχουν [πολλά] πράγματα σχετικά με το δράμα και την ταυτότητα που έρχονται στο μυαλό μας και δεν είναι τα συνηθισμένα που βλέπουμε».
«Θέλω να δω ταινίες για τρανς άτομα που δεν έχουν να κάνουν με το coming out ή με το να δέχονται επίθεση», δήλωσε η Marchant.
Η Feeney επανέλαβε αυτό το συναίσθημα, λέγοντας για το Again Again: «Αυτό είναι ένα είδος μικροφωνικής, για να πούμε, ‘Μήπως έχετε σκεφτεί άλλες ταινίες, επειδή υπάρχουμε και μπορούμε να έχουμε ταινίες που δεν αφορούν μόνο το τραύμα, και την ιατρικοποίηση της τρανς ταυτότητας».
«Μερικές φορές μπορούμε να είμαστε απλά χαζά πλασματάκια που έχουν κολλήσει σε μια χρονική λούπα».
