Η Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των Γυναικών τιμάται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Είναι μία ημέρα που έρχεται, για να μας θυμίσει την μεγάλη εξέγερση που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857, από γυναίκες που εργάζονταν στα κλωστοϋφαντουργεία της Νέα Υόρκης διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες στην εργασία τους και ισότιμη μεταχείριση με όλους τους ανθρώπους.
Αν κάνουμε λοιπόν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και κοιτάξουμε την ιστορία σε ότι αφορά την διεκδίκηση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων των γυναικών, θα δούμε ότι τα κυριότερα αιτήματα ήταν η συμπερίληψη και η ισότητα, χωρίς διακρίσεις.
Έχει επιτευχθεί όμως η ισότητα;
Δυστυχώς, αν και ο κόσμος μας εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, ζητήματα όπως οι αποκλεισμοί και οι διακρίσεις λόγω φύλου παραμένουν σε πολλά πεδία. Αδιάψευστος μάρτυρας οι στατιστικοί δείκτες για την ισότητα των φύλων, στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ακόμη δείχνουν απόκλιση.
Για την Ελλάδα ο μέσος όρος του δείκτη της ισότητας των φύλων βρίσκεται στο 51,02%. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε σχεδιασμό αλλά και υλοποίηση πιο αποτελεσματικών πολιτικών για την επίτευξη μίας πραγματικής ισότητας.
Πριν από ένα χρόνο ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο ο ν.4604/2019 για την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων και την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Ανδιαφησβητητα οι νομοθεσίες βοηθούν, όμως, δεν αρκεί μόνον να υπάρχουν, αν δεν διεκδικείται η εφαρμογή τους στην πράξη.
«Εμπρός πίσω…»
Μετά από μία καθυστέρηση πολλών ετών, πριν τρία χρόνια, ήρθε να γίνει μία πρώτη απόπειρα να μιλήσουμε ανοιχτά για έμφυλες ταυτότητες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα στα σχολεία. Η προσπάθεια αυτή, το να μιλήσουμε στα παιδιά για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έμφυλων ταυτοτήτων, έμφυλης βίας και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, είχε προκαλέσει «εμφύλιο» πόλεμο με ουκ ολίγες αντιδράσεις και ιδιαίτερα από ακροδεξιούς παράγοντες αλλά και από τον χώρο της εκκλησίας οι οποίοι προπαγάνδιζαν «σχίζοντας τα άμφια τους» κάνοντας σκοταδιστικές δηλώσεις υπέρ της «πυρηνικής οικογένειας» και καταδικάζοντας την τρανς κατάσταση και την ομοφυλοφιλία ως «εκτροπή με ψυχοπαθολογικά αίτια» και «αντιανθρώπινη συμπεριφορά».
Τρία χρόνια μετά, η νέα διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας, αποφάσισε την κατάργηση από το τρέχον σχολικό έτος των θεματικών εβδομάδων, βάζοντας όχι μόνο φρένο στο θεσμό, αλλά καθιερώνοντας τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό στα σχολεία την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, καλωσορίζοντας με αυτό τον τρόπο τις μαθήτριες και τους μαθητές στον νέο εκπαιδευτικό Μεσαίωνα.
Στη χώρα μας, όπως έχουμε δει πάμπολλες φορές, τα θέματα των έμφυλων ταυτοτήτων, διακρίσεων, παρενοχλήσεων και βίας, κατατάσσονται στα όχι τόσο σημαντικά, στα υποδεέστερα θέματα. Χρειάζεται να γκρεμίσουμε πατριαρχικά στερεότυπα ώστε να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο μπροστά, προκειμένου να βαδίσουμε στο δρόμο των θεμελιωδών δικαιωμάτων, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς διακρίσεις, γιατί ακριβώς τα ζητήματα αυτά των θεμελιωδών δικαιωμάτων, τα κοινωνικά αλλά και ατομικά δικαιώματα αποτελούν και τον πυρήνα μίας δημοκρατικής χώρας.
Εμείς, οι τρανς άνθρωποι γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει διάκριση, περιθωριοποίηση, ρατσισμός και βία και οι διακρίσεις, οι αποκλεισμοί και η άνιση μεταχείριση που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας έχουν έμφυλη καταγωγή. Ζούμε καθημερινά στο πετσί μας συμπυκνωμένη όλη την κακοποίηση που μπορεί να νιώσει κάθε άνθρωπος λόγω του φύλου του. Κάθε μέρα, από την στιγμή που θα εκφράσουμε τη ταυτότητά μας, έχουμε να «παλέψουμε» με τους δαίμονες των στερεοτύπων και των έμφυλων διακρίσεων.
Τα βασικά μας θεμελιώδη δικαιώματα, που για κάθε άλλον άνθρωπο θεωρούνται αυτονόητα, καταστρατηγούνται: το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, στην οικογένεια, το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή.
Εμείς, λοιπόν οι τρανς άνθρωποι, έχουμε κάθε λόγο να τιμάμε περήφανα την σημερινή ημέρα.
Έπειτα από πολλούς και δύσκολους αγώνες, άνισους κάποιες φορές θα έλεγα και ιδιαίτερα μίας γυναίκας πρότυπο για μένα, της Μαρίνας Γαλανού, για κάποιους τρανς ανθρώπους το πρόβλημα αυτό ήρθε να το λύσει τον Οκτώβριο του 2017, ο ν. 4491/2017 της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, όχι όμως για όλους τους τρανς ανθρώπους.
Μην ξεχνάμε ότι είναι μία διαδικασία που περνάει μέσα από τη δικαστική οδό και που αφήνει απ έξω τους/τις τρανς πρόσφυγες, τους τρανς έγγαμους ανθρώπους, ενώ παράλληλα θέτει και όριο ηλικίας.
Σαφέστατα δεν μπορεί κανείς και καμία να αμφισβητήσει ότι το πρώτο τεράστιο βήμα με την ψήφιση αυτού του Νόμου έγινε, όμως θα πρέπει να ακολουθήσουν και πολλά ακόμη.
Με αφορμή λοιπόν την σημερινή ημέρα, αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε είναι το πως η κοινωνία μας θα προχωρήσει πιο μπροστά, έχοντας στη φαρέτρα της περισσότερα δικαιώματα, ελευθερίες και συμπερίληψη, ώστε να μας χωρά όλες και όλους, χωρίς να αφήνει καμία και κανέναν από έξω.
πηγή: t-zine
