Πολλά είναι αυτά που έχουν γραφτεί για τη νέα σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη και ευτυχώς τα περισσότερα για τους σωστούς λόγους.
Πράγματι, πρόκειται για μία από τις πρώτες σειρές, στην οποία ο πρωταγωνιστής είναι ένας ανοιχτά γκέι χαρακτήρας που δε φοβάται να εκφράσει τη σεξουαλικότητα του, να κάνει σεξ και να μιλήσει για το μέλλον του. Φυσικά, όλα αυτά έχουν ήδη γραφτεί, οπότε δε χρειάζεται να σας κουράσω άλλο.
Σε αυτό, ωστόσο, που θέλω να σταθώ είναι στον τρόπο με τον οποίο οι σειρά διαχειρίζεται το θέμα της ομοφοβίας. Γιατί δε σας κρύβω πως, ως ένα γκέι άτομο που έχει δεχθεί την ομοφοβική συμπεριφορά της κοινωνίας, αισθάνομαι πάντα μια δυσφορία όταν παρακολουθώ σκηνές που την αναπαριστούν. Γι΄αυτό και πολλές φορές τις αποφεύγω ή όποτε έχω τη δυνατότητα τις “βάζω στο γρήγορο” για να τις προσπεράσω. Το τραύμα, βλέπετε, που πολλά από εμάς κουβαλάμε, μπορεί να ξυπνήσει ακόμη και με την πιο απλή αφορμή και πιστέψτε δεν είναι καθόλου ευχάριστο να συμβαίνει και κυρίως τη στιγμή που παρακολουθείς μια σειρά με τον σύντροφο σου για να χαλαρώσεις. Ίσως και γι΄αυτό να άργησα να ξεκινήσω τη συγκεκριμένη σειρά (ίσως και γιατί παίζει σε ένα συνδρομητικό κανάλι).
Προς μεγάλη μου, όμως, έκπληξη οι «Σέρρες» καταφέρνουν να μιλήσουν για τη ζωή ενός γκέι ατόμου στην ελληνική κοινωνία, χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να τραυματίσουν (τις ήδη τραυματισμένες) ταυτότητές μας. Και το καταφέρνουν εστιάζοντας απλά στον πρωταγωνιστή (Οδυσσέα), στις σκέψεις του και στο ταξίδι του να γνωρίσει καλύτερα τον πατέρα του (ίσως και τον εαυτό του). Και όλα αυτά σε μια πραγματικότητα που υπάρχει το Grindr, οι vers, τα γκέι φιλιά, οι ντουλάπες (πραγματικές και μη) και κυρίως το χιούμορ. Όχι αυτό που σεφερλίζει και κακοποιεί, αλλά το άλλο που αποδυναμώνει την όποια αναφορά σε ομοφοβία και δε σε κάνει να σφίγγεις το μαξιλάρι κάθε φορά που την αντιλαμβάνεσαι.
Το έχετε, το έχω, το έχουμε ξαναπεί. Η ελληνική μυθοπλασία πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα. Είναι, όμως, σημαντικό να το κάνει μέσα από τις ΛΟΑΤΚΙ+ αφηγήσεις και όχι με το να εστιάζει μόνο στην ομοφοβική – τρανσφοβική κοινωνία, λες και αυτή είναι που πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε και όχι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Κι αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε περισσότερους ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργούς. Η περίπτωση άλλωστε του Γιώργου Καπουτζίδη το επιβεβαιώνει πανηγυρικά.
