«Κωμική καρικατούρα», «γκέι κολλητός», «τραγική φιγούρα». Αυτές οι τρεις εκφράσεις αρκούν για να περιγράψεις την ιστορία της γκέι αντιπροσώπευσης στην ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία. Μέχρι, τουλάχιστον, τη στιγμή που ένας (ανοιχτά) γκέι σεναριογράφος – με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του -, αποφασίζει να φτιάξει μια σειρά εμπνευσμένη από τα δικά του βιώματα και να μας ταξιδέψει στις… Σέρρες!
Χωρίς αμφιβολία, ο Γιώργος Καπουτζίδης έγραψε την πιο πολυσυζητημένη σειρά της τηλεοπτικής σεζόν. Μια σειρά που επέστρεψε για τον δεύτερο κύκλο της, κάνοντας τις Τρίτες μας λίγο πιο συμπεριληπτικές και την τηλεόραση λίγο πιο «δική» μας.
Αποφασίσαμε να βρεθούμε με τον Γιώργο για να δούμε μαζί το τελευταίο επεισόδιο και για να κάνουμε μια μεγάλη κουβέντα. Έχει, άλλωστε, περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μας συνέντευξη και αυτά που είχαμε να πούμε ήταν σίγουρα πολλά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βλέποντας κι αυτόν τον κύκλο, έχω την αίσθηση πώς έκανες αυτή τη σειρά περισσότερο για να πεις στον κόσμο κάποια πράγματα.
Το αντίθετο συμβαίνει. Δε θέλω να σας πω απολύτως τίποτα. Άφησα την καρδιά μου ελεύθερη να γράψει για αυτούς τους ήρωες που τόσο πολύ έχω αγαπήσει. Άφησα την καρδιά μου ελεύθερη να γράψει, θέλοντας επίσης να κλείσω κι αυτή την τεράστια πληγή που ζήσαμε με τον χαμό του Πάνου (Νάτση). Ήθελα, απλώς, να βρω χαρά με αυτήν την ιστορία. Κι αυτό έγινε. Αυτά ήταν τα κίνητρά μου για αυτή τη σεζόν. Γιατί μπορεί η πρώτη να γράφτηκε έχοντας τη φιλοδοξία να γίνει επιτυχία, αυτή ωστόσο γράφτηκε με στόχο τη χαρά και τη γαλήνη. Και ίσως αυτό είναι που την κάνει τόσο απλή και τόσο δυνατή. Νιώθω πως αυτή η σειρά είναι εντυπωσιακή κυρίως λόγω της απλότητάς της. Ένα καραβάκι που βγήκε στον ωκεανό, έξω από τα συνηθισμένα νερά της μυθοπλασίας και της δικής μου ίσως της αφήγησης, και απλώς ταξιδεύει.
Νομίζω, πάντως, ότι οι «Σέρρες» απέδειξαν ότι μια σειρά με έναν ΛΟΑΤΚΙ+ πρωταγωνιστή μπορεί να κάνει επιτυχία και να ρίξει φως σε μια (ΛΟΑΤΚΙ+) πραγματικότητα που σπάνια παρουσιάζεται στην τηλεόραση.
Θέλω να σου πω, πως αυτή είναι και η δική μου πραγματικότητα. Πράγματα που βιώνω και άτομα που γνωρίζω. Κουήρ, ίντερσεξ, κλπ. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν άρχισα να γράφω διαβάζοντας θεωρίες και απόψεις στα social media. Γνώρισα ανθρώπους, άκουσα τις ιστορίες τους. Γι΄αυτό και είναι πολύ ανθρώπινο αυτό που έχω γράψει. Γιατί είναι βασισμένο σε ανθρώπους. Έγινε, λοιπόν, έτσι, γιατί αισθάνθηκα κι εγώ πολύ ελεύθερος να ακολουθήσω τη ζωή μου, την καρδιά μου. Σαν να μην είναι τόσο μια σειρά, αλλά σαν να είναι ένα ημερολόγιο από πράγματα που έζησα.
Ένιωθες πάντα τόσο ελεύθερος στο γράψιμό σου;
Όχι, καθόλου! Πάντοτε έγραφα, όπως όλοι μας, με κάποιον στόχο. Να πετύχω, να αρέσω, να είμαι πρώτος. Τώρα έγραψα με τον στόχο να είμαι ελεύθερος. Νομίζω ότι η ελευθερία, γενικότερα, ήταν αυτό που πάντοτε κυνηγούσα στη ζωή μου και αποτελούσε τον απόλυτο στόχο μου. Και γι΄αυτό και στεναχωριέμαι όταν δεν την έχω.
Είμαι ένας γκέι δημιουργός, ένας γκέι άνδρας και προφανώς ζω τέτοιες σχέσεις!
Το να κάνεις μια σειρά σαν τις «Σέρρες», σε μια εποχή στην οποία οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες τίθενται και πάλι υπό αμφισβήτηση, έχει ένα μεγάλο ρίσκο. Εσύ το σκεφτόσουν αυτό όταν την έγραφες;
Θα σου πω ότι το έκανα γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν κάποιοι που θα με αντιπαθήσουν πάρα πολύ, σχεδόν θα με μισήσουν. Και θα με μισήσουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον στην τηλεόραση. Το ήξερα αυτό το πράγμα. Αλλά δεν με απασχολεί, γιατί γνωρίζω ότι σε αυτόν που με μισεί, εγώ δεν έχω κάνει κάτι κακό. Και από τη στιγμή που δεν του έχω κάνει τίποτα κακό – δεν τον έχω ακουμπήσει – το ότι επέλεξε να με μισεί είναι κάτι εντελώς δικό του. Αυτός θα το χρεωθεί. Εγώ δεν χρειάζεται να χρεωθώ τίποτα. Σίγουρα πήρα ένα ρίσκο με αυτή τη σειρά. Φυσικά και γνωρίζω ότι θα μειωθεί η εμπορικότητά μου, η – ας πούμε- αγοραστική μου δύναμη. Αλλά δημιουργός είμαι κι όχι έμπορος. Κι ως δημιουργός πρέπει να είμαι ελεύθερος. Ο λογιστής είναι αυτός που μετρά αριθμούς. Εγώ δεν θα μετρήσω. Αν δεν είχα αυτήν την ελευθερία κι αν δεν έπαιρνα αυτό το ρίσκο θα ζούσα μαγκωμένος, προσπαθώντας να υπολογίσω τα πάντα. Τι δημιουργός θα ήμουν τότε; Και που θα ήταν αυτή η ελευθερία, την οποία ευαγγελίζομαι τόσο πολύ;
Αν φοβόσουν να κάνεις αυτή τη σειρά, θα ήταν κάπως σαν να ξαναμπαίνεις στην ντουλάπα, σωστά;
Ακριβώς! Είμαι ένας γκέι δημιουργός, ένας γκέι άνδρας και προφανώς ζω τέτοιες σχέσεις. Οπότε θα γράψω γι΄αυτά που έχω ζήσει. Θεωρώ πως είναι απολύτως φυσιολογικό και φυσικό. Θεωρώ ότι το αφύσικο είναι το να βλέπεις έναν σεναριογράφο να γράφει συνέχεια για δολοφονίες, για παράδειγμα. Τις έχει ζήσει; Αυτόν, γιατί δεν τον ρωτούν γιατί έγραψε γι΄αυτές και ρωτούν εμένα. Είναι αυτό φυσικό και δεν είναι φυσικό το δικό μου; Στις «Σέρρες» υπάρχουν ιστορίες από πράγματα που έζησα, που είπα, που μου είπαν, που μου διηγήθηκαν. Είναι πολύ δικό μου βίωμα. Επομένως, είναι απολύτως φυσιολογικό και φυσικό να γράψω γι΄αυτό.
Φαντάζομαι πως κανείς δεν έχει ρωτήσει κάποιον/α σεναριογράφο γιατί έγραψε μια ιστορία για ένα στρέιτ ζευγάρι…
Κανείς ποτέ! Εμένα, όμως με ρωτούν συνέχεια. Γι΄αυτό και γιατί έβαλα τις σκηνές με τα φιλιά.
Δυστυχώς, η ομόφυλη συντροφικότητα εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού για την τηλεόραση.
Κι όχι μόνο. Εδώ ακόμη και κάποιοι γκέι γνωστοί μου, όταν είδαν τις σκηνές του φιλιού κάπως τους έκανε. Πήγα να τους πω «καλά εσείς στο σπίτι σας, τι κάνετε;». Όλοι οι άνθρωποι φιλιούνται. Όταν, όμως, σου έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια ότι αυτό δεν επιτρέπεται να το βλέπεις, καταλήγεις και να το πιστεύεις. Κακώς. Φυσικά και συμβαίνει, φυσικά και επιτρέπεται να το βλέπεις και φυσικά και θα το δεις.
Νιώθω ότι ήταν πιο εύκολο -ως προς το να γίνει δεκτή- για μένα να πω αυτήν την ιστορία, απ΄ότι αν την έγραφε κάποιο άλλο ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο.
Πιστεύω πως, αν ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν ήταν τόσο επιτυχημένος, δύσκολα θα βλέπαμε μια τέτοια σειρά στην τηλεόραση. Κάπως σαν να χρησιμοποίησες αυτό το προνόμιο της επιτυχίας. Ισχύει αυτό;
Νιώθω ότι ήταν πιο εύκολο -ως προς το να γίνει δεκτή- για μένα να πω αυτήν την ιστορία, απ΄ότι αν την έγραφε κάποιο άλλο ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο. Στεναχωριέμαι που το λέω αυτό. Γιατί θα ήθελα ένας νέος ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργός να αισθάνεται ότι η πόρτα της τηλεόρασης είναι ανοιχτή. Και δεν θέλω να δώσω μια απάντηση που να δείχνει ότι η πόρτα είναι κλειστή. Οφείλω, όμως, να σου πω πως κι εγώ χρειάστηκα να ακολουθήσω μια πολύ δύσκολη διαδρομή για να φτάσει αυτή η σειρά στις οθόνες. Όταν έγραφα τον πρώτο κύκλο, είχα την ΕΡΤ σαν επιλογή και σκεφτόμουν ότι εκεί θα ήταν μια σειρά, η οποία θα πήγαινε καλά, χωρίς όμως να χρειάζεται να λογαριάζουμε τα νούμερα. Σε οποιοδήποτε ιδιωτικό (ελεύθερο) κανάλι κι αν πήγαινα, η σειρά δεν θα έκανε υψηλά νούμερα λόγω της θεματολογίας της, οπότε θα κατοχυρωνόταν στη μνήμη των τηλεθεατών ως αποτυχία. Ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με επιτυχημένες σειρές, θα πήγαινε και θα έτρωγε τα μούτρα του – κρίμα και άδικα γιατί μιλάμε για μια ωραία δουλειά – μόνο και μόνο γιατί το κοινό, που αυτή τη στιγμή καθορίζει τα νούμερα τηλεθέασης, δεν θα της έδινε την ευκαιρία. Ούτε όμως στη ΕΡΤ πήγα, μολονότι την ήθελαν τη σειρά, γιατί ήξερα πως θα αντιμετώπιζα έναν απίστευτο πόλεμο και συνεχόμενα σχόλια τύπου «πληρώνουμε την ΕΡΤ για να βλέπουμε αυτό;». Και αυτό θα έκανε κακό και σε μένα και στη σειρά. Έτσι κατέληξα σε μια πλατφόρμα, όπως αυτή του ANT1+, όπου τα πράγματα θα ήταν πιο προστατευμένα και η σειρά θα μπορούσε να ξεχωρίσει και θα «γραφόταν» ως επιτυχία. Χρειάστηκε, δηλαδή, να κάνω όλη αυτή τη διαδρομή για να εξασφαλίσω τη βιωσιμότητά της. Αν την έβγαζα κατευθείαν στην ελεύθερη τηλεόραση, ακόμη κι εγώ με τα προνόμια μου – όπως λες ότι έχω – θα έτρωγα τα μούτρα μου.
Και μετά ήρθε και το Νetflix.
Ναι, κι αυτό ήταν ένα ακόμη παράσημο για αυτήν τη δουλειά. Οπότε, τώρα στη δεύτερη σεζόν ήμουν ασφαλής. Και από τη στιγμή που η σειρά έχει κάνει την επιτυχία της και έγινε και με τη συνεργασία του Νetflix, δεν με πειράζει το να βγει στην ελεύθερη τηλεόραση και να μην κάνει πρωταθλητισμό στα νούμερα της τηλεθέασης.
Κι όλα αυτά επειδή πρωταγωνιστής είναι ένας ανοιχτά γκέι χαρακτήρας. Απίστευτο ακούγεται!
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ελληνική τηλεόραση. Έχει να κάνει με την παγκόσμια μυθοπλασία. Δεν θα δεις κανέναν γκέι σούπερμαν και κανέναν γκέι μπάτμαν. Ούτε ο Τζέιμς Μποντ θα έκανε 45 ταινίες, αν ήταν γκέι.
Δεν γίνεται να μην σχολιάσω την απλότητα με την οποία μεταφέρεις στη σειρά πληροφορίες γύρω από την κουήρ ταυτότητα, την ίντερσεξ σωματικότητα κλπ. Αυτό είναι αποτέλεσμα, μιας έρευνας που έκανες;
Εσύ ειδικά δεν θα έπρεπε να απορείς, μετά από τις τόσες φορές που σε έχω πάρει τηλέφωνο για να σε ρωτήσω γι΄αυτά. Το ξέρεις από πρώτο χέρι. Και το αναφέρω αυτό για θέλω να τονίσω ότι όλη αυτή τη γνώση την πήρα ρωτώντας. Πολλές φορές αυτά τα χρόνια ρώτησα και συμβουλεύτηκα ανθρώπους που ξέρουν ή βιώνουν καταστάσεις. Όπως και με βοήθησαν και οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου. Κι ο τωρινός μου σύντροφος μού μαθαίνει πάρα πολλά πράγματα. Κι ο προηγούμενός μου σύντροφος, με τον οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις, μου έχει μάθει πάρα πολλά. Είναι Έλληνας που ήρθε από το Λονδίνο, οπότε μου έφερε μια γνώση και μίας άλλης γενιάς (σ.σ. ήταν νεότερος) και μίας άλλης κουλτούρας. Είναι ωραίο αυτό, γιατί έτσι εξελίσσεσαι. Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μένουν λίγο «ντουβάρια» και λένε συνέχεια «εγώ έτσι είμαι». Όταν ακούω άνθρωπο να το λέει αυτό, καταλαβαίνω ότι θα υπάρχει πάντα μια στασιμότητα. Κι εγώ έτσι είμαι τώρα, αλλά πριν από τρία χρόνια ήμουν κάποιος άλλος και μετά από τρία μπορεί να είμαι πάλι κάποιος άλλος. Θα προσπαθήσω όμως να είμαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Σε μια παλιότερη μάς συνέντευξη σε είχα ρωτήσει για το αν ο Σπύρος «Στο Παρά Πέντε» είναι ασέξουαλ. Μου είχες απαντήσει «ναι» και κάπως έτσι ανακαλύψαμε τον πρώτο ασέξουαλ χαρακτήρα στην ελληνική σειρά. Τώρα στις «Σέρρες» έχουμε και το πρώτο ίντερσεξ χαρακτήρα. Σε νοιάζει αυτό; Να δίνεις σε κεντρικούς χαρακτήρες ταυτότητες ή χαρακτηριστικά που σχεδόν ποτέ δεν βλέπουμε;
Κοίτα, ο Σπύρος έγινε ασέξουαλ σχεδόν καταλάθος. Ή καλύτερα λόγω της δικής μου ανασφάλειας. Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα – ή πιο σωστά – δεν είχα το θάρρος να υποδυθώ ένα γκέι αγόρι. Από την άλλη, ένα στρέιτ αγόρι, μάλλον, δεν είχα το ταλέντο να το κάνω, οπότε κάπως έτσι ο Σπύρος βρέθηκε ασέξουαλ. Νομίζω, μάλιστα, ότι εσύ ήσουν που μου το είπες. Δεν το έκανα όμως επίτηδες. Αντιθέτως, στις «Σέρρες» έγινε πολύ συνειδητά. Ήθελα στη δεύτερη σεζόν η Σταματίνα να βγει ως ίντερσεξ χαρακτήρας. Όμως στο μεταξύ είχα διαβάσει για την ιστορία μίας Αγγλίδας που είχε ανακαλύψει ότι είναι ίντερσεξ, μετά τα 60 της. Παράλληλα, είχα γνωρίσει κι εγώ ένα ίντερσεξ άτομο και έκατσα κι έμαθα και άκουσα όλη την ιστορία του. Από ένα πάντρεμα των δύο ιστοριών, προέκυψε η ιστορία της Σταματίνας.
Θέλω να μιλήσουμε και πιο συγκεκριμένα για κάποιες σκηνές. Όπως αυτή που βλέπουμε έναν -νεαρό- Οδυσσέα να μιλά με τη μάνα του για την αποδοχή.
Νομίζω ότι ο σκοπός όλης αυτής της ενότητας είναι η σημασία και η δύναμη της αλήθειας. Η αλήθεια είναι ελευθερία. Η ελευθερία φέρνει την ευτυχία και η ευτυχία φέρνει την αλήθεια. Είναι ένας κύκλος δηλαδή. Κι ο Οδυσσέας είναι ένας πάρα πολύ αληθινός άνθρωπος. Και θέλει πολύ την αλήθεια στη ζωή του. Τον βάζουν όμως σε μια διαδικασία να πει ψέματα κι έτσι τον καταπιέζουν. Αυτό είναι ένα λάθος που κάνουν πολλά στρέιτ άτομα. Έχουν την απαίτηση να πούμε ψέματα. Όχι. Θα πούμε την αλήθεια μας. Κι αυτό κάνει ο Οδυσσέας. Λέει στη μητέρα του την αλήθεια του. Την αγαπώ αυτήν τη σκηνή, αν και η αγαπημένη μου σε αυτό επεισόδιο είναι η αμέσως προηγούμενη.
Αυτή στην κουζίνα που τσακώνεται με τον πατέρα του;
Ναι. Όταν βάζει τον πατέρα του απέναντι και του μιλά με δύναμη, με θυμό. Θα έλεγα και με ελεγχόμενη αγανάκτηση. Σκληρός γίνεται μόνο στην τελευταία ατάκα που λέει: «μισός γιος, της μάνας μου μόνο κι όχι δικός σου». Είναι μία σκηνή που, κι εγώ όταν την έγραφα καταλάβαινα, ότι έγραφα κάτι σημαντικό. Είναι επίσης η σκηνή, η οποία σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό «έδωσε» στον υπέροχο Γιώργο Ζυγούρη αυτόν τον ρόλο.
Δηλαδή;
Είναι μια σκηνή που έπαιξε και στο δοκιμαστικό. Είχαμε την τύχη να βρούμε πολύ καλούς ηθοποιούς για τον ρόλο του Οδυσσέα. Τους δώσαμε να παίξουν κάποιες σκηνές, ανάμεσά τους κι αυτή. Ο Γιώργος ήταν ο μόνος που σε αυτή τη σκηνή, φώναξε. Οι υπόλοιποι, έκλαψαν. Αισθάνθηκαν τα θύματα μίας καταπίεσης και έκλαψαν. Αυτός δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ, απλώς φώναξε. Το ότι όρθωσε το ανάστημά του, το ότι διεκδίκησε και το ότι στάθηκε τόσο δυνατός με έκανε να καταλάβω πως αυτός ο άνθρωπος έχει καταλάβει τον ρόλο ακριβώς. Ήταν συγκλονιστικός στη σκηνή αυτή.
Γενικότερα, δεν είναι ένας χαρακτήρας θύμα. Το λέω γιατί συχνά βλέπουμε τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να αποτυπώνονται ως θύματα, ως τραγικές φιγούρες στις σειρές.
Όχι, δεν είναι θύμα. Όπως και εγώ δεν είμαι θύμα στη ζωή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω περάσει δύσκολα ή ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ θύμα στο παρελθόν. Ήμουν κι εγώ ένα φοβισμένο παιδί, έχω υποστεί κι εγώ καταπίεση. Αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και επίσης δεν ήταν μόνο αυτό η ζωή μου. Θέλω, όμως, να πω και κάτι άλλο. Πολλές φορές ο λόγος που ένας δημιουργός, ένας σεναριογράφος παρουσιάζει τον ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρα ως θύμα, δεν είναι κακός. Το κάνει, γιατί νομίζει ότι απευθύνεται κυρίως στα στρέιτ άτομα, στα οποία και θέλει να προκαλέσει τη συμπάθεια. Απλώς, εγώ δεν έγραψα αυτή τη σειρά περιμένοντας από τους στρέιτ να μας συμπαθήσουν, επειδή είμαστε θύματα. Θέλω να συμπαθήσουν τον Οδυσσέα επειδή είναι ένας γαμάτος τύπος, επειδή έχει πλάκα, είναι πολύ ωραίος όταν ερωτεύεται, είναι πολύ καλός φίλος και γιος. Έχει πάρα πολλές ποιότητες και χαρακτηριστικά ως άνθρωπος και αξίζει να τον αγαπήσουμε γι΄αυτό. Τώρα που το συζητάμε, θυμάμαι και μια σκηνή στις «Άγριες Μέλισσες», στην οποία ένας πατέρας χτυπούσε το παιδί του. Είχα αρρωστήσει με αυτήν τη σκηνή. Στο ίδιο επεισόδιο είχε παίξει και ένα γκέι φιλί. Την επόμενη μέρα υπήρχαν πολλά σχόλια και διαμαρτυρίες. Οι διαμαρτυρίες ήταν για το φιλί. Το ότι ένας πατέρας χτυπούσε το παιδί του δεν ήταν κάτι για να διαμαρτυρηθούμε. Ήταν πολύ «οκ». Το φιλί ήταν το πρόβλημα. Προβληματίστηκα πολύ με το «τι μυαλό κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι». Εμένα δεν με νοιάζει να συζητήσω με αυτούς τους ανθρώπους. Για κανέναν λόγο – ούτε για το τι τσίχλες να πάρω στο περίπτερο – και γι΄αυτό και δεν πρόκειται να κάτσω να γράψω γι΄αυτούς. Δεν θα κάτσω να προσπαθήσω ούτε να τους κάνω να γελάσουν ούτε να τους κάνω να σκεφτούν. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να επικοινωνήσω, μπορώ να τους κάνω πολύ χαρούμενους με το γράψιμό μου. Εσένα σε έκανα πολύ χαρούμενο με αυτή τη σειρά και χαίρομαι. Γιατί έγραφα για σένα και για πολλούς άλλους σαν κι εσένα. Ξέρω για ποιους γράφω και ξέρω πολύ καλά για ποιους δεν θέλω να γράψω.
Ποτέ δεν πούλησα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έτσι, από τη στιγμή που δεν μπορούσα να γράψω για τον έρωτα έτσι όπως τον βίωνα, δεν το έκανα καθόλου.
Στις «Σέρρες» σε βλέπουμε για πρώτη φορά να γράφεις (τόσο έντονα) και για τον έρωτα.
Ναι. Γιατί στο παρελθόν δεν μπορούσα να γράψω μία ερωτική ιστορία, έτσι όπως τη βίωνα και έτσι όπως την ήξερα. Έπρεπε να ήταν η ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια γυναίκα και σε έναν άνδρα και δεν αισθανόμουν άνετα με αυτό. Όταν δεν μπορώ να γράψω κάτι, πολύ απλά δεν το γράφω. Ποτέ δεν πούλησα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έτσι, από τη στιγμή που δεν μπορούσα να γράψω για τον έρωτα έτσι όπως τον βίωνα, δεν το έκανα καθόλου. Στις «Σαββατογεννημένες» ήταν τρεις γυναίκες που είχαν χωρίσει με τον Σάββα, το οποίο δεν ήθελαν να ξαναδούν. Στο «Παρα Πέντε» είχαμε μια παρέα πέντε ατόμων, τα οποία δεν μοιράστηκαν κάποιον έρωτα – πέρα από την Ντάλια με τον Αλέξη που κι αυτό έγινε μέχρι ενός σημείου και χάρη στις παραγγελιές του κόσμου. Ακόμη και στην «Εθνική Ελλάδος», που είχα αρχίσει να γίνομαι πιο σίγουρος για το τι θέλω να γράψω, ακόμη κι εκεί η στρέιτ ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Αχιλλέα και την Φοίβη, ήταν πάλι τόσο όσο. Φυσικά, εκεί υπήρχε και η ιστορία του Χρήστου και του Ρίτσαρντ. Τώρα λοιπόν, μιας και με ξέρετε πάρα πολύ καλά και σας ξέρω κι εγώ, μπορώ να σας πω όλη την αλήθεια ξεκάθαρα και να σας γράψω αυτή την ερωτική ιστορία που μπορεί σε ένα μεγάλο βαθμό να βασίζεται και σε πράγματα που έχω ζήσει. Και έχει πολλή ειλικρίνεια αυτή η σχέση. Γενικότερα ψέματα, δεν σας είπα ποτέ. Απλώς, έδινα όση αλήθεια μπορούσα. Κάθε φορά και λίγο παραπάνω. Τώρα σας τη λέω όλη. Δεν έχετε παράπονο (γέλια).
Ας μιλήσουμε λίγο και για το coming out και κυρίως για τη ζωή σου μετά από αυτό.
Να σου πω, πως ακόμη θυμάμαι, όταν – σε μια παλιότερη συνέντευξή μας – περίμενες να ακούσεις ένα coming out, αλλά εγώ δεν το είχα κάνει. Θυμάμαι ότι αισθανόμουν άβολα. Όχι, γιατί με έκανες εσύ να αισθανθώ. Εγώ ήμουν άβολα με τον εαυτό μου. Είναι ένα στάδιο από το οποίο πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα περνάμε. Γι΄αυτό και δεν κατηγορώ και κάποιο που δεν έχει κάνει ακόμη το coming out. Το κάθε άτομο χρειάζεται τον δικό του χρόνο για να το κάνει. Αλλά πραγματικά, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα ήθελα από τότε να είχα τελειώσει με αυτό το άχαρο στάδιο. Αλλά και εκεί φαινόταν, σιγόβραζε το πράγμα (γέλια).
Πώς είναι τώρα η ζωή σου μετά από αυτό;
Πάρα πολύ ωραία. Αισθάνομαι άνετος, αισθάνομαι ελεύθερος, αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός, ειλικρινής, πολύ πιο ωραίος. Είναι όλα «πολύ πιο»… πολύ πιο φωτεινά. Είναι απίστευτο, γιατί όταν δεν κάνεις coming out υποτίθεται ότι μένεις κρυμμένος κάπου για να προστατευτείς. Τελικά, όμως, βγαίνεις και νιώθεις πιο προστατευμένος από πριν. Νιώθω ότι πριν, μπορούσε κάποιος να ρίξει τα βέλη του και να με πετύχει, ενώ τώρα νιώθω ότι ρίχνει το βέλος του και πριν με φτάσει, αυτό έχει πέσει στο πάτωμα. Βλέπω παντού πεσμένα βέλη. Δεν με φτάνουν πια. Δεν μπορεί πλέον κάποιος να με χτυπήσει γιατί έχω πει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι τεράστιο όπλο. Πριν σου πετά σπόντες, γιατί ξέρει ότι φοβάσαι. Και ακριβώς επειδή φοβάσαι, σε κυνηγάει. Και σου πετάει τα βέλη για να τρέξεις και να καλυφθείς. Αλλά πλέον εσύ σταματάς να τρέχεις, γιατί δεν φοβάσαι. Και του λες: «για ρίξε». Και τα ρίχνει αλλά δεν σε φτάνουν!
Δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στο τέλος της σεζόν και στο ότι ο Οδυσσέας δημιουργεί τη δική του οικογένεια. Γιατί αποφάσισες να δώσεις αυτό το τέλος;
Γιατί είναι μία από τις πολλές συνέχειες που μπορείς να δώσεις σε ένα ζευγάρι και γιατί είναι ένα τέλος που εμένα με εκφράζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο. Πάλι, λοιπόν, θα σου πω ότι απλά ακολούθησα την καρδιά μου!
Θεώρησα απαραίτητο να ζητήσω συγγνώμη από τα τρανς άτομα για να εξυγιανθεί αυτή η πληγή που είχε ανοίξει.
Σε νοιάζουν οι σειρές σου να έχουν μία διαχρονικότητα;
Με νοιάζει και το απολαμβάνω πολύ όταν συμβαίνει. Όπως συμβαίνει και με το «Παρά Πέντε», το οποίο έχει γίνει ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της ποπ κουλτούρας μας. Και επειδή ήθελα να είναι κι ένα υγιές κομμάτι της κουλτούρας μας, θεώρησα απαραίτητο να ζητήσω συγγνώμη από τα τρανς άτομα για να εξυγιανθεί αυτή η πληγή που είχε ανοίξει. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας γι΄αυτά που γράφουμε. Νομίζω, πάντως, πως και οι «Σέρρες» θα καταφέρουν γίνουν διαχρονικές. Πιο πολύ, ωστόσο, με νοιάζει να καταφέρουν να αγγίξουν τις καρδιές των ανθρώπων.
Μιας και μιλάμε για διαχρονικότητα, σκέφτομαι πόσο επίκαιρη θα ήταν και μια σειρά όπως η «Εθνική Ελλάδος» με όλη αυτήν την άνοδο της Ακροδεξιάς.
Το σκέφτομαι κι εγώ. Αλλά προβληματίζομαι έντονα για το τι ήταν πιο χρήσιμο. Μια τέτοια σειρά, η οποία να εστιάσει στο σκοτάδι που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν ή κάτι πιο φωτεινό, πιο αισιόδοξο. Το σίγουρο είναι πάντως πως στις «Σέρρες» επέλεξα το φως και το επέλεξα συνειδητά. Σκέψου στο 5ο επεισόδιο βλέπουμε να σκίζουν την Pride σημαία, αλλά δεν μαθαίνουμε ποτέ ποιος το έκανε. Δεν έχει υπόσταση αυτός ο άνθρωπος, γι΄αυτό και δεν τον βλέπουμε ποτέ. Χεστήκαμε. Δεν του δίνουμε αξία. Και δεν θα ασχοληθούμε κιόλας. Υπάρχουν πολλά θετικά εκεί έξω και είναι στο χέρι μας να τα προβάλλουμε κι εμείς. Εγώ τώρα έγραψα κάτι. Ένας νέος ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργός ίσως το δει και πει πως «θα ήθελα να γράψω κι εγώ μια τέτοια σειρά και πιο καλή μάλιστα». Και εύχομαι να το κάνει. Μπορεί να ζηλέψω, όπως θα ζηλέψω και τα νιάτα του (γέλια), αλλά σίγουρα θα το ευχαριστηθώ. Γιατί δεν είναι μόνο οι επιτυχίες και τα νούμερα. Έχει σημασία και τι παρακαταθήκη αφήνεις.
Τρίτος κύκλος θα υπάρξει;
Αυτή τη σειρά την έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Αν μου έλεγες ότι έχεις τη δυνατότητα να γράψεις μόνο ένα πράγμα στη ζωή σου από εδώ και πέρα, αυτό θα ήταν οι «Σέρρες». Θα το ήθελα πολύ, ωστόσο, για να γίνει ο τρίτος κύκλος θα ήθελα να υπάρχουν οι σωστές συνθήκες, οι συνθήκες που αξίζουν σε αυτή τη σειρά και οι συνθήκες που αξίζουν σε εμένα ως δημιουργό. Αν υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, τότε με μεγάλη χαρά «ναι» θα τη συνεχίσω.
Πώς θες να κλείσουμε;
Με κάτι πολύ θετικό. Με την αποκάλυψη ότι εδώ και δύο εβδομάδες περίπου έχω λάβει χιλιάδες μηνύματα αγάπης και εκτίμησης. Δεν έχω λάβει τόσο μηνύματα ούτε για το «Παρά Πέντε». Αυτή η σειρά έχει εισπράξει πολλή αγάπη από τον κόσμο. Ήταν σαν όλος αυτός ο κόσμος να έμενε σιωπηλός και να βρήκε την ευκαιρία να ξεσπάσει σύσσωμος με λόγια αγάπης. Μου έστειλαν πατεράδες, μητέρες, που μου έγραψαν ότι θα μάθουν στα παιδιά τους να ζουν ευτυχισμένα, να αγαπάνε και να είναι καλοί άνθρωποι. Πολλές φορές εστιάζουμε στη μισαλλοδοξία που υπάρχει σε μέρος του πληθυσμού. Ε, λοιπόν είναι σε μέρος μόνο, πιστέψτε με. Οι καλοί είναι περισσότεροι. Είμαστε ωραίος λαός, αλήθεια. Φιλότιμος και αγαπησιάρης. Και πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να προστατεύσουμε την καθαρότητα της ψυχής μας. Όλοι λένε ότι οι «Σέρρες» είναι ένας ιδεατός κόσμος και πως δεν είναι πραγματικός. Κι όμως. Είναι πραγματικός. Είναι ο δικός μου κόσμος. Αλλά για να φτιάξω αυτόν τον όμορφο και αστείο κόσμο, σταμάτησα να ετεροκαθορίζομαι από τους ανθρώπους που με αντιπαθούν. Με αγαπούν και με εκτιμούν πολύ πολύ περισσότεροι και τους είμαι απίστευτα ευγνώμων, σε σημείο που αναρωτιέμαι κι αν την αξίζω τόση αγάπη. Γιατί εγώ νομίζω πως είμαι απλώς ένας τύπος που ζει σε ένα νησί, με πολλές γάτες, και που γράφει αστείες ιστορίες. Τίποτα παραπάνω απ’ αυτό. Τίποτα πιο μεγάλο. Και στους νέους ΛΟΑΤΚΙ+ δημιουργούς έχω να δώσω μια συμβουλή. Γράψτε τις ιστορίες μας. Γράψτε τραγούδια για το αγόρι σας, το κορίτσι σας, για το άτομο που αγαπάτε. Χωρίς να αλλάζετε τα γένη, χωρίς να κρύβεστε. Γράψτε μία ιστορία αγάπης. Της δικής σας αγάπης. Όχι για μια κοπέλα της δεκαετίας του ’60. Γράψτε για το σήμερα. Το δικό σας σήμερα. Εγώ μεγάλωσα πια. Θα συνεχίσω να γράφω, δε λέω, αλλά γράψτε κι εσείς. Ας γράψουμε παρέα. Όλες οι γενιές. Ας γράψουμε τις αστείες όμορφες ιστορίες μας.
