Είναι παράλογο να λες “είμαι γκέι και υπερασπίζομαι την γκέι κοινότητα, αλλά δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο…”
Βρετανία, δεκαετία του ’80. Οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές αντιλήψεις ήταν κάτι το δεδομένο και το αποδεκτό στους κόλπους της κοινωνίας. Μια οργάνωση, ωστόσο, η LGSM (Λεσβίες και Γκέι που υποστηρίζουν τους Μεταλλωρύχους) αποφάσισε να οδηγήσει μερικά μικρά λεωφορεία και ένα τροχόσπιτο από το Λονδίνο στο Dulais, μια μικρή μεταλλευτική πόλη στη Νότια Ουαλία. Στόχος της να παραδώσει τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει, σε μια προσπάθεια να βοηθήσει τις προσπάθειες των μεταλλωρύχων. Τα γεγονότα που ακολούθησαν μας δίνουν ένα σημαντικό μάθημα για τη σημασία της ενσυναίσθησης και της πολιτικής ομαδικότητας στην αντιμετώπιση κοινών εχθρών.
Η απεργία ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1984, ως απάντηση στα σχέδια του ΜακΓκρέγκορ να κλείσει είκοσι ορυχεία, οδηγώντας σε προβλεπόμενη απώλεια 20.000 θέσεων εργασίας. Η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε προηγουμένως ισχυριστεί ότι «η βιομηχανία κόστισε στον φορολογούμενο δεκατρία δισεκατομμύρια λίρες» και ζήτησε να κλείσουν τα ορυχεία με τις χειρότερες οικονομικές επιδόσεις.
Η κακομεταχείριση από την αστυνομία ήταν μια κοινή εμπειρία των ΛΟΑΤΚΙ+ και των ανθρακωρύχων. Μεταξύ άλλων, οι μεταλλωρύχοι που διαδήλωναν υπέστησαν αστυνομική βία στο Easington τον Αύγουστο του 1984. Η Θάτσερ ισχυρίστηκε ότι η αστυνομία «υπερασπιζόταν το νόμο» δηλώνοντας ότι: «Θεωρώ ότι είναι εντελώς ψευδές να δυσφημίζει την αστυνομία για τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε αυτή τη διαμάχη».
Ένα μέλος της LGSM περιέγραψε πως «πολλές κοινότητες ανθρακωρύχων ανακάλυψαν για πρώτη φορά τι είναι η παρενόχληση από την αστυνομία, την οποία οι ΛΟΑΤΚΙ+ γνώριζαν εδώ και χρόνια». Τέτοιες απόψεις αναπαρήχθησαν και από μέλη της κοινότητας των μεταλλωρύχων. Η Σίαν Τζέιμς περιέγραψε την αίσθηση ότι «ήμασταν οι επόμενοι στη σειρά μετά τις λεσβίες και τους γκέι… δεν μπορείς να συμπάσχεις με μια καταπιεσμένη ομάδα μέχρι να γίνεις πραγματικά μέλος της».
Μπροστά σε τέτοιες αντιξοότητες, ο συνιδρυτής της LGSM, Μαρκ Άστον, αποφάσισε για τον στόχο της οργάνωσης: «Είναι παράλογο να λες: “είμαι γκέι και υπερασπίζομαι την γκέι κοινότητα, αλλά δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο”».
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1984, ο Ντέι Ντόνοβαν ταξίδεψε στο Πάντινγκτον για να παραλάβει μια επιταγή 500 λιρών από την LGSM, λεφτά που συγκεντρώθηκαν κυρίως από κακοπληρωμένους και queer νέους που λαχταρούσαν μια διαφορετική Βρετανία. Ο Ντόνοβαν προσκάλεσε στη συνέχεια τα μέλη της οργάνωσης στο Dulais. Οι εντάσεις ήταν υψηλές όταν η κοινότητα των ανθρακωρύχων έλαβε τα νέα της επικείμενης άφιξης, ωστόσο οι εμπειρίες ήταν γενικά θετικές και για τις δύο πλευρές.
Το περιοδικό City Limits του Λονδίνου περιέγραψε πώς τα μέλη του LGSM που επισκέπτονταν το Dulais φιλοξενήθηκαν στα σπίτια των ανθρακωρύχων για το Σαββατοκύριακο. Ολόκληρες οικογένειες συζητούσαν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και για τη σεξουαλικότητα.
Πριν από την άφιξη της LGSM, ένα μέλος της ομάδας των ανθρακωρύχων παραδέχτηκε ότι «περίμεναν ένα μάτσο περίεργους». Μια άλλη γυναίκα σχολίασε ότι «χρειάστηκε η απεργία για να γίνουμε πιο φιλικοί με τις λεσβίες και τους ομοφυλόφιλους».
Τα μέλη της LGSM επέστρεψαν στο Dulais στις 15 Φεβρουαρίου 1985 και πραγματοποίησαν χορηγούμενες ποδηλατοδρομίες από το Λονδίνο στο Dulais. Αυτές οι συνεχείς επισκέψεις διατήρησαν τα αισθήματα αλληλεγγύης και έθεσαν τις βάσεις για την εμφάνιση της Blaenant Lodge, μιας ομάδας περίπου 80 ανθρακωρύχων από τη Νότια Ουαλία που παρέλασαν μαζί με την LGSM στο Pride στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1985.
Την ίδια χρονιά έγινε η παρουσίαση ψηφίσματος στο ετήσιο συνέδριο του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, το οποίο δέσμευε το Εργατικό Κόμμα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Η υιοθέτηση ψηφισμάτων για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων έδειξε ότι υπήρχε θέση στο Εργατικό κίνημα για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Η αυξανόμενη αποδοχή των θεμάτων των ομοφυλοφίλων στο Εργατικό κίνημα θα έπαιζε ρόλο στην ψήφιση προοδευτικής νομοθεσίας από τις επόμενες κυβερνήσεις των Εργατικών σχετικά με την ηλικία συναίνεσης, το σύμφωνο συμβίωσης και την κατάργηση του άρθρου 28 τον Νοέμβριο του 2003.
Μέχρι να διαλυθεί η ομάδα τον Ιούλιο του 1986, η LGSM είχε συγκεντρώσει περίπου 22.000 λίρες για την κοινότητα των ανθρακωρύχων στο Dulais, οι οποίες συγκεντρώθηκαν μέσω συλλογών στους δρόμους, εκπτώσεων και εκδηλώσεων όπως η συναυλία «Pits and Perverts», που πήρε το όνομά της από ένα υποτιμητικό σύνθημα που χρησιμοποιούσε η εφημερίδα The Sun.
Ενώ η LGSM και οι ανθρακωρύχοι απέτυχαν τελικά να αποτρέψουν το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων και να ανατρέψουν την κυβέρνηση Θάτσερ, η κληρονομιά αυτής της συνεργασίας αξίζει να τονιστεί.
Το 2014 η ιστορία έγινε ταινία με τον τίτλο Pride σε σενάριο του Στίβεν Μπέρσφορντ και σκηνοθεσία του Μάθιου Γουόρκας.
