Η Ελεάνα Γεωργούλη σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου «Τα κόκκινα τετράδια», για έναν έρωτα που άνθισε στο πλαίσιο του ΕΑΜ. Της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας έξι σκέψεις της.
– Πρόκειται για πρωτότυπο θεατρικό έργο. Το συνέθεσα βασιζόμενη στα χειρόγραφα και τα ντοκουμέντα της γιαγιάς μου Βάσως Στροφύλλα και του παππού μου Γιάννη Γεωργούλη. Το έργο ακολουθεί τη διαδρομή της Βάσως από το 1940, τα χρόνια της στον αντιφασιστικό αγώνα, τη δολοφονία της αδελφής της από τα τάγματα ασφαλείας, το αντάμωμα της με τον παππού μου – ερωτικό & αγωνιστικό- στα πλαίσια του ΕΑΜ, τη διαδρομή των παππούδων μου στην παρανομία και τη φυλακή μέχρι την απελευθέρωσή τους το 1953.
– Η συλλογική αφήγηση της ιστορίας από τέσσερις ερμηνευτές ενεργοποιούν τη μηχανή της μνήμης και προσκαλούν τον θεατή να στοχαστεί μαζί τους πάνω στους σταθμούς αυτής της ιστορίας: Αυτεξούσιο. Αυτοδικία. Ανάληψη Ευθύνης. Εξορία. Αγώνας. Η παράσταση ακροβατεί από την αφήγηση στη δράση, μέσα από μια αλυσίδα ποιητικών εικόνων, με έντονο το στοιχείο της μουσικής που είναι ζωντανήαπό τον μουσικό και ηθοποιό της παράστασης Γιάννη Φίλια.
– Η παράσταση καταπιάνεται έντονα με τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και με τον Εμφύλιο. Αισθάνομαι ότι το ιστορικό αποτύπωμα έχει αφήσει ανεξίτηλα χνάρια στην κοινωνία. Στην πόλωση, στο διχασμό, στα απότοκα του μίσους. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μετακινούνται και να εκτοπίζονται, οι νικητές συνεχίζουν να γράφουν ιστορία.
– Η μάνα της γιαγιάς μου είχε 5 παιδιά ταυτόχρονα στις φυλακές και τις εξορίες. Σήμερα υπάρχει η φωνή της Μάγδας Φύσα, υπάρχουν οι γονείς του Ζακ. Σήμερα υπάρχουν μανάδες και παιδιά σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα κράτησης όσο άθλιες ήταν τότε στα ξερονήσια. Και δεν έχει σημασία αν είναι από τη Συρία ή το Κονγκό. Συντελείται επί ελληνικού εδάφους άρα άφορα την ελληνική πραγματικότητα.
– Η τέχνη μπορεί μέσα από την ποιητική της να χτυπηθεί πολύ ριζοσπαστικά με τα κοινωνικά στερεότυπα. Μπορεί να τα ξεμπροστιάσει, να τα χρωματίσει, να τα αναποδογυρίσει, μπορεί να προβοκάρει. Μπορεί να σπείρει ερωτήματα και να δυναμιτίσει το ασυνείδητο.
– Λυπάμαι που η αυτοδιάθεση του φύλου και της σεξουαλικότητας δεν είναι δεδομένη και αυτονόητη. Λυπάμαι για τα εγκλήματα μίσους, για τα ομοφοβικά και τρανσφοβικά επεισόδια και εύχομαι με ένα κοινό μέτωπο διεκδίκησης σύντομα αυτή η οπισθοδρόμηση να αποτελεί ιστορικό παρελθόν.
ΙΝFO
Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους & Θαρύπου). Από 07.02.2020 – 12.04.2020
