Δύο δημοσκοπήσεις έχουν δημοσιευτεί πρόσφατα στη Γερμανία, σχετικά με την πρόθεση ψήφου των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στις ομοσπονδιακές εκλογές που θα γίνουν στη χώρα στις 23 Φεβρουαρίου. Και οι διαφορές τους προκαλούν τόσο ενδιαφέρον όσο και ανησυχία.
Η πρώτη δημοσκόπηση/έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Γκίσεν, παρουσιάζοντας τα κόμματα των Πρασίνων και της Αριστεράς ως δημοφιλέστερα στις τάξεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εν λόγω μέτρηση, που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 6.320 ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων το διάστημα μεταξύ 16 Δεκεμβρίου 2024 και 13 Ιανουαρίου 2025, το κόμμα των Πρασίνων έρχεται πρώτο στην πρόθεση ψήφου με 43,5% ενώ το κόμμα της Αριστεράς (Linke) ακολουθεί με 24,9%. Πιο χαμηλά στην ίδια κατάταξη, έρχονται οι Σοσιαλδημοκράτες SPD με 7,2%, οι Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές με 3,3%, οι Φιλελεύθεροι FDP με 2% και το κόμμα της Ζάρα Βάγκενκνεχτ BSW με 1,6%, ενώ η ακροδεξιά παράταξη της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) παρουσιάζεται να συγκεντρώνει μόλις 2,8%.
Εντελώς διαφορετικά, ωστόσο, είναι τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που δημοσίευσε η dating εφαρμογή «Romeo», η οποία απευθύνεται κυρίως σε γκέι/bi άνδρες. Πιο συγκεκριμένα, με βάση τις προθέσεις ψήφου που δήλωσαν συνολικά 60.560 χρήστες της εφαρμογής απαντώντας σε σχετική ερώτηση το διάστημα μεταξύ 24 Ιανουαρίου και 2 Φεβρουαρίου, το 27,9% αυτών ετοιμάζεται να ψηφίσει (ακροδεξιό) AfD, ενώ πιο χαμηλά ακολουθούν τα κόμματα: των Πρασίνων (με 19,9%), των Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών CDU/CSU (με 17,6%) και των Σοσιαλδημοκρατών SPD (με 12,5%). Το κόμμα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) παρουσιάζεται μάλιστα να συγκεντρώνει ακόμη μεγαλύτερη δημοφιλία στις νέες ηλικίες: συγκεκριμένα 34,7% στην ηλικιακή ομάδα 18-24 και 32,3% στην ηλικιακή ομάδα 25-39.
Ίσως η πρώτη διευκρίνηση που έχει ενδιαφέρον να κάνουμε εδώ έχει να κάνει με τις ταυτότητες των ανθρώπων που συμμετείχαν στις παραπάνω δημοσκοπήσεις. Γιατί ενώ η δημοσκόπηση των πανεπιστημίου φαίνεται να απευθύνεται σε όλο το εύρος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αυτή του Romeo περιορίζεται αποκλειστικά σε αυτές που φέρουν οι χρήστες του και που είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία gay/bi άνδρες. Και κάπου εδώ είναι που τελειώνει το ενδιαφέρον και αρχίζει η ανησυχία.
Τα τελευταία χρόνια αρκετά συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη (κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις ΗΠΑ) έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στην γκέι (κυρίως ανδρική) κοινότητα, επιδιώκοντας να αντλήσουν από αυτή ψήφους και δύναμη. Ακολουθώντας, μάλιστα, μια πολιτική ανοχής απέναντί της αλλά και χρησιμοποιώντας πολλές φορές ανοιχτά γκέι άτομα (στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι cis, λευκοί και πλούσιοι άνδρες) σε πολιτικές/κομματικές θέσεις, καταφέρνουν να τους πάρουν με το μέρος τους, πείθοντάς τους ότι αυτοί είναι «εντάξει», «πιο κοντά στο (δικό τους) φυσιολογικό» από τα υπόλοιπα μέλη της κουήρ κοινότητας. Το βλέπουμε να γίνεται με τον Τραμπ και την επιλογή του ανοιχτά γκέι Σκοτ Μπέσεντ για υπουργό Οικονομικών. Το βλέπουμε με το ίδιο το AfD στη Γερμανία με την ανοιχτά λεσβία/πλούσια αρχηγό του Alice Weidel, το είδαμε και στη Γαλλία με την Μαρί Λεπέν που σημείωσε υψηλά ποσοστά υποστήριξης στους γκέι άνδρες, κυρίως χάρη στις αντιμεταναστευτικές της πολιτικές. Το βλέπουμε, όμως, και στην Ελλάδα με όλη αυτή την προσπάθεια της κυβέρνησης να διαχωρίσει την ισότητα στον γάμο (που απευθύνεται σε ομόφυλα ζευγάρια) από αυτό που (σ.σ. βλακωδώς) αναγνωρίζουν ως «woke ατζέντα».
Αυτές οι κινήσεις έχουν, μεταξύ άλλων, ως αποτέλεσμα να παραπλανούν και να αφήνουν (ακόμη πιο) εκτεθειμένα κομμάτια της κοινότητας, με λιγότερα προνόμια, θύματα περισσότερων και μεγαλύτερων διακρίσεων. Όλη αυτή, άλλωστε, η «αντί-woke» φρενίτιδα της εποχής αλλά και όλες αυτές οι επιθέσεις σε οτιδήποτε σχετίζεται με την ταυτότητα φύλου, τα τρανς, non binary και queer άτομα το αποδεικνύουν περίτρανα.
Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε πάντα, αν θέλουμε να αποκαλούμαστε «κοινότητα»… ή έστω άνθρωποι.
Επιστρέφουμε στην έρευνα του Romeo.«Ίσως αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει» καθώς «υπάρχει εδώ και καιρό μια σύνδεση μεταξύ των ομοφυλόφιλων ανδρών και της δεξιάς», σημειώνει σε άρθρο του το συντηρητικό περιοδικό Spectator.
