Έχω κουραστεί να ακούω στον περίγυρο μου φράσεις όπως:
“ευτυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοιους εδώ” . Τέτοιους τι; Ανθρώπους;
Ή μήπως άτομα που αποκλίνουν, έστω και ελάχιστα, από την εξιδανικευμένη εικόνα υποκειμένου, που έχεις πλάσει στο κεφάλι σου και σε διαλύει που ούτε εσύ δε μπορείς να της χαρίσεις σώμα;
Και βασικά, ποιος σου είπε ότι δεν έχετε τέτοιους; Όλα αυτά τα “μακριά από εμάς” ίσως να βρίσκονται πιο κοντά από ότι νομίζεις, αλλά η υπεροψία σου σε εμποδίζει να τα διακρίνεις.
Ίσως η αδερφή σου πάσχει από μια χρόνια ασθένεια που δε γίνεται εύκολα αντιληπτή. Ίσως η κόρη σου έχει σχέση με έναν Αφγανό, αλλά δεν έχει βρει το κουράγιο ακόμα να στο πει. Ίσως ο θείος σου είναι τόσο μίζερος κάθε φορά που τον βλέπεις, γιατί ακόμα αναρωτιέται εάν ήταν σωστή η επιλογή να προχωρήσει σε έναν γάμο που δεν ήθελε ποτέ, παίρνοντας την απόφαση να απομακρυνθεί από το μόνο άτομο που τον κίνησε συναισθηματικά, μόνο και μόνο γιατί έτυχε να έχουν το ίδιο φύλο. Ίσως το κάθε άτομο στη ζωή σου έχει προτιμήσει να σου κρύψει μια πτυχή του εαυτού του που ξέρει πως θα θεωρήσεις μεμπτή. Κι έτσι τείνουμε να καταντήσουμε μια κοινωνία κουφαριών εν κινήσει.
Καταπίνουμε καθημερινά τους εαυτούς μας, μην τυχόν και φανεί πως δεν είμαστε πιστές αντιγραφές ενός ουτοπικού πατριαρχικού προτύπου. Είναι δύσκολο να έχεις κάποιον μπροστά σου και εκείνος να επιλέγει να μη σε βλέπει. Και δε με ενδιαφέρει εάν “φοβάσαι να κάνεις ένα αστείο με αυτή την πολιτική ορθότητα” , γιατί ζω σε έναν κόσμο που φοβάμαι να υπάρξω. Κάθε φορά που κοιτάς κάποιον κατάματα και εξαπολύεις κάθε ανασφάλεια και φόβο σου με τη μορφή κάποιου αστεϊσμού, προσπάθησε να σκεφτείς πως ίσως το αντικείμενο χλευασμού σου είναι και ο παραλήπτης του.
