Ο Zακ συζητά με το drag alter ego του Zackie για τον slut shaming!
Ζακ
Φίλες και φίλοι, σήμερα το θέμα μας είναι το slut shaming. Ας ξεκινήσουμε, για όσες και όσες δεν ξέρουν, με το τι σημαίνει. Αντίστοιχος ελληνικός όρος δεν υπάρχει οπότε θα το πάμε επεξηγηματικά. Slut shaming είναι η πρακτική του να κατηγορούμε, να κατηγοριοποιούμε και να ντροπιάζουμε – κυρίως – γυναίκες (αλλά είναι συχνό φαινόμενο και σε γκέι ή queer άντρες) επειδή εκφράζουν ή βιώνουν τη σεξουαλικότητα τους περισσότερο απ’ ότι είναι κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι για τα κοινωνικά δεδομένα ντύνονται “προκλητικά”, έχουν “πολλούς συντρόφους”, εκφράζουν την σεξουαλικότητα τους και μιλάνε γι’ αυτή ελεύθερα. Μα πώς τολμάνε; Το slut shaming είναι ακόμα ένα δωράκι που μας έχει χαρίσει η πατριαρχία και ο μισογυνισμός, γιατί ναι, και πάλι εκεί είναι η ρίζα του κακού, καθώς οι άντρες – και δη οι στρέιτ άντρες – δεν είναι κάτι που έχουν να αντιμετωπίσουν. Αντιθέτως, ο “γαμιάς” άντρας είναι μάγκας και ωραίος και αξιέπαινος αν έχει πολλές ερωτικές συναναστροφές ενώ μια γυναίκα – ή ένας όχι και τόσο “άντρας” όχι. Δεν ακούγεται λιγάκι παράλογο, ένας άντρας να επαινείται για την ίδια συμπεριφορά για την οποία μια γυναίκα κατακρίνεται; Γι’ αυτό σου λέω, πατριαρχία παιδί μου. Και δεν χρειάζεται καν να έχεις όλα τα χαρακτηριστικά μιας “τσούλας” για να σε χαρακτηρίσουν έτσι. Αρκεί μια κοντή φούστα, ένα βαθύ ντεκολτέ, ένα καυτό σορτσάκι, ένα τζιν λίγο παραπάνω σκισμένο, ακόμα και ένα one night stand. Λες και δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ο,τι θέλουμε με το σώμα μας, να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, λες και η λέξη αυτοδιάθεση δεν υφίσταται. Ας εμπεδώσουμε κάποια στιγμή ότι το πώς εκφράζεται και διαθέτει ο κάθε άνθρωπος το σώμα του είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση.
Zackie
Αχ, slut shaming αγαπημένο. Λοιπόν θα σας πω εγώ για το slut shaming καθότι και η ειδικότητα μου – το slut, όχι το shaming – γιατί εγώ αγάπη μου δεν είμαι απλά μια τσούλα. Είμαι “η τσούλα”. Τσουλάρα με το “Τ” κεφαλαίο και με τα όλα της. Και το shaming το έχω φάει με το κουτάλι. Και τους το έχω φτύσει στα μούτρα. Γιατί εγώ με τις ντροπές δεν έχω καθόλου μα καθόλου καλές σχέσεις. Εγώ είμαι το αντίθετο της ντροπαλής. Είμαι περήφανη. Για ο,τι και όπως και να είμαι. Γιατί να σου πω κάτι; Ποιος ο λόγος να καταπιέζεσαι εσύ επειδή ο άλλος είναι μαλάκας. Ποιος ο λόγος να μην φορέσεις το αγαπημένο σου μίνι, να μην βγεις ακόμα και με “το βρακί έξω” άμα εσένα αυτό λέει η καρδούλα σου (και αντέχεις και το κρύο τον χειμώνα); Γιατί να μην πας με όσους, όσες, όσα θέλεις και γιατί να πρέπει να κρύβεσαι και να το παίζεις παρθένα; Λες και αυτό είναι κάποιος τίτλος ευγενείας ξέρω εγώ που πρέπει να κρατήσεις ντε και καλά μην και σε αφορίσουν από το παλάτι (ή την εκκλησία). Ναι, εντάξει, ξέρω δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις όλα αυτά τα στερεότυπα, τα κουτσομπολιά, το να σε υποτιμούν ή να προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις λιγότερη, βρώμικη, ανάξια σεβασμού επειδή έκανες δυο γύρες παραπάνω στο λούνα παρκ. Δικιά σου είναι η ζωή, δικό σου και το σώμα σου, και ο,τι θέλεις κάνε μ΄αυτά. Και στην τελική, η καλύτερη αντίσταση στο shaming είναι η περηφάνια. Εκεί που σου λένε ότι θα πρέπει να κατεβάσεις το κεφάλι, εσύ να το σηκώνεις ψηλότερα. Και ας σε πουν μετά ΚΑΙ ψηλομύτα. Στα απ’αυτά σου (ο,τι και να είναι αυτά).
