Από τον θάνατο του Πάπα μέχρι τα έθιμα του Πάσχα, τα πάντα πλέον συνδέονται με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και τα δικαιώματά της. Λες και καθετί που συμβαίνει στην επικαιρότητα πρέπει να περάσει πρώτα μέσα από ένα ομοτρανσφοβικό πρίσμα, για να μπορέσει να αναλυθεί.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του Πάπα Φραγκίσκου. Η είδηση του θανάτου του συνοδεύτηκε από χιλιάδες άρθρα κριτικής για τη στάση του απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, με τα περισσότερα -μάλιστα- να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «η καθολική εκκλησία πρέπει να βαδίσει σε συντηρητικότερα μονοπάτια». Και ενώ μπορεί ο ίδιος να απομακρύνθηκε από την ακραία ομοφοβία των προκατόχων του, προσπαθώντας να κάνει τον καθολικισμό πιο δημοφιλή, η στάση του σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί όλη αυτή την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «υπερασπιστής των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων». Ο Πάπας Φραγκίσκος δεν ήταν «woke», παρά τις προσπάθειες πολλών μέσων και πολιτικών να το παρουσιάσουν έτσι για να ενισχύσουν την αντί-ΛΟΑΚΤΙ+ τους προπαγάνδα.
Και μιας που πιάσαμε τα θρησκευτικά, ας περάσουμε και στη γειτονική Κύπρο, εκεί που κάποιοι πιστοί αποφάσισαν να τιμήσουν το έθιμο της λαμπρατζιάς, καίγοντας φέτος, όχι τον Ιούδα αλλά τoυς «LGBT». Το μίσος συνάντησε την παράδοση και με το πρόσχημα της χριστιανικής αγάπης, παρακολουθήσαμε μία ντροπιαστική εικόνα, αποτέλεσμα όλης αυτής της ρητορικής μίσους που τρώμε στα μούτρα τον τελευταίο καιρό. Και δεν γίνεται να μην σκεφτώ πόσο επικίνδυνα μπορεί να γίνουν τα πράγματα όταν τον μίσος και η βλακεία των ανθρώπων συνδυάζονται με τη φωτιά.
Κλείνοντας είναι σημαντικό να αναφερθούμε και σε όλη αυτήν την προσπάθεια που γίνεται από δικαστήρια, κυβερνήσεις, «φεμινιστικές» συλλογικότητες και γνωστές προσωπικότητες να υποβαθμιστεί το τρανς βίωμα και η τρανς ύπαρξη γενικότερα. Λένε και γράφουν καθημερινά πολλά. Αυτό που – πάντα – ξεχνούν να αναφέρουν είναι ο μεγάλος αριθμός τρανς ατόμων που πέφτουν θύματα διακρίσεων και μίσους εξαιτίας όλου αυτού του μίσους που προωθούν. Γιατί άραγε;
