Γνωστή εφημερίδα έβαλε τίτλο στο πρωτοσέλιδό της «Κόκα και γκέι φιλιά στην Eurovision» και τολμώ να πω πως απογοητεύτηκα περισσότερο από ό,τι περίμενα. Το είδα τυχαία κρεμασμένο σε ένα περίπτερο και τα μεγάλα bold γράμματα μαζί με τον συνδυασμό των λέξεων «κόκα» και «γκέι» δεν άφησε σε ησυχία το μυαλό μου.
Τι πάει να πει «Κόκα και γκέι φιλιά»;
Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι αυτός ο συνδυασμός των δύο λέξεων; Δεν μπορούσε ο αρθρογράφος να βρει κάποιον καλύτερο τίτλο ,που να περιλαμβάνει μέσα σε μία γραμμή όσα πραγματευόταν το άρθρο; Έπρεπε να βάλει τις λέξεις «κόκα» και «γκέι» δίπλα-δίπλα; Φυσικά και έπρεπε! Γιατί και τα δύο αυτά πράγματα θεωρούνται ακόμη ταμπού.
Δε θα μιλήσω για τα ναρκωτικά, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν τα προμοτάρω. Δε θεωρώ κακό που το συγκεκριμένο πράγμα μπορεί να θεωρείται ταμπού, γιατί ως γνωστόν είναι κάτι επιβλαβές για την υγεία του ανθρώπου. Στην ερώτηση, όμως, αν θεωρώ πως έγινε τόσος ντόρος για το τίποτα, θα πω «ναι»! Συγγνώμη λίγο, χθες γεννηθήκαμε; Δεν ξέραμε πως τα ναρκωτικά είναι κάτι που συμβαίνει και μάλιστα είναι κοινώς γνωστό πως στη μουσική βιομηχανία, ειδικά στη ροκ, θα το δεις να ρέει; Παρόλα αυτά, δε γράφω αυτό το άρθρο για να αγγίξω αυτό το θέμα.
Απ’ την αντίπερα όχθη, έχω μεγάλο θέμα με τη φράση «γκέι φιλιά». Οι ροκ σταρ φιλιούνται συνέχεια επί σκηνής. Πολλές φορές μάλιστα θα δεις τον τραγουδιστή του συγκροτήματος με τον μπασίστα ή τον κιθαρίστα να ανταλλάζουν ένα φιλί την ώρα του σόου. Πώς καθιερώθηκε αυτό, δεν ξέρω, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Για κάποιο λόγο ακόμα θεωρείται κάτι «ακραίο» και edgy, και ακόμα κάνει εντύπωση. Αλλά ας πούμε ότι εμένα σαν queer άτομο δε μου κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση γιατί προς Θεού, είναι ένα φιλί! Ένα ροκ φιλί.
Ο αρθρογράφος του ρεπορτάζ αναφέρεται στον «Ιταλό ροκά που έδωσε ένα παθιασμένο gay φιλί στον κιθαρίστα του επί σκηνής» και έχω να κάνω την εξής διόρθωση: Ιταλός ροκάς έδωσε ένα παθιασμένο (σκέτο) φιλί στον κιθαρίστα του επί σκηνής. Αυτοπροσδιορίζεται ο Ιταλός ροκάς ως γκέι; Δεν το γνωρίζουμε. Αυτοπροσδιορίζεται ο κιθαρίστας ως γκέι; Ούτε αυτό το γνωρίζουμε. Μάλιστα, ο πρώτος είναι και αρραβωνιασμένος με γυναίκα. Πού είδε, λοιπόν, ο αρθρογράφος το «γκέι φιλί»; Εγώ είδα δύο άντρες να φιλιούνται. Το αν ήταν γκέι ή όχι δεν έχει καμία σχέση, γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε τη σεξουαλικότητα των καλλιτεχνών. Δε νομίζετε πως είναι η ώρα να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «γκέι», σε οποιαδήποτε πιο «κοντινή» συναναστροφή δύο αντρών;
Και μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν θέμα με τις ταμπέλες. Κι εγώ γκέι είμαι, άμα θέλει κανείς να πει κάτι για μένα και τη γκέι ταυτότητά μου, μπορεί να με αποκαλεί γκέι ελεύθερα, γιατί έτσι αυτοπροσδιορίζομαι. Ίσα ίσα που το θεωρώ καλή ιδέα όταν μιλάμε για γκέι άτομα, και θέλουμε να πούμε κάτι συγκεκριμένα πάνω στην ταυτότητά τους κτλ, να λέμε πως είναι «γκέι», γιατί πρέπει να υπάρχει ορατότητα. Ο τύπος, όμως, στο άρθρο δεν το έκανε για την ορατότητά μας. Ή μάλλον όχι. Το έκανε για τη διαστρέβλωση της ορατότητάς μας.
Όταν βάζεις τη λέξη «γκέι» δίπλα στην λέξη «κόκα», θες δε θες, μας στιγματίζεις. Περνάς τα μηνύματα που θέλεις και συμβάλεις στη διαιώνιση της προπαγάνδας για ένα είδους «gay lifestyle» για το οποίο έκραζαν το 1980, και του οποίο τα κατάλοιπα ακόμα προσπαθούμε να αποβάλλουμε. Όταν βάζεις αυτές τις δύο λέξεις μαζί, είναι σαν να τις συσχετίζεις. Σαν να δικαιολογείς τη μία με την παρουσία της άλλης. Και ο τίτλος φαίνεται ξεκάθαρα πως έχει επικριτική διάθεση για την κόκα, άρα η προσθήκη της λέξης «γκέι» είναι πολύ στοχευμένη. Θέλει να δείξει πως είναι κάτι κακό, πως είναι κομμάτι της κουλτούρας των ναρκωτικών, και άλλα τέτοια στερεότυπα και παραμύθια.
Όταν είδα αυτόν τον τίτλο, σκέφτηκα τη νεολαία. Ευτυχώς μεγαλώνει με ανοιχτόμυαλα πρότυπα και πεποιθήσεις, που αφήνουν απαρχαιωμένες αντιλήψεις και απόψεις όσον αφορά την ομοφυλοφιλία στην άκρη. Όμως, πραγματική αλλαγή θα δούμε όταν οι θέσεις ισχύος (τα ΜΜΕ, ο τύπος κτλπ) και μεγαλύτερης επίδρασης σταματήσουν να είναι κατειλημμένες από σάπια μυαλά που δεν έχουν καμία διάθεση να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που προχωράει η κοινωνία: μπροστά…
Συμπέρασμα: Λευκό φως στο τούνελ δεν πρόκειται να δούμε, όσο ο Τύπος παραμένει τόσο κίτρινος.
