Λίγο πριν επισκεφθεί τη χώρα μας για τη προβολή της ταινίας του «Down in Paris», η οποία θα προβληθεί στα φετινά Queer Movie Nights, ο σκηνοθέτης (και πρωταγωνιστής) Άντονι Χίκλινγκ(Antony Hickling), μάς μιλά τη σημαντικότητα της queer αναπαράστασης στη μεγάλη οθόνη.
«Κινηματογραφιστής στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ταινίας που προβάλλεται την τρίτη μέρα των Queer Movie Nights. Ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ έχει «κολλήσει» κατά τα γυρίσματα της πέμπτης του ταινίας. Σε κατάσταση πανικού εγκαταλείπει το σετ και περιπλανιέται στο κεντρικό Παρίσι, αναζητώντας απαντήσεις στα υπαρξιακά (συχνά μεταφυσικά) ερωτήματά του, παρηγοριά, έμπνευση. Σε ένα Παρίσι σκοτεινό, ερωτικό, οικείο, μακριά από τα μεγαλεία των καρτ ποστάλ, θα τα δει όλα. Μαζί του κι εμείς.
της Δήμητρας Κυρίλλου
Ο πρωταγωνιστής Ρίτσαρντ (τον οποίο υποδύεστε στην ταινία) έχει πολλές ομοιότητες με το δικό σου προφίλ. Ήταν λοιπόν αυτή η ταινία ένα αυτοβιογραφικό εγχείρημα; Τι σας παρακίνησε να την κάνετε;
Ο χαρακτήρας του Ρίτσαρντ είναι σίγουρα εμπνευσμένος από βαθιά προσωπικές αφηγήσεις και, ορισμένα στοιχεία του χαρακτήρα του αντικατοπτρίζουν τις δικές μου εμπειρίες. Στόχος μου για την ταινία ήταν να δημιουργήσω μια ντοκιμενταρίστικη αυθεντικότητα. Φιλοδοξούσα το κοινό να αισθάνεται σαν να παρακολουθεί την πραγματική μου ζωή, θολώνοντας έτσι τη διάκριση μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Παρ’ όλα αυτά, το σενάριο είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και παραμένει μυθοπλαστικό. Ενώ κάθε καλλιτέχνης διαμορφώνει τη δική τους διαδικασία, για μένα πρόκειται για τη μεταφορά της αμεσότητας της ζωής στην τέχνη.
Για να είμαι ειλικρινής, ο χαρακτήρας του Ρίτσαρντ δεν προοριζόταν αρχικά για μένα. Ωστόσο, καθώς το σενάριο εξελισσόταν, έγινε φανερό ότι εγώ είμαι το άτομο που μπορεί να αποδώσει με οικείο τρόπο την ουσία του χαρακτήρα του Ρίτσαρντ. Αυτή η διαπίστωση με οδήγησε στο να αναλάβω τον ρόλο ο ίδιος, επιτρέποντάς στον εαυτό μου να τον απεικονίσω με την αυθεντικότητα που του άξιζε.
Η ιδέα για την ταινία προέκυψε από ένα προηγούμενο σχέδιο που είχα για την παραγωγή μιας ταινίας στο Μεξικό. Επρόκειτο για έναν σκηνοθέτη ο οποίος, μετά τον χωρισμό από τον φίλο του, ταξιδεύει σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ στην Κουερναβάκα για να παρουσιάσει μια ταινία. Αυτή η αρχική ιδέα αποτέλεσε τη βάση για αυτό που τελικά εξελίχθηκε στο «Down In Paris».
Ο Ρίτσαρντ κατακλύζεται από άγχος και αγωνία. Το δημιουργικό αδιέξοδο, η θλίψη για την απώλεια ενός εραστή και ενός φίλου φαίνεται να τον καταδιώκουν, όχι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός, φαίνεται να είναι άνετος να αναφέρει ότι είναι γκέι. Πιστεύετε ότι το να είσαι queer δεν είναι πια ΤΟ θέμα που πρέπει να απεικονίζεται σε μια ταινία, αλλά άλλες πτυχές της ζωής κάποιου;
Επίτηδες δεν ήθελα η σεξουαλικότητα του Ρίτσαρντ να είναι το κεντρικό θέμα της αφήγησης. Αν και αποτελεί μια πτυχή της ταυτότητάς του, δεν είναι το κύριο στοιχείο της ιστορίας. Δίνει την εικόνα ενός ατόμου που πορεύεται μέσα από τις προκλήσεις της ζωής, και επίσης τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλος. Η ταινία θίγει διάφορα ζητήματα που αντηχούν τις δικές μου εμπειρίες μου ως μεσήλικας γκέι άνδρας, όπως η αγάπη, η μοναξιά, ο θάνατος και η φιλία… «La vie dans une nuit» (Η ζωή σε μια νύχτα). Πιστεύω ότι οι κινηματογραφικές αφηγήσεις έχουν ωριμάσει σε σημείο όπου το επίκεντρο έχει μετατοπιστεί από την ανάδειξη της σεξουαλικότητας στη διερεύνηση του ευρύτερου φάσματος της ζωής. Ως γκέι ατομικότητα, βρίσκω αυτό το στυλ απελευθερωτικό. Είναι καιρός να προχωρήσουμε πέρα από ταμπέλες και να ασχοληθούμε με πιο ποικίλα και βαθιά ερωτήματα που μας επιφυλάσσει η ζωή.
Το έργο σας εκτείνεται για περισσότερα από 20 χρόνια και σε μια ευρεία ποικιλία θεμάτων. Πόσο σημαντικό ήταν να ασχοληθείτε με το queerness και να προσφέρετε μια άλλη ματιά για να παρουσιάσετε τις ζωές, τις εμπειρίες και την οπτική γωνία των queer ανθρώπων;
Η αυθεντική αναπαράσταση ενός queer χαρακτήρα υπήρξε ζωτικής σημασίας για μένα, καθώς αντικατοπτρίζει σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας και των εμπειριών μου. Ο στόχος μου δεν ήταν απαραίτητα να παρουσιάσω μια εναλλακτική οπτική ματιά, αλλά μάλλον έναν ειλικρινή – αληθινό queer στοχασμό της ζωής μου στο Παρίσι.
Επικεντρώνομαι στην αφήγηση εναλλακτικών queer ιστοριών εδώ και πολλά χρόνια και προσπαθώ να παραμένω ειλικρινής με τον εαυτό μου. Μερικές φορές, αυτό αποτελεί πρόκληση για τους ανθρώπους, και τα θέματα με τα οποία επιλέγω να ασχοληθώ δεν είναι απαραίτητα εύκολα να τα παρακολουθήσει κανείς. Για παράδειγμα, το «Frig», το οποίο έχω εμπνευστεί από τις “120 μέρες στα Σόδομα”.
φωτογραφία: Nicolas Deleplace
Υπάρχει μια υπερβατική διάθεση σε τουλάχιστον 3 σκηνές της ταινίας (Σαμάνθα, εκκλησία, αγόρι). Το κάνατε για χάρη του συγκεκριμένου σεναρίου ή η πνευματικότητα επηρεάζει το έργο σας; Αν ναι, πώς;
Η πνευματικότητα είναι ένα θέμα που επανέρχεται σταθερά στο έργο μου. Προσωπικά, το ταξίδι μου ξεκίνησε με την ενασχόληση με την εκκλησία στα νεανικά μου χρόνια, η οποία τελικά μετατράπηκε σε μια εξερεύνηση του Βουδισμού. Αυτή η πνευματική εξέλιξη επηρέασε βαθύτατα τη γραφή μου και διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την καλλιτεχνική μου έκφραση, αντικατοπτρίζοντας την ενδοσκοπική φύση της εσωτερικής σφαίρας ενός καλλιτέχνη.
Οι ταινίες μου απεικονίζουν σταθερά μια αφήγηση της επαναγέννησης, διαγράφοντας μια πορεία από το σκοτάδι προς τη διαφώτιση. Αυτό το επαναλαμβανόμενο θέμα κατέχει κεντρική θέση στα έργα μου, συμπεριλαμβανομένων των «Little Gay Boy», «Frig», «Where Horses Go To Die» και «One Deep Breath». Στην πραγματικότητα, στιγμιότυπα από προηγούμενες ταινίες μου εμφανίζονται σαν ονειρική ακολουθία.
Δίνετε μια εικόνα του κεντρικού Παρισιού που απέχει πολύ από το glamour και τη μεγαλοπρέπεια, το δείχνεις πιο «βρώμικο», πιο «γήινο». Πώς σκεφτήκατε να απεικονίσετε την πόλη του Παρισιού στη συγκεκριμένη ταινία;
Η πρόθεσή μου για την ταινία ήταν να απεικονίσω το Παρίσι που μου είναι οικείο, την πόλη στην οποία κατοικώ για πάνω από δύο δεκαετίες. Στόχος μου ήταν να παρουσιάσω μια εκδοχή του Παρισιού που απέχει από τον εμβληματικό Πύργο του Άιφελ και το Λούβρο, εστιάζοντας αντίθετα σε μια πιο γήινη και αυθεντική αναπαράσταση της πόλης. Οφείλω να ομολογήσω ότι τον τίτλο «Down in Paris» τον εμπνεύστηκα από το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Down and Out in Paris and London» (Σ.τ.Μ.: Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου). Για όσους γνωρίζουν το έργο του Όργουελ, θα θυμούνται ότι με παρόμοιο τρόπο απεικονίζει μια πιο ωμή, πιο ακατέργαστη πλευρά του Παρισιού. Είχα επίσης στο μυαλό μου τον Ρον Πεκς και το «Nighthawks» (Σ.τ.Μ: Τα γεράκια της Νύχτας, 1978 ).
Διαβάζουμε ότι αυτή ήταν η πέμπτη σας ταινία μεγάλου μήκους και «σηματοδοτεί σαφώς την αρχή ενός νέου ύφους στο έργο του σκηνοθέτη». Θα θέλατε να το σχολιάσεις και να μας πείτε για τα μελλοντικά σας σχέδια;
Το «Down in Paris» ήταν η πρώτη μου πραγματική απόπειρα να κάνω μια ταινία με κάπως πιο συμβατική αφηγηματική δομή. Πριν από αυτό, οι ταινίες μου ήταν αρκετά προκλητικές, γεγονός που μπορεί να τις έκανε λιγότερο προσιτές στο κοινό. Επιθυμούσα να αφηγηθώ μία διαφορετική ιστορία. Μετά το « Down in Paris » προχώρησα στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για τον Γάλλο queer φωτογράφο, Patrick Sarfati. Ένιωσα ότι ακολούθησε όμορφα το «Down in Paris», το οποίο αφήνει μια αίσθηση ντοκιμαντέρ. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο μοντάζ μιας ταινίας μικρού μήκους με κεντρική ηρωίδα μια λεσβία γυναίκα, την «Ella». Και πάλι είναι περισσότερο παραδοσιακή στη μορφή και λιγότερο αφηρημένη. Δουλεύω επίσης σε ένα θρίλερ, το οποίο ελπίζω να γυρίσουμε σύντομα.
Πληροφορίες
Ο Άντονι Χίκλινγκ θα προλογίσει την ταινία του Down In Paris, η οποία θα προβληθεί στο πλαίσιο των φετινών Queer Movie Nights το Σάββατο 18/5 (20:00) στoν κινηματογράφο TΡΙΑΝΟΝ (Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα).
Η ταινία θα προβληθεί με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους
Link εισιτηρίων: https://www.more.com/cinema/queer-movie-nights-2024/
Βρείτε ολόκληρο το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ
