Από σήμερα ο Μιλτιάδης Φιορέντζης ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και μεταμορφώνεται σε Andy Warhol. Εμείς προλάβαμε να του μιλήσουμε, λίγο πριν την πρεμιέρα.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Η παράσταση Andy είναι ένας φόρος τιμής στον Andy Warhol. Μια απόπειρα να φωτιστεί η πολυδιάστατη προσωπικότητά του, η ιδιοφυία του, η ανεπανάληπτη καλλιτεχνική του ιδιοπροσωπία. Ένας θεατρικός μονόλογος που ρίχνει φως τόσο στους σημαντικότερους σταθμούς της πορείας του, όσο και στα σκοτάδια που συνοδεύουν τον μύθο του.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Σε μια πρώτη ανάγνωση, η διαφορετικότητα προϋποθέτει μία σύγκριση με ένα πρότυπο, κάτι που θεωρείται φυσιολογικό ή καθίσταται ως κανονικό. Άρα ο,τιδήποτε αποκλίνει από αυτό, ο,τιδήποτε διαχωρίζεται από το αναμενόμενο, το επικρατέστερο και το αυτονόητο, χαρακτηρίζεται ως διαφορετικό και ενδεχομένως υποδεέστερο. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ωστόσο αξίζει να αναρωτηθούμε. Μπορεί κάποιος να είναι όμοιος με κάποιον άλλον; Είναι αυτό εφικτό; Μήπως είμαστε όλοι διαφορετικοί όπως ορίζει η ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης; Αν σκεφτούμε το παράδειγμα του Andy Warhol, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι μεγαλούργησε ακριβώς επειδή διαφοροποιήθηκε από το καλλιτεχνικό στερέωμα της εποχής του, επιτρέποντας τη δημιουργία μιας μοναδικής τέχνης που τη γνωρίζουμε σήμερα ως pop art. Κατά συνέπεια, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, η διαφορετικότητα ταυτίζεται με την έννοια της μοναδικότητας και την καθολική αναγνώριση αυτής της μοναδικότητας ως αναφαίρετο προαπαιτούμενο της ανθρώπινης εμπειρίας.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;
Ο πρώτος λόγος που αισθάνομαι διαφορετικός είναι γιατί έχω αποκλίνει από το πεπρωμένο μου, έχω δηλαδή περπατήσει διαφορετικά μονοπάτια σε σχέση με την προβλεπόμενη πορεία που είχαν διαγράψει άλλοι για μένα. Ο δεύτερος λόγος που αισθάνομαι διαφορετικός είναι γιατί στη διάρκεια της εξελικτικής μου πορείας, διαφέρω από προηγούμενες εκδοχές μου. Οι κοσμοθεωρίες, οι προσλαμβάνουσες, οι πεποιθήσεις μου, οι στόχοι και η φιλοσοφία ζωής μου αλλάζουν με το πέρασμα των χρόνων. Η επιλογή να επιτρέπεις στη ζωή να σε αλλάξει, να κάνεις αυτό για το οποίο είσαι προορισμένος, να συνεχίζεις να ζεις παρόλα τα εμπόδια και τις προκλήσεις, είναι για μένα επιλογή διαφορετικότητας.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Η τέχνη υψώνει μπροστά στο κοινό της έναν καθρέφτη που φωτίζει τόσο την υγεία, όσο και τη νοσηρότητα της εποχής. Μέρος αυτής της νοσηρότητας είναι τα στερεότυπα και οι παγιωμένες αντιλήψεις τις οποίες η τέχνη οφείλει να αναπαριστά γόνιμα για τον θεατή, ανοίγοντας νέα μονοπάτια σκέψης. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι ευκαιρίες που έχουμε να συγκεντρωθούμε πολλοί άνθρωποι σε ένα μέρος, να παρακολουθήσουμε σιωπηλά ένα γεγονός, να σκεφτούμε και να βιώσουμε κοινά αισθήματα, είναι σπάνιες. Η τέχνη μας δίνει αυτήν την ευκαιρία να λυτρωθούμε από περιορισμούς φύλου, καταγωγής ή προέλευσης και μας επιτρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε έναν διαφορετικό, πιο συμπεριληπτικό τρόπο ύπαρξης.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στη ΛΟΑTKI+ κοινότητα;
Η ελληνική ΛΟΑΤKI+ κοινότητα κατέκτησε δικαιώματα, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, έπειτα από πολυετείς αγώνες. Σήμερα οι ΛΟΑΤKI+ ακτιβιστές έχουν κατορθώσει να είναι συνομιλητές στα κέντρα λήψης αποφάσεων, κάτι που θεωρούνταν αδιανόητο τις προηγούμενες δεκαετίες. Το μήνυμα που θέλω να μοιραστώ είναι διπλό. Το πρώτο του μέρος αφορά το πόσο καθοριστικό είναι να ορθώνει κανείς το ανάστημά του, να αφήνει την φωνή του να ακουστεί, να δείχνει μηδενική ανοχή στην βία και την αδικία. Το δεύτερο μέρος του είναι πιο σφαιρικό και αφορά την σημαντικότητα του αυτοπροσδιορισμού. Όταν κανείς αποπειράται να προσδιορίζει τον εαυτό του, τα πυρηνικά δηλαδή κομμάτια της ταυτότητάς του, γίνεται μέρος του φάσματος της ανθρώπινης ολότητας και ανοίγει τον δρόμο της αναγνώρισης πρώτα από τον ίδιο και στη συνέχεια από τον άλλον. Το να αναγνωρίσω και να αποδεχτώ τη δική μου υπαρξιακή συνθήκη και ταυτόχρονα του απέναντί μου, ισοδυναμεί με την εκπλήρωση της φυσικής τάσης του ανθρώπου που, στη δική μου τουλάχιστον θεώρηση, δεν είναι άλλη από την σύνδεση. Την βίωση της ενωτικής εμπειρίας. Την συμπόρευση και την συνοδοιπορία.
Λίγα λόγια για τον Μιλτιάδη Φιορέντζη
Είναι αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Συνέχισε τις σπουδές του στο School of Physical Theatre του Λονδίνου. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με το Θέατρο Άττις και τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, τον Michel Van der Aa, τον Konstantin Bogomolov, την Ιόλη Ανδρεάδη, τον Σάββα Στρούμπο, τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, την Δάφνη Ρόκου, τον Κωνσταντίνο Ντέλλα, την Σύλβια Λιούλιου, τον Αλέξη Ρίγλη, τον Δημήτρη Οικονόμου και την Αθανασία Καραγιαννοπούλου σε παραγωγές της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, του Θεάτρου Τέχνης, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, καθώς και στο Tank Theatre της Νέας Υόρκης, την Πολιτιστική Ολυμπιάδα του Πεκίνο, το Διεθνές Φεστιβάλ της Ισπανίας, την Θεατρική Ολυμπιάδα της Κωνσταντινούπολης και άλλα σημαντικά θέατρα της Ελλάδας και του εξωτερικού, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου.
Σκηνοθέτησε την παράσταση Κλάρα Σούμαν, τα χαρισματικά πρόσωπα μιας υπερμαριονέτας της Μαρίας Γιαγιάννου, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής και το κονσέρτο Πορτραίτα Φιλελλήνων που περιοδεύει μέχρι και σήμερα σε όλη την Ελλάδα.
Είναι δάσκαλος υποκριτικής σε ηθοποιούς και φοιτητές Δραματικών Σχολών και εκπαιδευτής δημόσιου λόγου σε ιδιώτες και εταιρίες. Παράλληλα είναι κάτοχος Διπλώματος στο Evidence Based Coaching και εργάζεται ως Performance Coach σε Ελλάδα και Κύπρο.
“Andy”: Πρεμιέρα στις 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
