Ο Μαρίνος, είναι ένα μίγμα φυστικοβούτυρου αγκαλιασμένο με μαρμελάδα κεράσι, λουσμένο από χρωματιστή τρούφα και τριμμένη καρύδα. Όταν τον γνώρισα, είχαμε γύρω μας δημητριακά, ροζ μπισκότα με λευκή σοκολάτα και κάμποσες άλλες κατασκευές που παρασκευάζει καθημερινά, γράφοντας τις σύγχρονες γλυκές ιστορίες των Εξαρχείων.
Ένα από τα προηγούμενα βράδια επικοινώνησε μαζί μου. «Θέλω να μοιραστώ μια ιστορία που ίσως βοηθήσει και άλλα άτομα. Θέλω να μιλήσω για την εμπειρία μου στο στρατό και πως η σεξουαλικότητα μου, έπαιξε ρόλο σε αυτόν».
Σε έναν πετρόλ καναπέ, μπροστά από ένα φλιτζάνι σοκολάτας ορκιστήκαμε στη Lana Del Rey, να φτάσουμε αυτήν την συζήτηση ως το τέλος, με φόβο αλλά όχι δειλία, με λίγα δάκρυα αλλά και χαμόγελα σαν ουράνια τόξα.
«Στα 26 μου, ζω πλέον μόνιμα στην Αθήνα εδώ και τρία χρόνια, κάνοντας μετά από πολύ πόνο και κόπο τη ζωή που επιτέλους θέλω. Κατάγομαι από την Πάτρα και μεγάλωσα σε μια ομοφοβική οικογένεια παλαιών αρχών, που δεν μου έδινε κανένα περιθώριο να δείξω ποιος πραγματικά είμαι. Πάλευα διαρκώς να μπω στα καλούπια τους , ο μπαμπάς μου φώναζε γιατί όπως έλεγε κουνιόμουν όταν περπατούσα, εγώ όμως δεν το καταλάβαινα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, το κλίμα στο σπίτι χάλαγε όλο και περισσότερο. Οι δικοί μου δεν ήταν ευτυχισμένοι. Ο πατέρας μου ήθελε μια γυναίκα να τον υπηρετεί και η μητέρα μου είχε μπει σε αυτό, αλλάζοντας αυτό που αρχικά ήταν, αφήνοντας της πολλά τραύματα που έβγαιναν πάνω μας. Ο αδερφός μου απ’ την άλλη, ήταν το πρότυπο του αγοριού που η κοινωνία θέλει. Μπάλα, κοπέλες ,γυμναστική. Εγώ, αν και ήμουν δημιουργικός ήμουν στο περιθώριο. Απ’ τη μια στεναχωριόμουν γιατί ήθελα αγάπη, προσοχή και φροντίδα, απ’ την άλλη είχα περισσότερο χώρο να είμαι ο εαυτός μου».
Ο Μαρίνος, μένει μαζί με την καλύτερη του φίλη σε ένα μαγεμένο σπίτι στο Παγκράτι, που λουλούδια ανθίζουν μέσα σε καρδιές που κρέμονται στους τοίχους, και που μπορείς να πιείς καφέ απ’ την κοιλία της Ούρσουλας, της θεότητας που βασάνιζε τη μικρή γοργόνα και που ενθουσιασμένα συμφωνήσαμε πως είναι η πιο αγαπημένη μας φιγούρα της Disney.
«Μέχρι το γυμνάσιο δεν είχα φίλους, ένιωθα πως δεν ταιριάζω με κανέναν, αναζητούσα το ποιος είμαι εγώ. Στο λύκειο, ήρθε η Ειρήνη, που είναι και η πιο σημαντική σχέση της ζωής μου μέχρι και σήμερα. Μία σχέση αληθινή, υγιής και αυθεντική. Τελειώνοντας το σχολείο, είχα περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα. Πιστεύω ότι είχα μια διατροφική διαταραχή, έχανα και έπαιρνα βάρος διαρκώς, καθώς και μια προδιάθεση για κατάθλιψη που δεν είχα αναγνωρίσει. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με ένα combo ενδοοικογενειακής βίας, έκανε την καθημερινότητα μου πολύ δύσκολη».
Έξω βρέχει, αλλά δεν κάνει κρύο. Τσιγάρα αναβοσβήνουν στο σπίτι ενώ για πρώτη φορά ακούω ότι απ’ το μεγάφωνο ακούγεται μουσική.
«Δεν είχαμε χρήματα για να σπουδάσω και όλοι μου έλεγαν να πάω στρατό να τελειώσω με αυτή τη διαδικασία γιατί μετά θα μου δημιουργήσει πρόβλημα. Με πίεζαν και έτσι με το οργανωμένο μου μυαλό είπα εντάξει. Θα πήγαινα στα 18 και θα συνέχιζα μετά κανονικά τη ζωή μου.
Το 2012, κόβω την αναβολή, ενώ παράλληλα ένιωθα πως κάτι λάθος συμβαίνει. Παρουσιάστηκα στην Τρίπολη στις 11 Σεπτεμβρίου. Με πήγε η μητέρα μου με τον ξάδερφο μου, είχα τρομερό άγχος. Με το που μπήκα ένιωσα σαν να με γδύνουν από όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου. Μου έδωσαν τα ρούχα του στρατού και ακολούθησε μια σειρά εξετάσεων».
Είναι πάντα δύσκολο να γίνεσαι κοινωνός του τραύματος ενός άλλου ανθρώπου, όμως ο Μαρίνος δεν ξύνει απλώς την πληγή του. Αυτό το μεσημέρι, γυαλιστερό γκλίτερ τρυπώνει εκεί που πονάει και ενώ οι κόκκοι του τον γδέρνουν, ταυτόχρονα τον καθαρίζουν.
«Από τις πρώτες μέρες δεν κοιμόμουν, ένιωθα μόνος. Καθημερινά, έπρεπε να φωνάζουμε το όνομα μας, εγώ όμως δεν μπορούσα και άρχισαν να με κορoϊδεύουν για τη φωνή μου. Όταν μπήκαμε στους θαλάμους, αναγνώρισα άτομα απ’ την Πάτρα που με ήξεραν και είχαν καταλάβει ότι είμαι γκέι. Ήταν η αρχή μιας έντονης κακοποιητικής συμπεριφοράς, που συνεχίστηκε για μήνες. Οι ανώτεροι μας, άκουγαν τι συνέβαινε και συμμετείχαν μαζί τους. Μόνο ένα άτομο με υπερασπίστηκε, ο Σωτήρης. Ένιωθα ασφαλής όσο ήταν εκεί, μέχρι που φύγαμε και οι δύο με μετάθεση».
Ο Μαρίνος, πήγε στην Πάτρα και για λίγο άρχισε να νιώθει τυχερός, μέχρι που εμφανίστηκαν άτομα από την προηγούμενη βάση, δίνοντας συνέχεια στο μαρτύριο του. «Δεν είχα κανέναν να μιλήσω. Προσπάθησα να ζητήσω βοήθεια από έναν ψυχίατρο στην Τρίπολη, είπα για πρώτη φορά όλη την αλήθεια. Δεν έκανε τίποτα. Με άκουσε και μάλλον τα θεώρησε αστεία. Με παρέπεμψε σε έναν άλλον ψυχίατρο, όπου και συζητήθηκε πρώτη φορά η ιδέα της αναβολή. Επίσης, αυτό που με ζόριζε πολύ, είναι ότι δεν ήξερα τι θα πω όταν θα γύριζα πίσω και έτσι συνέχισα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και όταν τα κατάφερνα είχα εφιάλτες. Φοβόμουν να πάω από το ένα μέρος στο άλλο».
Δυσκολεύομαι να τον ρωτήσω αν όλη αυτή η λεκτική βία πήρε και άλλη μορφή. «Υπάρχουν κενά λόγω μετατραυματικού στρες. Είναι φορές που δεν θυμάμαι τι έχει γίνει, δεν ξέρω αν με έχουν χτυπήσει ή αν απλά έχω δεχθεί λεκτική βία. Δεν έτρωγα γιατί φοβόμουν να πάω στην τραπεζαρία. Άκουγα μουσική και τηλεφωνούσα στους δικούς μου, αλλά δεν τους έλεγα τι είχα. Τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου δεν άντεχα άλλο. Ήμουν στην Πάτρα, δεν ήθελα να υπάρχω, ήθελα να κάνω κακό στον εαυτό μου. Μίλησα σε έναν ψυχολόγο για αναβολή, προφασιζόμενος οικογενειακά θέματα. Οι δικοί μου ήταν απίστευτα αρνητικοί σε αυτό το ενδεχόμενο, δεν μου σήκωναν καν το τηλέφωνο».
Ο ψυχολόγος τον παρέπεμψε σε έναν ψυχολόγο στην Αθήνα κάτι που όπως λέει του δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερο άγχος. «Πήγα σε μια σκοτεινή αίθουσα. Δεν είχα ιδέα, παρά μόνο όσα είχα διαβάσει και ήμουν αρνητικά επηρεασμένος. Σκεφτόμουν αν πρέπει να πω την αλήθεια ή ψέματα. Ήμουν λες και με είχες χτυπήσει, και ξαφνικά και εντελώς αβίαστα είπα πως έχω δεχθεί επανειλημμένη βία, πως δεν αντέχω άλλο και πως σκέφτομαι να κάνω κακό στον εαυτό μου. Όλα αυτά, επειδή ήμουν απλά ομοφυλόφιλος. Η αντιμετώπιση του ήταν απαξιωτική. Μου είπε να πάρω λίγα αντικαταθλιπτικά και να πάω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ, πως θα ξαναπάω του χρόνου και πως απ’ τον στρατό δεν ξεφεύγει κανείς. Πάγωσα.».
Αυτά ήταν και τα χειρότερα Χριστούγεννα του Μαρίνου, όπως μου λέει. Στο σπίτι, δεν του μιλούσε κανείς. «Πέρασε ένα διάστημα που κυρίως κοιμόμουν, προκειμένου να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή, μέχρι που είπα ότι κάτι πρέπει να κάνω, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι και πως πρέπει να πάρω τη ζωή στα χέρια σου. Ξεκίνησα να ψάχνω δημόσια ΙΕΚ ώστε να σπουδάσω χωρίς χρήματα και αναζητούσα δουλειά. Επίσης, ξεκίνησα να βγαίνω με γκέι άτομα, για να δω αν είναι αυτό που θέλω. Παράλληλα με τη σχολή μαγειρικής στην Πάτρα, γνώρισα κάποιον που έγινε η οικογένεια μου, χωρίς να του πω τι μου έχει συμβεί. Μείναμε 5μιση χρόνια μαζί, παρόλα αυτά θεωρώ ότι στρατός επηρέασε τη σχέση μας. Μέσα στα χρόνια προσπαθούσα να επουλώσω τις πληγές μου. Κάθε φορά που περνούσα έξω από στρατόπεδο πιεζόμουν, έβλεπα ένστολο και ανατρίχιαζα. Ήξερα ότι κανείς δεν θα με καταλάβει, η κοινωνία μας είναι βαθιά σεξιστική και ομοφοβική».
Ο Μαρίνος, πήρε ξανά αναβολή λόγω σπουδών, παρόλα αυτά έπρεπε να ξαναπάει μόλις η σχολή θα τελείωνε. «Δεν άντεχα ούτε στη σκέψη να ξαναβρεθώ εκεί μέσα. Πέρασα τεράστια ταλαιπωρία. Ο φίλος μου ήταν και αυτός στον στρατό τότε, δεν είχε κανένα θέμα. Χαίρομαι πολύ αλήθεια, όμως η δικιά μου εμπειρία δεν ήταν έτσι. Σκέψου πως στον ψυχολόγο δεν πήγα αρχικά για εμένα, αλλά για τον άνθρωπο που ήμουν μαζί. Ήξερα πως θα τον επηρεάσει το τραύμα μου και δεν ήθελα να τον χάσω.
Αρνήθηκα να πάρω κάποια αγωγή, με τη σκέψη όλα ότι μπορεί να μου κάνει κακό και να με μετατρέψει σε ζόμπι. Στην πορεία το έψαξα και κατάλαβα ότι θα βοηθήσει. Έτσι, ξεκίνησα αγωγή και ψυχοθεραπεία και άρχισε να πηγαίνει καλά, με βοηθούσε αρκετά. Όταν έσκασε όμως να μιλήσω πάλι με ψυχολόγο στον στρατό ήταν πολύ δύσκολο, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Θα ήταν η πρώτη μου απόπειρα να πάρω αναβολή για ψυχολογικούς λόγους και να φτάσω τελικά στην απαλλαγή. Έχοντας την εμπειρία απ’ τον πρώτο ψυχίατρο τρομοκρατήθηκα. Έκανα πρόβες τι θα πω, τι δεν πρέπει να ξεχάσω. Πήγα με το αγόρι μου, χωρίς να έχει εικόνα πώς νιώθω. Ο ψυχίατρος που συνάντησα με αντιμετώπισε με σεβασμό».
Στον Μαρίνο δεν αρέσει να χρησιμοποιεί τη λέξη κακοποίηση, τον φοβίζει ακόμη και να την πει, πράγμα καθόλου παράξενο. «Όταν χώρισα, βρήκα τη δύναμη να προχωρήσω, να χτίσω τον εαυτό μου. Σήμερα, το πιο σημαντικό για εμένα είναι να ξέρω ότι δεν χρειαζόμαστε άλλο πόνο από εξωτερικές πηγές, σε αυτήν την πολύ μικρή ζωή που έχουμε. Για μένα, ο στρατός είναι ένα σύστημα το οποίο υπάρχει για άλλα συμφέροντα. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα και καμία φροντίδα για τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, μέριμνα τους είναι να σε ομογενοποιήσουν».
Αγκαλιαζόμαστε πολύ σφιχτά, βγάζοντας γλώσσα σε μια εποχή που επιμένει να μας κρατάει σε απόσταση. Στα μάτια του γυαλίζουν μικρές σταγόνες και η Lana Del Rey μπαίνει στο δωμάτιο. «Τα πήγαμε καλά;» τη ρωτάμε «You get ready, you get all dressed up/
To go nowhere in particular/Back to work or the coffee shop/Doesn’t matter ’cause it’s enough/To be young and in love/Look at you kids, you know you’re the coolest/The world is yours and you can’t refuse it»,μας απαντάει.
της Χρύσας Λύκου για το 2020mag.gr
*Φωτογραφίες: Μαρία Γαλάτη
