Πόσο συχνά μπορείς να πεις στην όποια καριέρα σου πως πήρες συνέντευξη από έναν αληθινό εξωγήινο τραβεστί;
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μπορεί να είναι ένα από τα γλυκύτερα πλάσματα που γνωρίζουμε προσωπικά, για τις ανάγκες όμως του ρόλου του στο Rocky Horror Show, φοράει S&M κορσέ, σκισμένες ζαρτιερες, ψηλοτάκουνες γόβες και μεταμορφώνεται επί σκηνής στον παρεξηγημένο (;) εξωγήινο τραβεστί / τρελό επιστήμονα Dr Frank-N-Furter. Στη διάρκεια της παγκόσμιας cult επιτυχίας του Richard O’Brien, ο Frank δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από ένα συντηρητικό ζευγάρι που έχει χαθεί στις ερημιές στην έπαυλη του, την πιο σημαντική βραδιά για αυτόν με τη αποκάλυψη και «γέννηση» του αριστουργήματος του: του Rocky, του τέλειου, γραμμωμένου, ξανθού θεού και μελλοντικού γκόμενου του.
Εμείς πριν λίγες βδομάδες παρακολουθήσαμε για δεύτερη φορά τη μεγάλη φετινή επιτυχία του Κωνσταντίνου Ρήγου στο Rex, τραγουδήσαμε μαζί με τους ηθοποιούς και φωνάξαμε όσο δυνατά μπορούσαμε ΤΣΟΥΛΑ! και ΜΑΛΑΚΑΣ! στις πιο αγαπημένες μας σκηνές με το ζευγάρι της δήθεν σεμνότυφης Janet και του Brad – και κάθε φορά ο Frank-N-Furter έπιανε τις επεμβάσεις μας και τις κεντούσε με φοβερό αυτοσχεδιαστικό χιούμορ μέσα στους διαλόγους του, οδηγώντας σιγά-σιγά το κοινό σε interactive παραλήρημα. Στο φινάλε, χορέψαμε το Time Warp από τις θέσεις μας, χειροκροτήσαμε ασταμάτητα την performance-άθλο του Κωνσταντίνου ως FrankNFurter, και στη συνέχεια τον περιμέναμε έξω από το καμαρίνι του μέχρι να βγάλει τη glitter μάσκαρα και τις χαρακτηριστικές leather ψηλοτάκουνες γόβες του για να μας μιλήσει για την εμπειρία του πρώτου μήνα ως ο πιο πολυσυζητημένος ρόλος της φετινής σεζόν.
Tο Rocky Horror Show παρατείνεται έως και τις 21 Δεκεμβρίου στη σκηνή του Rex (Πανεπιστημίου 48) καθημερινά από Τετάρτη μέχρι Κυριακή.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη, Κυριακή 7:30μ.μ.
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 8:30μ.μ.
Αυτή τη στιγμή έχετε τελειώσει τον πρώτο μήνα παραστάσεων και είστε στο δεύτερο. Πως πηγαίνει η παράσταση;
Σκίζει η παράσταση. Θέλω να πω, ας μην ξεχνάμε πως έτσι κι αλλιώς είναι πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για τα θέατρα, δυστυχώς. Αυτό δεν έχει να κάνει με την πληθώρα των θεάτρων, των παραστάσεων, των ομάδων, καθόλου. Μακάρι να εμπνέονται όλοι να κάνουν θέατρο, και καλό, αλλά… έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το πόσο δύσκολα βγαίνει ο οβολός να μπει στην τσέπη κάποιου και ακόμα πιο δύσκολα μετά να βγει από αυτή την τσέπη για να δώσει κάτι σε ένα θέαμα. Δυστυχώς έχει γίνει λίγο είδος πολυτελείας.
Το φοβόσασταν λόγω θεματολογίας;
Εγώ δεν το φοβάμαι. απλά πίστευα ότι θα αργήσει να αρπάξει. Στην αρχή θα έρθει το κοινό που το ξέρει όντως, γιατί είναι ένα άγνωστο musical στην Ελλάδα, αλλά σιγά-σιγά θα μπει ο κόσμος σε ένα mood. Πιστεύω σε αυτή την παράσταση, και πιστεύω ότι όταν κάτι καλό γίνεται, ακούγεται και μπορεί να μπει ο άλλος στη διαδικασία να ψάξει μετά έπειτα και να πάει να δει την ταινία.
Πριν πάρεις τον ρόλο, δεν είχες δει την ταινία Rocky Horror Picture Show.Πως στο είχαν περιγράψει;
Το περιέγραψε ο Ρήγος. Μου είπε ότι είναι ένα ζευγάρι, το κλασσικό πρότυπο του Αμερικάνικου ονείρου, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να πάρει προαγωγή, να ζήσουν ευτυχισμένοι, όλα αυτά, και είναι αυτός ο Frank-N-Furter που τους βάζει μέσα στη διαστροφή.
Πότε την είδες πρώτη φορά;
Όταν μου το πρότεινε ο Κωνσταντίνος, επειδή δεν είχε κείμενο, έπρεπε να δω τι μου προτείνει αυτός ο άνθρωπος, παρόλο που τον εμπιστεύομαι πλήρως. Πάντα όταν μου προτείνει κάτι, κάποιο λόγο θα έχει.
Τι σκέψη έκανες όταν είδες τον χαρακτήρα;
Εντάξει εγώ ενθουσιάστηκα με τον χαρακτήρα, και με τον ηθοποιό, που ενώ ήξερα ποιος είναι, δεν τον ήξερα στην πραγματικότητα. Μου άρεσε πολύ ο ρόλος, τον θεώρησα πολύ ωραίο ρόλο, με αυτό που λέμε στις δραματικές σχολές «ψωμί». (γελάει)
Πες μας ένα πράγμα που σε τρόμαξε στον ρόλο.
Να σου πω κάτι, δεν με τρόμαξε τίποτα. Μπορώ να πω ότι, μια ανησυχία την είχα για το φωνητικό σκέλος, όπου δεν έχω σπουδάσει πέρα των θεατρικών μου σπουδών, δηλαδή δεν έχω κάνει musical. Ήξερα από την αρχή ότι τα τραγούδια πρέπει να είναι στον ίδιο τόνο της ταινίας, που είναι ο Tim Curry, ο οποίος είναι τραγουδιστής και έχει μια έκταση φοβερή. Δεν ήξερα αν ήμουν σε φυσική κατάσταση φωνητική για να το κάνω και να είναι μη ζορισμένο, καλό και γεμάτο. Αυτό είναι κάτι που με ανησύχησε και κάτι που δούλεψα παραπάνω.
Δεν είχες ξανακάνει musical;
Έχουμε κάνει ένα musical δωματίου που είχε βγει πολύ καλή δουλειά, τα Κυπαρίσσια. (γελάμε, γελάστε και εσείς με την πρώτη συνεργασία του συντάκτη του Antivirus με τον Κ. Ασπιώτη)
Προσπάθησες να αποφύγεις την προσέγγιση του Tim Curry;
Την είδα μια φορά μόνο την ταινία. Ήταν τόσο ισχυρό αυτό που είδα από αυτόν τον ηθοποιό που δεν ήθελα να επηρεαστώ καθόλου. Μια που το είδα και μια που δεν θυμάμαι πως το έκανα. Πάτησα πάνω στο θεατρικό κείμενο που είχα στα χέρια μου και ήθελα να πορευτώ από την αρχή βάσει του λόγου, και μετά τον στίχο των τραγουδιών, που είναι διαφορετικοί στα ελληνικά. Δεν μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο. Με βοήθησε και ο Ρήγος πάρα πολύ στο να σπάσω κάποια πράγματα που είναι πολύ σωστά για το ρόλο αλλά κινούνται σε ένα από κάτω επίπεδο. Δυσκόλεψα τη ζωή μου για να βγει αυτό το λαμπερό πράγμα που αντιλαμβάνεστε. Δεν είναι πολύ εύκολο γιατί εγώ πάντα σαν ηθοποιός ξέρω τη μελαγχολική του πλευρά, τη μοναχική του πλευρά, τη μοναξιά που έχει αυτός ο χαρακτήρας, οπότε στην πρόβα μου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχάσω όλο αυτό και να πάω στη “star” έκρηξη που έχει, δεν τον καίει τίποτα, απολαμβάνει τα πάντα…
Βγαίνει όμως η μελαγχολικότητα – και περισσότερο από την εκδοχή του Tim Curry.
Βγαίνει γιατί πρέπει να υπάρχει από κάτω. Είναι ίσως η δική μου προσέγγιση. Δεν μπορώ να μη δω αυτό το κομμάτι. Δηλαδή όταν λέει ο άλλος ότι «δεν είναι εύκολο να περνάς καλά, ακόμα και το χαμόγελο προξενεί πόνο», είναι μια πολύ ισχυρή ατάκα. Αυτό προσπαθεί με ένα τρόπο να κρύψει κάτω από το ιλουστρασιόν, όπως όλοι μας.
Ποια είναι η διαδικασία σου για να μπεις στον ρόλο πριν την παράσταση;
Κοίταξε, το κουβαλάω όλη μέρα μαζί μου αυτό το πράγμα σαν σκέψη, δεν μπορώ να το ξεχάσω ότι έρχομαι το βράδυ και πρέπει να κάνω αυτό. Αλλά υπάρχουν δυο ώρες που συγκεντρώνομαι. Από την αρχή που ξεκινάει το βάψιμο, και βάφεται ας πούμε το πρώτο μάτι, αρχίζω και μιλάω σαν Frank πια. Τους πειράζω όλους, τον make-up artist, τον κομμωτή, όποιον περάσει από το καμαρίνι. Αν μιλάω ας πούμε στον Ρήγο πριν με σεβασμό, μετά του μιλάω σαν Frank-N-Furter που δεν έχει καμιά ανάγκη να σεβαστεί τίποτα. Μπαίνω έτσι σε μια διαδικασία. Όταν ολοκληρωθεί και το ντύσιμο πια, λίγο πριν, απλά κάνω πόζες και βγαίνω.
Πως έχει εξελιχθεί ο ρόλος από την πρώτη παράσταση;
Εγώ είμαι μέσα σε αυτό, καταλαβαίνω πράγματα μόνο σε παράσταση την παράσταση, σε στιγμές που αλλάζουν. Αλλά ο άξονας είναι ο ίδιος. Πάει το τρένο, τώρα άμα τρέχει λίγο περισσότερο…
Το interaction έχει απογειωθεί έκτοτε όμως…
Θέλει κι άλλο, πρέπει να ξεκωλώσει το κοινό. αυτό που χορεύουν πλέον στο τέλος π.χ. είναι ωραίο.
Έχεις κάποιες οδηγίες για το κοινό;
Ελάτε με διάθεση και μη βάζετε τα καλά σας. Κανονικά πρέπει να έρχεστε με ζαρτιέρες.
Μερικοί φοβούνται ότι θα είναι μόνοι τους, όμως.
Αυτό σκεφτόμαστε πάντα. Αν είμαι ο μόνος που φωνάζει τσούλα ή ρίχνω το χαρτί… Ε και; Όμως έτσι γίνεται σιγά, το παίρνουν και οι άλλοι χαμπάρι, χρειάζεται μια συνωμοσία.
Εσύ που το περιμένεις;
Αυτό λέω, δεν το περιμένω, όπου και να μπει, είναι υπέροχο. γιατί θα γίνει κάτι από τους ηθοποιούς επί σκηνής, γιατί είναι ζωντανή η παράσταση. Κάποιες φορές υπάρχει πολύ interaction και φωνάζουν τσούλα, μαλάκα, boring στον αφηγητή. Και το παίρνει ο Μαζωνάκης και λέει «ο Brad με τη Janet… boring» και γίνεται τζέρτζελο. Εμείς έτσι κι αλλιώς έχουμε την οδηγία να μη γράφουμε στ’αρχίδια μας αυτό το πράγμα, είναι μέρος της παράστασης, απλά δεν μπορούμε να ανοίξουμε διάλογο. Μια φορά πήγε να γίνει και είπαμε «ε δεν θα ανοίξουμε διάλογο τώρα». Ξέρεις, έχει μια πλάκα.
Το πιο σημαντικό τώρα, που μας ρωτούν συνέχεια οι αναγνώστες. Τι νούμερο είναι οι γόβες;
46!
Ποιος σχεδίασε την εμφάνιση σου;
Είναι όλο ο ενδυματολόγος μας, ο Γιώργος Σεγρεδάκης, είναι δικιά του. Ο Σεγρεδάκης με έφτιαξε τρελά. Κάθε μέρα μου έφερνε κάτι. Κάποια τα έφερε από το Λονδίνο, κάποια είναι συλλεκτικά κομμάτια. Πήγε στο Λονδίνο και ψώνισε. Από εκεί και πέρα ερχόταν μέρα με τη μέρα και μου έδινε κάτι για το ρόλο.
Διάλεξες εσύ;
Δεν. Ασχολήθηκα. Καθόλου. Που είναι υπέροχο πράγμα. Δεν είχα κάποια διαφωνία. Ό,τι μου έφερνε ο Σεγρεδάκης ήταν πολύ μέσα σε αυτό που έβλεπες στην πρόβα και σε αυτό που ήθελα εγώ και ο Ρήγος. Μια μέρα ένας κορσές, μετά άλλος κορσές, τρίτος κορσές… Μετά γάντια για fist fucking, τώρα έχουν σκιστεί αυτά τα υπέροχα μου γάντια.
Πως νιώθεις με τον κορσέ;
Υπέροχο ρούχο ο κορσές, καταπληκτικό, δηλαδή: σε σφίγγει όσο πρέπει, δεν είμαστε και στη Βικτωριανή εποχή. Θα πάμε λίγο εκεί μετά. Είμαστε σε μια εποχή που ο κορσές εφαρμόζει, τονίζει τα απαραίτητα βυζιά, είναι πολύ σωστό ρούχο ο κορσές. (γελάει) Και είναι και τρεις φοβεροί κορσέδες. Τον δεύτερο κορσέ με τους φωσφοριζέ σκελετούς, τον έκανε στο χέρι ο Σεγρεδάκης.
Έχεις βγει ποτέ έξω από το θέατρο με τη γόβα;
Ε ναι, δεν είχα πολύ χρόνο, οπότε… ε, βγήκα να πάρω καφέ, ξέρεις.
Αντιδράσεις;
Υπήρχαν άνθρωποι που με κοίταζαν στραβά, είναι αλήθεια. ξέρεις, εγώ δεν δίνω σημασία. Θα βγω να πάρω τον καφέ γιατί έχω ανάγκη να πάρω τον καφέ και δεν έχω χρόνο να αλλάξω παπούτσια. Όπως και κυκλοφορώ με βαμμένο νύχι. Λογικό, βάφε ξέβαφε δουλειααααα δουλειά (τραγουδά).
Χρειάζεται η κοινωνία μας το Rocky για να την ταρακουνήσει;
Ξέρεις, αυτή η παράσταση κι αυτό το έργο έχει κάτι πολύ ωραίο. Βάζει τον κόσμο να ταυτίζεται στην πραγματικότητα με έναν εξωγήινο, τραβεστί κι αυτό το πράγμα είναι φοβερό χιούμορ του O’Brien [του δημιουργού του Rocky Horror Show]. Ότι ο τραβεστί και οποιοσδήποτε εκδηλώνει τη σεξουαλικότητα του είναι εξωγήινος για την συντηρητική κοινωνία. Αλλά στο τέλος βγαίνουν όλοι και είναι ταυτισμένοι όλοι με τον εξωγήινο, οπότε κάπως έρχονται πιο κοντά. Χρειάζονται τέτοια πράγματα, έργα που μιλούν για τη διαφορετικότητα, βιβλία που μιλούν για αυτό, εμείς να μιλάμε για αυτό… Εγώ είμαι κατά της γκετοποίησης. Θεωρώ ότι είναι χρήσιμο ότι γίνεται πχ το Gay Pride, αλλά εγώ θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να γίνεται.
Σκέψου ότι είναι ο Frank στον δρόμο και συναντά έναν παπά…
Ξέρεις τι θα ήθελα να κάνω; Μια συνάντηση, on camera, με τον Άνθιμο.
Τι θα γινόταν σε αυτή τη συνάντηση;
Δεν ξέρω, γιατί δεν την έχουμε κάνει. Αλλά, μου κάνει εντύπωση αυτός ο άνθρωπος, και όλοι σαν τον Άνθιμο. Μένω μόνο στο τρομακτικά αντιφατικό, ότι υπερασπίζεται μια θρησκεία που ιδρύθηκε για έναν άνθρωπο ο οποίος μιλούσε για αγάπη. Και λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι σκυλιά, και ότι είναι αρρώστια, και όλα αυτά που έχει πει κατά καιρούς, με πολύ ωραίο, λόγιο τρόπο…
…και περισπωμένες πολλές …
…και περισπωμένες πολλές (γελάει). Μου κάνει εντύπωση πως δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αγάπη μπορεί να είναι πραγματική αγάπη. Να είναι παντού. Όταν κάτι είναι αγάπη, είναι αγάπη. Κι στο ίδιο φύλο, είναι αγάπη, και στο έταιρο φύλο, είναι αγάπη, ακόμα, ακόμα σε κάτι που μπορεί να μη φανταζόμαστε. Δεν ξέρω τι. Αλλά είναι σίγουρα, αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ο άλλος μιλούσε για αγάπη για τον συνάνθρωπο. Όπου «άλλος», ο Χριστός (γελάει). Που εγώ τον πιστεύω πάρα πολύ. Μου αρέσει ο Χριστός. Είναι κάτι άλλο.
Μίλησε μας και για την επόμενη δουλειά σου, ξανανεβάζετε την περσινή πετυχημένη σου σκηνοθεσία, το Άρμαντέηλ. Έρχεται από τις 21 Δεκεμβρίου στο Rex για περιορισμένες παραστάσεις, κάθε Κυριακή μεσημέρι στις 14.00.
Ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα. Στην πραγματικότητα ξεκινήσαμε να κάνουμε μια παράσταση μόνοι μας, με τους ελάχιστους πόρους μας, και καταφέραμε να κάνουμε μια παράσταση που ήταν υπερπαραγωγή. Γιατί έχει κάτι κουστούμια τα οποία ράφτηκαν στην καλύτερη μοδίστρα της Ελλάδας, η οποία είχε κάνει και τα κουστούμια στη «Μικρά Αγγλία», με μια ματιά κάπως steampunk, Βικτωριανή, και με πρωτότυπη μουσική, που δεν γράφεται πια στο θέατρο. Καταφέραμε να κάνουμε μια σοβαρή συνεργασία και να βγάλουμε κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Θα το επαναλάβουμε εδώ που είναι μια άλλη σκηνοθεσία.
Είχε φόβο ο κόσμος για τη μεγάλη διάρκεια της παράστασης;
Είναι μια ιστορία που μπορεί να έχει μια δυσκολία σε κάποιους, ειδικά όταν ξέρουν ότι έχουν μπροστά τους ένα τετράωρο, πολύ δύσκολο Ωστόσο είχαμε την χαρά στο τέλος να βλέπουμε κόσμο που να έχει ταυτιστεί με αυτό, να κλαίει και να λέει πως πέρασαν 4 ώρες. Αυτό ήταν αριστουργηματικό συναίσθημα.
Διαφέρει το νέο ανέβασμα από το περσινό;
Εδώ θα ακολουθηθεί άλλη σκηνοθετική οδός. Τότε ήταν τα πάντα στη φαντασία του θεατή. Γιατί δεν υπήρχαν σκηνικά, ήταν ένας άδειος χώρος. Εδώ θα είναι μια άλλη σκηνοθεσία.
Θα έχεις σκηνικά δηλαδή;
Θα προσαρμοστεί πάνω στο σκηνικό του Rocky Horror όπου θα γίνει μια διαμόρφωση. Πολύ χαίρομαι που θα ξαναγίνει, γιατί στα άτομα της γενιάς μας δεν δίνονται εύκολα ο χώρος και οι πόροι για να γίνει μια δουλειά, κι εγώ το είχα ξεγράψει. Και πάλι, αυτός ο άνθρωπος που με πιστεύει και τον ευχαριστώ, ο Ρήγος, μου πρότεινε αυτό εδώ. Δεν έχει κόμπλεξ, πιστεύει στον εαυτό του, δεν έχει κάτι να χάσει, να κερδίσει μόνο.
