Ο δημοσιογράφος Josh Kruger, με έδρα τη Φιλαδέλφεια, χρησιμοποιεί την οροθετική του κατάσταση, για να βοηθήσει στην υποστήριξη και τη διάδοση της ευαισθητοποίησης σχετικά με το θέμα, και έχει κάποιες σκέψεις για τα νέα ενέσιμα σκευάσματα μακράς δράσης για τη θεραπεία κατά του ιού.
Σε ένα άρθρο για το Poz, ο Kruger έγραψε για τον ενθουσιασμό του με τη νέα ενέσιμη θεραπεία Cabenuva για τον HIV. O γιατρός του ανέφερε, ότι η μόνη του ανησυχία θα ήταν το μέγεθος των οπίσθιων του από εδώ και πέρα, κάτι που είναι μια ανασφάλεια «κάπως σαν τη σχέση μου με τον HIV. Δεν είναι ότι ήθελα ποτέ να είμαι οροθετικός. Αλλά είναι τόσο ένα κομμάτι αυτού που είμαι τώρα που, λοιπόν, είναι περίπλοκο».
Αναφέρει ακόμη ότι λαμβάνει καθημερινά τα τελευταία 10 χρόνια τα χάπια του ανελλειπώς και χωρίς παρενέργειες. Η πρόσβαση στα φάρμακά του, ακόμη και όταν ήταν άνεργος και άστεγος, ήταν κορυφαία προτεραιότητα γι’ αυτόν. Ως αποτέλεσμα, είπε ότι έχει βιώσει λίγες, αν όχι καθόλου, επιπλοκές.
Καθώς ο Kruger έκανε μετάβαση από τα χάπια στο ενέσιμο σκεύασμα, το πρώτο σημαντικό ζήτημα ήταν να διατηρήσει το μη ανιχνεύσιμο στάτους του. Γράφει, ότι οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι άστεγοι ασθενείς είχαν τις μισές πιθανότητες να επιτύχουν καταστολή του ιού. Η εισαγωγή των ενέσιμων σκευασμάτων διευκολύνει την πρόσβαση στη θεραπεία για τους άστεγους, αλλά η αποτελεσματικότητα των χαπιών και των ενέσιμων είναι λίγο πολύ η ίδια σε κάθε περίπτωση. Εκτός από την έλλειψη στέγης, οι φυλετικές ανισότητες αποτελούν, επίσης, πρόβλημα για τις προσπάθειες ισότητας, ανεξάρτητα από την προτίμηση των ανθρώπων για την ενέσιμη θεραπεία.
Παρόλο που ο Kruger είχε ακόμα κάποιους δισταγμούς σχετικά με τα ενέσιμα σκευάσματα στην αρχή, δήλωσε, «Παίρνω ένα χάπι, μία φορά την ημέρα. Κάνω δύο εμβόλια μία φορά κάθε δίμηνο. 100% πιθανότατα προτιμώ το δεύτερο.»
