Ο Πέτρος δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τον βιασμό του απ’ τον Μάριο, έναν φωτογράφο, όταν ήταν ακόμη ανήλικος. Χρόνια αργότερα, συναντά ξανά τον Μάριο σε ένα κλαμπ. Ο Μάριος δεν τον αναγνωρίζει όμως ο Πέτρος δεν τον ξέχασε ποτέ. Πληγές που δεν επουλώθηκαν ποτέ πλήρως ξανανοίγουν θέτοντας σε κίνηση ένα διεστραμμένο σχέδιο εκδίκησης. Μια άρρωστη σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των δύο αντρών ώσπου μια αποκάλυψη ανατρέπει τα πάντα.
Αυτή είναι εν συντομία η υπόθεση της «Αυτόματης Εστίασης», της παράστασης που παίζεται στο θέατρο Αργώ, βασισμένη στο ψυχολογικό θρίλερ του Γιώργου Αγγελίδη. Ένα έργο που -μεταξύ άλλων- προσπαθεί να ρίξει φως στις (πολλές φορές) κρυφές ιστορίες βιασμού ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και που «χρησιμοποιεί» την τέχνη για να προσφέρει μία πρώτη διέξοδο.
Πείτε μας λίγα πράγματα για εσάς.
Γεια σε όλ@! Είμαι ο Γιώργος Αγγελίδης και είμαι συγγραφέας και μεταφραστής. Τα βιβλία, όπως και κάθε μορφής μυθοπλασία, είναι όλη μου η ζωή. Λατρεύω να αποδρώ σε κόσμους που είτε έχω πλάσει εγώ ο ίδιος είτε καλούμαι να αποδώσω στην ελληνική γλώσσα. Στον πραγματικό κόσμο είμαι ευτυχισμένος σύζυγος και πατέρας τεσσάρων τετράποδων παιδιών, της Sunday, της Pussy, του Penis και του Soufflé.
Πόσο «εύκολο» είναι να γράψετε ένα έργο που περιστρέφεται γύρω από έναν βιασμό; Πώς δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα;
Η συγγραφή της «Αυτόματης Εστίασης» ήταν ιδιαίτερη δύσκολη, καθότι αφορά ένα πραγματικό περιστατικό που βίωσα όταν ήμουν ακόμη ανήλικος. Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, δέχτηκα μια πρόταση από έναν φωτογράφο να με φωτογραφίσει χωρίς να φανταστώ τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Υπό την απειλή των «ενοχοποιητικών» φωτογραφιών αλλά κι ενός βίντεο από κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης που ο εν λόγω άνθρωπος μου είπε πως είχε καταγράψει τα πάντα, δεν τόλμησα για καιρό να πω την αλήθεια, ούτε καν στους κοντινότερούς μου ανθρώπους. Ντρεπόμουν για την αφέλειά μου, ακόμα περισσότερο, δεν ήθελα να μάθει κανείς πως ήμουν gay, αφού τότε ακόμη ήταν ελάχιστοι αυτοί που το γνώριζαν. Δεν ήθελα καν να φανταστώ πώς θα γίνονταν τα πράγματα στο σχολείο – ήδη δύσκολα λόγω του διαρκούς bullying. Χρειάστηκαν χρόνια για να μπορέσω να προσεγγίσω τις τραυματικές αναμνήσεις και να τις αποτυπώσω στο χαρτί σαν ένα πρώτο είδος ψυχοθεραπείας.
Γιώργος Αγγελίδης
Πώς μπορεί μια τέτοια παράσταση να ενισχύσει τον αγώνα που γίνεται για να ενδυναμωθούν τα θύματα βιασμού και να νιώσουν ασφαλή;
Η «Αυτόματη Εστίαση» αποτελεί στην ουσία ένα «τι κι αν». Τι κι αν δεν κατάφερνα να ξεπεράσω το τραύμα και στρεφόμουν στον δρόμο της εκδίκησης; Στη διάρκεια της παράστασης, τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος θολώνουν, πράγμα σκόπιμο.
Μετά την τραυματική εκείνη εμπειρία δυσκολευόμουν τρομερά να ανοιχτώ, να εμπιστευτώ τον οποιονδήποτε, βλέποντας παντού τέρατα. Ήταν, λοιπόν, για εμένα μεγάλο βάλσαμο όταν η ψυχίατρός μου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχουν τέρατα, μονάχα άνθρωποι που φέρουν κι εκείνοι τα δικά τους τραύματα. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τον θύτη ή τον οποιονδήποτε θύτη, ωστόσο η «απομυθοποίηση» για εμένα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της επούλωσης.
Με το τέλος της, η «Αυτόματη Εστίαση» μπορεί ενδεχομένως να προσφέρει στ@ θεατ@ κάποια μορφή κάθαρσης, μια ανάσα ανακούφισης. Στόχος μου είναι να ανοίξει συζητήσεις, όπως ήδη κάνει. Ήδη απ’ την πρώτη παράσταση δεν ήταν λίγα τα άτομα που μοιράστηκαν μαζί μου πως έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Και για εμένα, το να μπορέσεις να μιλήσεις για κάτι τέτοιο, να βρεις μια αφορμή, ένα πάτημα, είναι η αρχή της επούλωσης.
Είναι το έργο αυτό και μια προσπάθεια να μιλήσουμε για τα περιστατικά βιασμού που συμβαίνουν εντός της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και που σπάνια μιλάμε/μαθαίνουμε για αυτά;
Είναι δυστυχώς γεγονός πως πριν δεκαπέντε χρόνια –ίσως ακόμη και σήμερα– το θύμα ενός βιασμού μπορεί να αισθάνεται υπεύθυνο, να νιώθει ντροπή, να διστάζει να μιλήσει γι’ αυτό, πόσω μάλλον να το καταγγείλει στις αρχές. Όλα αυτά πολλαπλασιάζονται όταν μιλάμε για έναν θύτη και θύμα εντός της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Η περιθωριοποίηση και οι διακρίσεις των αρχών είναι απτή πραγματικότητα, ακόμη και στη μετά MeToo περίοδο. Αν η «Αυτόματη Εστίαση» γίνει αφορμή ώστε έστω κι ένα άτομο να μιλήσει για ένα τέτοιο του βίωμα, να αναζητήσει βοήθεια, ίσως και δικαίωση, εγώ θα είμαι χαρούμενος.
Θεωρείτε πως η τέχνη μπορεί να προσφέρει κάποια διέξοδο στα άτομα που έχουν βιώσει αντίστοιχες εμπειρίες;
Κάθε μορφή τέχνης αποτελεί διέξοδο. Για εμένα η συγγραφή είναι η πρώτη μορφή ψυχοθεραπείας που γνώρισα, ικανή να ξορκίσει τα σκοτάδια μου, να μου προσφέρει κάθαρση. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ανάγνωση, την παρακολούθηση μιας παράστασης ή μιας ταινίας, την παρατήρηση ενός πίνακα. Μιλώντας συγκεκριμένα για ένα τέτοιο τραυματικό περιστατικό, η τέχνη ενδεχομένως μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με αυτό, να μας βοηθήσει να το αντικρίσουμε από μια διαφορετική οπτική γωνία, να το αποδυναμώσει.
Πώς θέλετε να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;
Μετά τον βιασμό μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το στίγμα, το γεγονός ότι μπορεί στην πραγματικότητα να έφταιγα εγώ. Θέλω να κλείσω, λοιπόν, λέγοντας κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αυτονόητο, μα μου πήρε χρόνια να το συνειδητοποιήσω. Όχι, δεν έφταιγα εγώ. Όχι, δεν φταίει κανένα θύμα. Κι αυτή η γνώση είναι ζωτικής σημασίας.
Πληροφορίες
Αυτόματη Εστίαση
Τοποθεσία:Θέατρο Αργώ | Ελευσινίων 13-15 (Πλησίον του Μετρό Μεταξουργείο)
Ημερομηνίες: κάθε Πέμπτη στις 21.00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Instagram: @aftomatiestiasi
Trigger Warning | Η παράσταση είναι κατάλληλη για άνω των 16 ετών!
