Oι πρώτες ελεγκτικές αρχές της ζωής μας μέχρι και σήμερα προσπαθούσαν να ακολουθήσουν τα προτάγματα του καπιταλισμού και να μας δώσουν μια ζωή περιορισμένης φαντασίας μέσα σ’ αυτόν.
Οι γονείς μας , τα σχολεία, ο στρατός, όλες αυτές οι τελετές ενηλικίωσης, που κατόπιν συμφωνιών έχουν θεσμοποιηθεί, τηρούνται απ’ τις εκάστοτε κυβερνήσεις σαν απαρέγκλιτες αρχές για την καθυπόταξη του απρόβλεπτου νέου. Απρόβλεπτος νέος είναι αυτός με το μυαλό ενός gay που σκέφτεται να σώσει τον κόσμο. Αυτό που θέλουν να κάνουν μέσα απ’ την ανάδυση της πολιτικής ορθότητας, οι δικαιωματιστές, δεν είναι η απελευθέρωση μου αλλά η περιχαράκωση μου υπό το πρόσχημα μιας κάποιας ισότητας που δεν προκύπτει από πουθενά. Παντού γιγαντώνονται οι μορφές άσκησης βίας εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ. Τι συμβαίνει τώρα; τώρα κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο, ενώ σκοτώνουμε ένα απ’ τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, αυτόν των ΛΟΑΚΙ ατόμων.
Κέρδισε ένα αντίτυπό του βιβλίουΔιαγωνισμός
Η πολιτική ορθότητα ως μέγγενη της σκέψης μας, μου είναι τελείως αδιάφορη. Αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε δεν είναι η απελευθέρωση μας απ’ τα δεσμά αιώνων. Είναι ότι κωλοτριβόμαστε να υιοθετήσουμε τα σχήματα συνύπαρξης της ετεροκανονικότητας. Η ιστορία της οικογένειας, τα παντρολογήματα και τα συναφή είναι απ’ τα πιο τοξικά πράγματα που μπορούν να συμβούν σε κάποιον. Η πολιτική ορθότητα είναι μια φασιστική τάση ελέγχου του λόγου και άρα και ακόμη χειρότερα και της σκέψης. Εγώ υπάρχω για να συζητώ. Δεν είμαι εδώ για να λέω ότι υπάρχουν ρητορικές μίσους. Οι ρητορικές μίσους ανθίζουν παντού, σε όλες τις ανθρώπινες κοινότητες. Οι γυναίκες βρίζουν τους άντρες και το αντίστροφο. Είναι καλύτερο να εκδραματίζεις το άγχος και τον θυμό μέσα απ’ την ανάγνωση του βιβλίου ενός διεστραμμένου συγγραφέα παρά να διοχετεύεις αυτά τα φθονερά συναισθήματα προς τον πλησίον σου.
Στα Δυο Χρόνια Στην Κόλαση ασχολούμαι διεξοδικά με τις νέες νομοθεσίες για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Αναρωτιέμαι και απαντάω για το μέγεθος της χειριστικότητας όλων αυτών των προσπαθειών να τιθασεύσουν την αδάμαστη φαντασία και δημιουργικότητά μας. Είναι τρομακτικό να βλέπεις celebrities να εκφέρουν διαπρύσιους λόγους εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία της ανοχής απέναντι μας. Γιατί όλος ο ΛΟΑΚΙ κινηματισμος να περνάει μέσα απ’ την εξαργύρωση των αγώνων του σε δόξα, διασημότητα και χρήμα; Κάτι γίνεται πολύ λάθος και όλα θα καταρρεύσουν γιατί στηρίζονται σε σαθρά θεμέλια.
Το Δυο Χρόνια Στην Κόλαση είναι ένα βιβλίο γροθιά για ό,τι απ’ τον τοξικό μας κόσμο ενασμενίζεται πως είναι αστασίαστο. Αποκαλύπτει τις παθογένειες του σύγχρονου τρόπου ζωής και επιπλέον και τις άλλες που θα έρθουν. Περισσότερο είμαι της άποψης ότι ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Στο βιβλίο Δυο Χρόνια Στην Κόλαση δεν φλυαρώ για μια εικόνα συλλογικής σωτηρίας. Αυτό που λέω είναι πως ο καθένας, σαν ξεχωριστό υποκείμενο, μπορεί να κερδίσει την αποδέσμευση απ’ όλους τους εχθρούς του. Πράγματα που θέλουν θάρρος και ανεπτυγμένο το περί του διακαίου συναισθήματος.
Το σκοτάδι και το υπέροχο περιθώριο δεν είναι άσχημα. Η καύλα αυγατίζει την δύναμη της στα πάρκα του σεξ. Αλλά συνάμα και ο επαναστατικός λόγος θεριεύει μαζί με το πράσινο του περιβάλλοντος. Στην Αμερική και αλλού όλες οι εξεγερμένες ομάδες και υποκουλτούρες μέσα στη νύχτα έβρισκαν τους αγωνιστές τους. Η ΛΟΑΤΚΙ ηδονή για τη ζωή είναι πολλαπλάσια απ’ αυτή των «προνομιούχων» της ετεροκανονικότητας.
Αυτό το βιβλίο εννοείται πως δεν είναι μόνο για τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους. Εξοκέλλει στο μεγαλύτερο μέρος του για ζητήματα και ηδονές όλων των ανθρώπων. Εντοπίζω και καταγράφω την αγάπη των ανθρώπων για τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τις πηγές που μας εμπνέουν για μια απολαυστική ζωή στις άφωτες γωνιές των πόλεων μας. Γράφω για την μεταμφίεση, για την αισθητική ως βασικό αντικαθρέφτισμα του πυρήνα της ύπαρξης μας. Γράφω για την Covid-19, τον εγκλεισμό στα Lockdown και την επιδείνωση της ψυχικής μας υγείας τα δύο πρώτα χρόνια στην κόλαση της πανδημίας. Μια κόλαση επαυξημένη ακριβώς γιατί ψυχικά γινόμασταν πιο ευάλωτοι. Και ένας καταθλιπτικός δεν γινόταν απλώς ευάλωτος αλλά ένας δαιμονισμένος με θυμούς ασίγαστους. Η καταβύθιση στον μύχιο εαυτό είναι ένα αλγεινό συναπάντημα. Ο εσωτερικός κόσμος των περισσότερων ανθρώπων είναι δομημένος απ’ τους φόβους του, τις ενοχές του και το κοίταγμα σ’ αυτόν (τον εσωτερικό κόσμο) αναρριπίζει τύψεις που μας πνίγουν.
Κάπου μες στο βιβλίο γράφω «ήθελα να έχω έναν ενθουσιασμό, στοιχειώδη έστω, για να αποσοβήσει τον κίνδυνο της απόλυτης έκπτωσης της λογικής μου σε παράνοια». Ο ενθουσιασμός είναι το καύσιμο για να μπορούμε δυνατοί να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Χωρίς τον ενθουσιασμό δυστυχούμε. Γι’ αυτό για κάθε πράξη κάποιου έργου πρέπει να υπάρχει επιστροφή- feedback. Σε κάθε ερώτημα μας χρειαζόμαστε την απόκριση. Αλλιώτικα συντριβόμαστε.
Προσωπικά έχω βαρεθεί τόσο πολύ όλους τους αυτοπροσδιορισμούς, την εμμονική προσκόλληση στην κοινωνική και προσωπική ζωή, την μανία με τις ταυτότητες, τα κόμματα και τις ψυχαναγκαστικές δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα ήθελα να έχω το δικαίωμα να είμαι ανέντακτός οπουδήποτε. Πώς μπορούμε να είμαστε ισόβια κάπου ενώ αλλάζουμε διαρκώς; Είναι σαν όλα αυτά που εννοούμε με νεολογισμούς να επωάζουν τα νέα μας δεσμά. Όμως ποιος θέλει να γίνει μελλοντικά δεσμώτης αυτών που υπολογίζει ως δικαιώματα; Φαντάσου κάθε φορά να παίρνεις το σχήμα αυτού που έχεις απέναντι σου για να μπορέσεις να «μιλήσεις» μ’ αυτό. Πόσο συναρπαστική θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν πολύμορφοι και μυριόστομοι. Αν αναγνωρίζαμε στις αντιφατικές μας εκδηλώσεις έκφρασης, αυτή ακριβώς την ελευθερία του ρευστού.
Στα Δυο Χρόνια Στην Κόλαση η Covid-19 δομεί έναν κόσμο ασφυκτικό. Μια δημιουργική σκέψη που έκανα κατά την πρώτη και πιο θανατηφόρο διετία του είναι πως η αναψηλάφηση της ζωής μας, μας έμαθε την τελολογία. Αναλογιστήκαμε για τη ζωή μας και βρήκαμε πως υπάρχει κάποιος σκοπός σ’ αυτή. Μέσα στην απραξία των καραντινών βρήκαμε πως όσο ζούσαμε χωρίς αυτήν την απραξία, κάναμε πράγματα για την εκπλήρωση κάποιου σκοπού. Και αυτός ο βραχυχρόνια «εκλιπών» σκοπός δεν χάνει σε ιερότητα από εγνωσμένες ιεροπραξίες.
Το σαρκικό φρόνημα δεν είναι ποτέ μόνο σαρκικό. Η σάρκα και η ψυχή δεν είναι σε σχέση δυο ξεχωριστών πραγμάτων. Υπάρχει κάτι δισυπόστατο στην σχέση τους, βαθιά συνύπαρξη, αξεδιάλυτη αλληλοπεριχώρηση. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε μόνο για σάρκα ή μόνο για ψυχή. Όλες οι αισθήσεις, μέσα απ’ τις οποίες γίνεται η πρόσληψη του εξωτερικού κόσμου, λειτουργούν σαν πολύ πέρα απ’ τη σάρκα. Η ατμόσφαιρα στα Δυο Χρόνια Στην Κόλαση είναι αυτή του παντρέματος της ύλης με τη ψυχή. Αυτό το γράφω με αφορμή τα λόγια των κληρικών για αμαρτωλή σάρκα. Αν υπάρχει κάτι αμαρτωλό, αυτό βρίσκεται εντός της εκκλησίας του ρατσισμού της και της ομοφοβίας. Η ελληνική εκκλησία κάποτε θα καταδικαστεί. Γιατί με την πάροδο των χιλιετηρίδων έχει βρωμίσει ό,τι νέο αξίζει να αγαπηθεί. Και το δόγμα του Βυζαντίου μοιάζει πια με φασιστικό όργανο εξουσίας.
Στο βιβλίο Δυο Χρόνια Στην Κόλαση αναλύω μέσα από μια επίσκεψη μου στο νεκροταφείο της Κω τον σολιψισμό. Ο κόσμος είναι περισσότερο αποκύημα του μυαλού μας παρά το άμεσο γίγνεσθαι που είναι κατανοητό απ’ όλους μας. Όλοι κοιτάμε τα δημιουργήματα του θεού με τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο. Γι’ αυτό και ο εξπρεσιονισμός στη ζωγραφική είναι το καλλιτεχνικό εκείνο ρεύμα που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τα χρώματα που κοιτάζουμε είναι για τον καθένα μας διαφορετικά. Ο ένας βλέπει σ’ ένα απαλό γκρίζο ένα εμφανές γαλάζιο. Αλλά και μαζί με συνανθρώπους μας προβάλουμε σε άλλους από εμάς την δική μας αλήθεια. Την δική μας αλήθεια αναγνωρίζουμε πάνω σ’ αυτή των άλλων. Οι αρνητικές προβολές που κάνουμε στους άλλους είναι απ’ τα πρωτεύοντα γνωρίσματα του υποκειμενισμού. Απότοκο φαινόμενο είναι αυτό της μετάθεσης ευθυνών. Ζούμε με την αίσθηση ότι εμείς δεν φταίμε ποτέ για κάτι κακό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε με το άγχος της ύπαρξης μιας σκοτεινής μας πλευράς και γι’ αυτό φορτώνουμε στον άλλο τον ρόλο του θύτη. Προσπαθούμε να «συνετίσουμε» τον άλλο ενώ θα έπρεπε να στοχεύουμε στην δημιουργία μιας ανεξάρτητης δικής μας ζωής.
Η μοναξιά δεν υπάρχει πάντα. Είναι φορές που το να μην έχουμε κύκλο ή οι παλιοί μας φίλοι να μας πρόδωσαν, δεν σημαίνει πως δεν έχουμε ζωή. Υπάρχει μέσα μας ένας ήλιος και ένα σκοτάδι. Οι περισσότεροι έχουμε τους δαίμονές μας. Είναι πολύ φασαριόζικες οι σκέψεις που κλωθογυρίζουν την ψυχή μας. Για να μην νιώθω μόνος μου έφτιαξα ένα τέλειο αδερφό, υπαρκτό πρόσωπο και μαζί εξιδανικευμένο. Άλλοι πιο σιωπηλοί από μένα βυθίζονται μέσα τους και ζουν σαράντα διαφορετικές ζωές. Κανείς δεν υπάρχει να τα αποτιμήσει όλα αυτά. Στο Δυο Χρόνια Στην Κόλαση δεν υπάρχει αυτή η διάκριση μεταξύ των ανθρώπων. Σε όλους δίνω μια διαδρομή αφύπνισης.
Τέλος να γράψω πως σ’ αυτό το βιβλίο μου επισημαίνω τους λόγους που κάποιος επιλέγει ένα καφέ. Εννοώ κάποιος διαλέγει το στέκι του για να μοιράζεται τη ζωή του με άλλους ή μόνος του. Σε κάποιες σελίδες του βιβλίου περιγράφω την καύλα των μεταναστών (κυρίως Αλβανών) και τον τρόπο με τον οποίο μπόλιασαν την σεξουαλικότητα των ημεδαπών με δόσεις απ’ αυτήν. Επειδή λοιπόν η αλβανική σεξουαλικότητα έχει φετιχοποιηθεί από αρκετούς μας, πηγαίνουμε στα καφέ που συχνάζουν κι αυτοί. Τα Δυο Χρόνια Στην Κόλαση είναι ένα βιβλίο για πάρα πολλά πράγματα. Απ’ την πρώτη διετία της Covid-19, την επιδείνωση της ψυχικής μας υγείας στην γενεαλογία της καύλας, την κοινωνία θεάματος του Γκυ Ντε Μπορ, την τεχνολογία και τις επαπειλούμενες κακές συνέπειες της κατάχρησής της. Γράφω για την τελευταία γενιά του παλαιού κόσμου που επωμίστηκε να καλωσορίσει τον νέο, για το δικό μου καλωσόρισμα της νέας ηθικής που αποζητά μια αγάπη που να χωρά περισσότερους ανθρώπους.
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ
