Αν με ρωτάμε, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ΛΟΑΤ+ «αντιπροσώπευσης» στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι ότι αυτή γίνεται κυρίως από άτομα που δεν ανήκουν στη ΛΟΑΤ+ κοινότητα.
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία κλήθηκε να συζητήσει θέματα όπως το σύμφωνο συμβίωσης, την ταυτότητα φύλου, την αναδοχή κ.α. Και παρόλο που -κατά τη γνώμη μου- παραμένει εξαιρετικά φοβική, άρχισε να συμφιλιώνεται κάπως περισσότερο με την έννοια του “διαφορετικού”.
Ακόμα κι έτσι, όμως, πάντα η συζήτηση γύρω από αυτά τα θέματα γίνεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Άτομα που δηλώνουν αποκλειστικά straight -άλλοτε πιο προοδευτικά άλλοτε πιο συντηρητικά – τοποθετούνται, διαφωνούν και διαχειρίζονται όλα όσα απασχολούν τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα. Μιλούν για την ομοφοβία/τρανσφοβία, χωρίς να την έχουν βιώσει ποτέ ή λένε τη γνώμη τους για το coming out, άσχετα με το αν έχει χρειαστεί ποτέ να το κάνουν.
Μπορεί δηλαδή τα ΛΟΑΤ+ ζητήματα να έχουν μπει (σε κάποιο βαθμό) στον δημόσιο διάλογο δε συμβαίνει το ίδιο όμως και με τα ΛΟΑΤ+ άτομα που βλέπουν συχνά κάποιους άλλους να μιλούν για τα θέματά τους.
Γι΄αυτό και το να ακούς δύο ανοιχτά γκέι (επώνυμα) άτομα στην Ελλάδα να συζητούν δημόσια για την ομοφυλοφιλία, τη διαδικασία του coming out και την ομοφοβία που υπάρχει εκεί έξω είναι εξαιρετικά σπάνιο και αισιόδοξο.
Αναφέρομαι στην κουβέντα που είχε ο Φώτης Σεργουλόπουλος, στα πλαίσια του podcast του για τη LIFO, με τον Γιώργο Καπουτζίδη.
Αν έχετε λίγο χρόνο, αφιερώστε λίγο χρόνο για να την ακούσετε!
