Δεν με έχει παιδέψει κείμενο περισσότερο από αυτό. Εκατοντάδες σκέψεις, αμφιβολίες, πίκρα, φόβος. Μούδιασμα αρχικά στον εγκέφαλο, μετά στο σώμα και η σκέψη είχε λακίσει. Υπάρχουμε κι εμείς που δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά. Και όχι, δεν ήταν επιλογή μας.
Υπάρχει κάποια γυναίκα εκεί έξω, μοναδική για κάποιον. Με «όλο τον κόσμο» στα πόδια της. Από τον ανυπέρβλητο έρωτα ενός άντρα-ενωμένοι ως το θάνατο, όπως επιτάσσει το μυστήριο. Το ρύζι που έπεφτε με μανία στο πρόσωπο της, δεν ήταν «έντιμο». Της την έφερε. Δεν θα νιώσει ποτέ τη μεγαλύτερη ευλογία -ως λέγεται- να σπαρταράει στα σπλάχνα της μια νέα ζωή. Είναι στέρφα, άγονη, άρα…άχρηστη. Ο άντρας της, την χωρίζει. Θέλει να κάνει οικογένεια. Δική του. Με το σπέρμα του και το ωάριο της. Ούτε ευγονικές μεθόδους, ούτε «δεν θα μεγαλώσω εγώ το παιδί του κάθε άγνωστου». Και αυτή δεν μπορεί .Και φεύγει. Και μένει μόνη με την «κατάρα» της.
Είναι και μια άλλη γυναίκα, ίσως και στον πιο κάτω όροφο, στον παραπέρα δρόμο. Γεννάει μόνη της, στο μπάνιο του σπιτιού της και… πετάει το άμορφο ακόμη μωρό, στον ακάλυπτο. Άλλης μορφής «κατάρα».
Και μια άλλη, που δεν αντέχει τον άντρα της να ξεσπάει το μένος του στο κορμί της με μπουνιές και τον παρατάει. Και βρίσκουν το παιδί της κατακρεουργημένο με 17 μαχαιριές, απ’ τον πατέρα, επειδή τον εγκατέλειψε η ίδια. Ή θαμμένο σε κάποιο χωράφι. Ή ακόμη πιο ειδεχθές… φαγητό σε μπολάκια με ρύζι, τροφή των αδέσποτων στις γειτονιές.
Υπάρχουν και κάποια ζευγάρια μάτια – πολλά, πάρα πολλά,σε «ξένα σπίτια».Πιο μεγάλα και με πιο πολλά παιδιά, απ’ ότι έχει ένα «κανονικό» σπίτι. Οι «μεγάλοι» δεν είναι γονείς τους. Θα μεγαλώσουν και πάντα, για πάντα θα υπάρχει στην άκρη του ματιού τους μια απορία. Ένα γαμημένο “γιατί”. Παρατημένα, αδέσποτα παιδιά.
Ένα κορίτσι 10 χρόνων, δε θέλει να φύγει από την τάξη του σχολείου. Παρακαλάει τον θεό να μη χτυπήσει το κουδούνι. Να μην φύγει από εκεί που νιώθει ασφαλής. Να πάει στο σπίτι τους, να βρει τον πατέρα της να περιμένει γυμνός, να της δείξει την «αγάπη» του.
Σε μια άλλη γειτονιά δύο αδέρφια, μικρά παιδιά, κυλιούνται στα καθαρά χαλιά και γεμίζουν το σπίτι με δυνατά γέλια, ενώ ο μπαμπάς βλέπει τηλεόραση κι ακούει ευτυχισμένος τις φωνούλες με το γουργουρητό της κοιλιάς του, να χαλάει την αρμονία. Απ’ την κουζίνα ερχόταν μια θεσπέσια μυρωδιά φαγητού: παστίτσιο φτιάχνει το μανάρι μου. Ξέρει, πόσο μου αρέσει.
Τι κοινό μπορεί να έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Όλα και τίποτα. Θύτες και θύματα μιας αέναης ιστορίας. Του ανθρώπου που εξουσιάζει και εξουσιάζεται από άνθρωπο. Ακόμη χειρότερα απ’ τον «θεό» και τους υπασπιστές του.
Όχι, δεν είναι η εύκολη λύση να τα ρίξω όλα εκεί,τα λάθη και τα πάθη. Είναι μια πραγματικότητα. Ένα μεγάλο μέρος αυτής -το μεγαλύτερο- νιώθει καταραμένο. Επειδή έμεινε έγκυος «πριν την ώρα της» και ήταν πιο εύκολο να πετάξει το μωρό στα σκουπίδια και… τι θα πει ο κόσμος; Επειδή δεν μπορεί να βγάλει καρπό, οι ενοχές θα είναι η πιο στενή της παρέα. Γιατί γι’ αυτό γεννήθηκε. Γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο τούτο. Να γεννάει. Να κάνει πατέρα τον άντρα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ότι η ίδια είναι μητέρα.
Κι αν ο άντρας είναι «ελλειπής»; Αν το σπέρμα του έχει λόγο ύπαρξης, μόνο για εκτόνωση; Σίγουρα νιώθει ενοχές. Όχι, σαν τις άλλες. Αυτές του εγωισμού. Κι ίσως την «κατάρα» του,ν α μην τη μάθει κανείς… έξω από το σπίτι. Επειδή οι καταραμένοι αυτής της γης, έχουν καταραστεί από κάποιους άλλους, επίσης πατεράδες ή αιώνιοι «υιοί του θεού», άσπιλοι ίσως στο σώμα κάποιοι, σάπιοι στην ψυχή και τη σκέψη. Υπάρχει λόγος που κάποιος είναι γονιός. Υπάρχει επίσης λόγος, που κάποιος θέλει να γίνει γονιός. Δεν έχουν όλοι τα ίδια εφόδια. Κι ας ξεκίνησαν απ’ την ίδια αφετηρία.
Γύρω στα 25 μου, έχοντας κάνει την επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου και αγκαλιά με έναν υπέροχο άντρα που με λάτρευε και έναν ναρκισσισμό παραμάσχαλα, που τον έτρεφα εγώ στον εαυτό μου για αυτονόητους λόγους, πήγαμε (οι τρεις μας) σε δυο οικογένειες τσιγγάνων. Μια στην Αθήνα και η άλλη στη Θήβα. Ούσα καταραμένη από άλλες «αιτίες»- όπως κάθε τι που ξεφεύγει απ’ τα παραταγμένα κουτάκια εγκεφάλων- ήθελα να αγοράσω ένα παιδί. Και αγορά χωρίς πώληση, δεν υπάρχει. Να υιοθετήσω… ούτε καν να το αναλύσω δεν γίνεται. ΕΓΩ όμως ήθελα παιδί. Κι αν όχι εγώ με πλήρη συνείδηση, ήθελα η «ευτυχία» μου να είναι σε αυτά τα μέτρα. Ο εγωισμός μου, δεν με άφηνε να δω τίποτα παραπέρα. Ευτυχώς δεν βρήκα κάποιο παιδί να ταιριάζει σε αυτά τα μέτρα.Το “ευ” στις λέξεις, είναι ο καταλύτης τους. Ευγονία, ευτυχία. ευνουχισμός, ευαισθησία, ευτελισμός, ευαγγέλιο, ευγένεια, ευ ζην. Ένα γράμμα να μπει μπροστά και γίνεται η “κατάρα” του “ευ”.
Από τύχη λοιπόν -παρέα με το “ευ”- δεν υπάρχει στη ζωή μου σήμερα ένα παιδί, που όσο καλή μάνα και αν ήμουν, όση αγάπη και αν έπαιρνε, όση γνώση στην αλήθεια κι αν μπορούσα να του μεταφέρω, θα ήταν ένας άνθρωπος πολλαπλά στιγματισμένος, δυστυχής και «μπάσταρδο». Η φιλαυτία μου δεν με άφηνε, όπως είπα, να δω τόσο μακριά. Ο ατομικισμός είναι η αιτία, για την ύπαρξη πολλών ανθρώπων στη ζωή. Ο ταρτουφισμός της κοινωνίας οδηγεί κάποιον στην έλλειψη, στην κατάθλιψη, στις «παρα φύσειν» συμπεριφορές, στις αυτοκτονίες, στις δολοφονίες (εξαιρούνται φυσικά οι διανοητικές,ψυχικές διαταραχές).
Φέρνω στο νου μου μια γυναίκα που θέλει να γίνει μάνα- όχι για τη δική της ολοκλήρωση-μα για να προσφέρει αγάπη σε κάτι που το γέννησε η ίδια. Αλλά το “ευ”, δεν κολλούσε στη ζωή της. Αν βάλουμε σε δεύτερη μοίρα το πόσο κοστίζει οικονομικά (3 και 4 φορές) μια εξωσωματική, αυτό που προέχει είναι ο ψυχικός πόνος αυτής της γυναίκας. Και γίνεται -ίσως- οργή όταν ακούει το ποσοστό των εκτρώσεων, ειδικά σε νεαρές ηλικίες. Και θα αντιδράσει.
Στο απέναντι διαμέρισμα είναι επίσης μια άλλη γυναίκα που έχει τρία παιδιά. Ο σύζυγος άνεργος ή χαμηλόμισθος, τα παιδιά είναι πολλές ώρες μόνα τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, διότι «οφείλει» να εργαστεί και αυτή αλλά και πάλι κάπου μέσα της αναθεματίζει τη τύχη της. Κι αν ακούσει την ίδια είδηση ίσως σκεφτεί πως ΕΥ-τυχώς δεν κράτησε το τέταρτο. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει ή να κατηγορήσει, είτε τη μία περίπτωση είτε την άλλη. Μόνο η πολιτεία, έχει τιμωρητικό χαρακτήρα σε παράβαση νομοθεσίας αλλά ευ-τυχώς στη χώρα μας έχουν παραμείνει κάτι απομεινάρια δημοκρατικότητας. Η ηθικοπλασία των κοινωνιών δεν δικαιούται να έχει χώρο σε καμία περίπτωση. Είσαι ανήθικος-το λιγότερο-όταν «συμπονάς» ένα αγέννητο βρέφος και αδιαφορείς πλήρως, δεν παίρνεις μέρος σε καμία εκστρατεία για τη γυναίκα που αισθάνεται οτι δεν είναι «ικανή» μητέρα και λιμοκτονούν τα παιδιά της. Είσαι αχρείος όταν δεν ξεσηκώνεσαι με το ίδιο πάθος για αυτά τα παιδιά που είναι ορφανά σε ιδρύματα, που πνίγονται στη θάλασσα, όταν ήταν η μάστιγα σου στα φανάρια, όταν, όταν, όταν…
Μπορεί λοιπόν ο άντρας να σπείρει είτε από τύχη είτε από λάθος είτε επειδή το επιθυμεί. Η γυναίκα όμως είναι το χώμα. Απο αυτήν εξαρτάται αν ο «θερισμός» θα βγάλει καρπό ή απλά θέλει να καθαρίσει το χωράφι της. Δεν ξέρεις και δεν πρέπει να ξέρεις, τι «ζιζάνιο» την καταστρέφει, πρώτα στα σωθικά της και μετά στην κοινωνία, που μεγάλη μερίδα της αποτελείται από άτομα σαν εσένα.
Άννα Κουρουπού
