Σε μια έντονα αντί-τρανς και αντιεπιστημονική τοποθέτηση προχώρησε η ευρωβουλεύτρια της Νέας Δημοκρατίας, Ελεωνόρα Μελέτη, μέσω μιας ανάρτησης στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram. Η ίδια δήλωσε ότι «τα φύλα είναι δύο», υπονοώντας παράλληλα πως τα δικαιώματα των τρανς ατόμων απειλούν τα «γυναικεία δικαιώματα».
Η ρητορική αυτή εντάσσεται στο γνωστό TERF αφήγημα, το οποίο εργαλειοποιεί έναν υποτιθέμενα φεμινιστικό λόγο για να επιτεθεί στην αυτοδιάθεση, στους αγώνες και τελικά στην ίδια την ύπαρξη των τρανς προσώπων.
«Τα φύλα είναι δύο. Το πώς όμως θέλει να νιώθει, να εκφράζεται, να αυτοπροσδιορίζεται και να ζει τη ζωή του ο καθένας προβλέπεται μέσα από το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης, ένα θεμελιώδες κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα», αναφέρει στο βίντεο η ευρωβουλεύτρια.
Και συνεχίζει: «Πολλά όμως άλλα γυναικεία δικαιώματα παραμένουν μη κατοχυρωμένα και τα οποία δίνονται μάχες εδώ και δεκαετίες. Τα κεκτημένα όμως από αυτούς τους αγώνες απειλούνται βαθιά από τα ασαφή αφηγήματα ιδεολογικών ιδεοληψιών, που στόχο έχουν την παραχάραξη βασικών εννοιών».
Αρνούμενη ότι το «φύλο είναι φάσμα», η ευρωβουλεύτρια προχώρησε σε μια ευθεία κακοποιητική και αντιεπιστημονική επίθεση στα τρανς και non-binary άτομα, κάνοντας λόγο για άτομα που «θέλουν να προσδιορίζονται μπανάνες, γάτες, μαντζουράνες, Ναπολέοντες» ή που «νιώθουν Δευτέρα με Πέμπτη το ένα φύλο και το πσκ το άλλο».
Η θέση ότι «τα φύλα είναι δύο» είναι μια έντονα συντηρητική, απαρχαιωμένη θέση που εκφράζουν ακροδεξιές, και όχι μόνο, προσωπικότητες. Είναι, όμως, επίσης αντίθετη με την επιστημονική γνώση. Η σύγχρονη βιολογία, ψυχολογία και φυσικά οι κοινωνικές επιστήμες αναγνωρίζουν ότι το φύλο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό εντός ενός αυστηρά διπολικού σχήματος. Αντιθέτως, το φύλο είναι ένα φάσμα. Ένα φάσμα ταυτοτήτων, χαρακτηριστικών και εννοείται εμπειριών. Η άρνηση αυτής της πραγματικότητας δεν αποτελεί «γνώμη», αλλά τρανσφοβία και παραπληροφόρηση.
Φυσικά, η προσπάθεια να παρουσιαστούν τα τρανς δικαιώματα και η λεγόμενη «woke ατζέντα» ως «απειλή» για τα «γυναικεία δικαιώματα» είναι η πλέον γνωστή ρητορική τακτική των TERF, της συντηρητικής δεξιάς και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και αλλού. Από την Ουγγαρία και την Ιταλία μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, το συγκεκριμένο επιχείρημα χρησιμοποιείται για να απονομιμοποιήσει κινήματα, αγώνες χρόνων και πολιτικές ισότητας.
Στη συνέχεια, αναφερόμενη στην απόφαση της Λετονίας να αποσυρθεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η Μελέτη υπονόησε ότι αυτό οφείλεται στην «επικράτηση μιας ατζέντας που καπηλεύεται τον όρο ισότητα». Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Οι υπαναχωρήσεις στα φεμινιστικά δικαιώματα προέρχονται ακριβώς από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις που προωθούν σεξιστικές και ομοτρανσφοβικές πολιτικές, και όχι φυσικά από τα τρανς άτομα.
Η επίκληση της έμφυλης βίας, των «γυναικείων δικαιωμάτων» και ενός λόγου περί κάποιας υποτιθέμενης «υπερβολής» λειτουργούν παραπλανητικά και δημιουργούν αποδιοπομπαίους τράγους, απομακρύνοντας τους πραγματικούς υπεύθυνους από το επίκεντρο.
Αυτού του είδους ο λόγος, όταν προέρχεται ειδικά από πρόσωπα με δημόσια βήμα και εξουσία, δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί μια «διαφορετική άποψη». Η συγκεκριμένη ρητορική νομιμοποιεί την αυξανόμενη τρανσφοβία, τις επιθέσεις στα ΛΟΑΤΚΙ+ και φεμινιστικά δικαιώματα και προωθεί τον αποκλεισμό και τον διχασμό εντός των κοινωνικών κινημάτων.
