Με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης τον τελευταίο καιρό γύρω από τις ομόφυλες σχέσεις. Έχουμε μιλήσει με λόγια ακτιβιστικά, με λόγια θεσμικά, με επιχειρήματα και ανακοινώσεις, με παραδείγματα και (επι)κριτική αναπαραγωγή ομοφοβικών απόψεων.
Την ίδια ώρα που εμείς διεκδικούμε, που μιλάμε με ορθό λόγο, που αντεπιχειρηματολογούμε σε λογύδρια παραλογισμού και καταπάτησης δικαιωμάτων, συμβαίνει βέβαια το εξής : γινόμαστε θύματα μίας συνεχιζόμενης, αυξανόμενης και κυκλωτικής κρίσης ομοφοβίας εκ μέρους της”κοινής γνώμης”.
Σιγά το νέο, θα μου πείτε. Καθημερινά κάποια ομοφοβική άποψη θα ακούσουμε. Και όμως, δεν είναι τόσο απλό. Λόγω του “καυτού” θέματος του συμφώνου, η αφορμή και το εύφορο έδαφος για ομοφοβικές λεκτικές επιθέσεις είναι παντού και συνέχεια στην πρώτη γραμμή. Άρα και οι δημόσιες επιθέσεις ασταμάτητες. Και οι θύτες δεκάδες. Κάθε μέρα, από τις πρωινές εκπομπές και τα μεσημεριανά πάνελ, μέχρι τα δελτία ειδήσεων, τις ανακοινώσεις «δημοσίων προσώπων” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις πολιτικές εκπομπές του prime time ξεπετιέται η ερώτηση : “τι άποψη έχετε για το σύμφωνο; Και για την τεκνοθεσία;” Κι εμείς κοιτάμε. Και ακούμε. Ακούμε τον καθένα και την καθεμιά που έχει άποψη. Θέση. Επιχειρήματα στο ρατσισμό και τη φοβικότητά του. Ο Φαήλος, ο Αμβρόσιος, τα μεσημεριανά πάνελ, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί κάθε σταθμού, τα κεντρικά φύλλα των περιοδικών, τα άρθρα και τα μονόστηλα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Τραγουδίστριες, τραγουδιστές και ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, τα μέλη της επιτροπής στη Βουλή, πολιτικοί κάθε φάσματος, καλεσμένοι κάθε εκπομπής από κάθε χώρο, αρθρογράφοι ή συγγραφείς. Όλες και όλοι έχουν, λέει, άποψη. Ενώ δεν έχουν. Γιατί αυτό που εκφράζουν πολλές και πολλοί από αυτούς δεν είναι άποψη. Είναι (ομοφο)-ΒΙΑ.
Αναρωτιέμαι λοιπόν…Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα έχουμε σταθεί για λίγο να αναρωτηθούμε τι πληγές μας ξύνονται το τελευταίο διάστημα; Αν σφίγγεται συχνά το στομάχι μας βλέποντας τηλεόραση, μπαίνοντας στο facebook ή διαβάζοντας αμέριμνα εφημερίδα; Έχουμε προβληματιστεί για το αν ο ύπνος μας μπορεί να έχει χαλάσει λίγο τις τελευταίες μέρες; Αν μας πιάνει συχνά πονοκέφαλος συζητώντας τα νέα; Αν έχει μειωθεί η αντοχή μας ή έχει αυξηθεί ο θυμός μας πάνω σε μια κουβέντα;
Αυτή τη στιγμή, γύρω από τις lgbt* ταυτότητες έχει δημιουργηθεί μία κοινωνική “δίνη”. Και αναμενόμενο είναι συχνά να κινούμαστε μέσα σε αυτή ως ταυτότητες ή μεμονωμένοι ρόλοι. Για να απαντήσουμε, να υποστηρίξουμε, να προασπίσουμε, να πάρουμε όσα δικαιούμαστε.
Όμως…Tα λοατ άτομα δεν είναι μεμονωμένες ταυτότητες. Και ως άτομα, ως ψυχοσυναισθηματικά όντα, δεχόμαστε επιθέσεις. Και το ψυχοσυναισθηματικό μας κομμάτι κάνει αυτό που ξέρει καλά να κάνει, όταν δέχεται επίθεση. Παρουσιάζει εντάσεις, συμπτώματα, εναλλαγές διάθεσης. Θλίψη ή θυμό, μεγαλύτερη απομόνωση ή μεγαλύτερη ανάγκη για στήριξη και συντροφιά.
Επειδή το πολιτικό είναι προσωπικό και το αντίστροφο. Επειδή η “κοινή γνώμη” γίνεται απομονωτική και επικίνδυνη.Επειδή κάθε διεκδίκηση και κάθε κέρδισμα μάχης έρχεται και με πληγές και απώλειες. Αυτές τις μέρες, ειδικά, είναι καλό να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι είναι σημαντικό να τον “παρακολουθούμε”. Να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις δυσκολίες μας. Να ζητάμε υποστήριξη, να εκφραζόμαστε, να μένουμε κοντά στις πιο ζεστές και ειλικρινείς μας σχέσεις και συνήθειες.
Και την επόμενη εβδομάδα με το καλό, να υποδεχθούμε και το σύμφωνο συμβίωσης. Γιατί άργησε κι έχουμε δικαίωμα να το χαρούμε.
Και μετά, μην ξεχνιέστε, έχουμε και συνέχεια…
Υ.Σ : ακτιβιστές και ακτιβίστριες της πρώτης γραμμής ή όσες και όσοι χρειάζεται να μιλούν δημόσια αυτές τις μέρες αξίζουν ένα μπράβο παραπάνω. Και ίσως χρειάζονται και λίγη φροντίδα παραπάνω.
Σας ευχαριστούμε!
Έλενα-Όλγα Χρηστίδη,
Μέλος Colour Youth – Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας
