Ο Patrick O’Connell, ένας μεγάλος ακτιβιστής του AIDS που προσπάθησε να σπάσει το στίγμα με εκστρατείες ευαισθητοποίησης, όπως η κόκκινη κορδέλα, πέθανε σε ηλικία 67 ετών, από αιτίες που σχετίζονται με το AIDS, σύμφωνα με όσα επιβεβαίωσε ο αδελφός του Barry στη The New York Times.
Ζώντας με τον HIV για 40 χρόνια, πέρασε μεγάλο μέρος της εκστρατείας του εκπαιδεύοντας καλύτερα το κοινό σχετικά με το τι σημαίνει να ζει ένα άτομα με τον ιό του HIV / AIDS.
Ο γιος ενός εναερίτη ηλεκτρολόγου και μιας γραμματέα, O’Connell γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1953, στη μεταπολεμική πόλη της Νέας Υόρκης.
Για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1980, η ζωή του O’Conell ήταν γεμάτη με νοικιασμένα μαύρα κοστούμια κηδείας και με φίλους φοβισμένους για μια επικείμενη διάγνωση. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, το AIDS είχε γίνει η κύρια αιτία θανάτου για άνδρες ηλικίας μεταξύ 25 και 44 ετών.
Το 1991, ο O’Connell δημιούργησε το Visual AIDS, μια ομάδα καλλιτεχνών και υποστηρικτών που χρησιμοποίησαν έναν δανεισμένο χώρο ως γκαλερί τέχνης για να οργανώνουν εκθέσεις που ανάγκασαν το κοινό να αναγνωρίσει την ασθένεια.
«Δεν είχαμε άλλη επιλογή», είπε σε συνέντευξη του 2003 με το BBC. «Έπρεπε να κάνουμε κάτι με την επαγγελματική μας ζωή.
«Η καλλιτεχνική σκηνή του East Village έμοιαζε σαν να εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα λόγω του AIDS. Όλοι οι συνάδελφοί μας σε όλη τη χώρα πεθαίνουν.»
Δεν είναι να απορείς. Ο Λευκός Οίκος, εκείνη την εποχή, ήταν σχεδόν αδιάφορος για την έξαρση του ιού στις ΗΠΑ και δεν την αντιμετώπιζε ως έκτακτη ανάγκη για δημόσια υγεία.
Τότε ήταν που ο O’Connell είχε μια ιδέα: ένας μικρός τρόπος να ενθαρρύνει τον κόσμο να αναγνωρίσει την ασθένεια που καταστρέφει τόσο μεγάλο μέρος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας – μια κόκκινη κορδέλα.
Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το Ribbon Project και μαζί του, ένα ακλόνητο και ξεκάθαρο σύμβολο του ακτιβισμού του AIDS.
Για τον O’Connell, το κόκκινο χρώμα ήταν αναζωογονητικό, και λυπηρό μαζί. Συμβόλιζε, σύμφωνα με όσα είχε πει στο BBC, το αίμα. Είναι «το χρώμα του πάθους» και είναι «ζωντανό και τραβάει την προσοχή».
«Οι κίτρινες κορδέλες από τον Πόλεμο του Κόλπου ήταν ακόμα τριγύρω», είπε στους The New York Times το 1992. «Παρατηρήσαμε ότι θα μπορούσαν να σημαίνουν οτιδήποτε από «Νοιάζομαι για νέους που έχουν πάει στο εξωτερικό» έως «Υποστηρίζω τον Μπους.»
«Θέλαμε κι αυτό το περιθώριο, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει«μισώ αυτήν την κυβέρνηση» ή απλά «νοιάζομαι για τα άτομα με AIDS».
Τις δύο εβδομάδες πριν από τα βραβεία Tony του 1991, οι 15 καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο Visual AIDS επέβλεψαν την παραγωγή χιλιάδων κόκκινων κορδέλων, που παραδόθηκαν στο θέατρο Minskoff.
Καθώς τα βραβεία μεταδόθηκαν σε ολόκληρη την Αμερική, ο οικοδεσπότης Jeremy Irons περπατούσε – και φορούσε την κόκκινη κορδέλα.
Αρκετά σύντομα, είτε είναι καρφιτσωμένο σε ένα φόρεμα που φορούσε η Elizabeth Taylor ή τυπωμένο σε γραμματόσημα που εκδόθηκαν από τις ταχυδρομικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, η κόκκινη κορδέλα ήταν παντού.
Ο θάνατος του O’Connell έρχεται μετά από αυτόν του Larry Kramer, του υποκινητή του ACT UP, που αγωνίστηκε εναντίον των υπευθύνων χάραξης πολιτικής για να πάρουν τη νόσο στα σοβαρά, αλλά και της Nita Pippins, που ήταν κάτι ως το μητρικό πρόσωπο σε αμέτρητους ασθενείς με AIDS.
«Είναι δύσκολο να είμαστε περήφανοι για κάτι που προκλήθηκε από τέτοια απογοήτευση και θλίψη», δήλωσε ο O’Connell για τη δεκαετία του στον ακτιβισμό του AIDS στο BBC.
«Θα έδινα οτιδήποτε, θα έδινα πίσω όλη αυτή την προσοχή, αν δεν είχα ζήσει αυτές τις δεκαετίες του AIDS.
«Όλοι οι άνθρωποι που πέθαναν τόσο νέοι, αυτοί οι ταλαντούχοι. Τώρα ξέρω μόνο ένα άτομο ζωντανό από τα 20 μου.»
