Κάτω από λαμπερά φώτα σε ένα ράντσο στο Μαλιμπού, ο DJ κάλεσε: «Μπορούν ο Ράιαν και ο πατέρας του να έρθουν στην πίστα για έναν ξεχωριστό χορό πατέρα-γιου;» Σηκωθήκαμε και οι δύο. Δύο άντρες έτοιμοι να μοιραστούν μια στιγμή που κάποτε πιστεύαμε πως είχαμε χάσει.
Δεν του είχα πει ποιο τραγούδι θα έπαιζε. Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Butterfly Kisses” του Bob Carlisle, είδα το βλέμμα του να παγώνει, η αναγνώριση να φανερώνεται στα μάτια του. Μου έπιασε το χέρι. Η φωνή μου κόμπιασε, καθώς προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου. Είχαν περάσει χρόνια από τότε που είχαμε χορέψει μαζί. Τώρα ήμασταν δύο άντρες με κοστούμια, να κρατιόμαστε σιωπηλά, μέσα σε μια ήρεμη ευτυχία.
Χαμογέλασε. Και για μια στιγμή, ο χρόνος σταμάτησε. Μάγουλο με μάγουλο, ανέβασε απαλά τα γυαλιά μου για να μου δώσει «butterfly kisses» – τα φτερουγίσματα από τις βλεφαρίδες του, όπως τότε που ήμουν παιδί.
«Αυτή είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μου», μου ψιθύρισε.
Το ήξερα ήδη.
Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να αγκαλιαζόμαστε. Δεν μπορούσε να σταματήσει να με γυρίζει στην πίστα. Μέσα στα δάκρυα, χαμογελούσα πλατιά.
Ως τρανς άνδρας, ήξερα ότι έπρεπε να διεκδικήσω ξανά αυτό το γαμήλιο έθιμο — όχι διαγράφοντας το παρελθόν, αλλά μεταμορφώνοντάς το ώστε να αντικατοπτρίζει αληθινά αυτό που είμαι και το πόσο μακριά έχω φτάσει.
Όταν έφτασε το ρεφρέν – “There’s two things I know for sure / She was sent here from Heaven, and she’s daddy’s little girl” – τα λόγια ακούστηκαν αλλιώς. Δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε τις αντωνυμίες. Στο μυαλό μας, η «κόρη» μπορούσε να γίνει «γιoς», το «φόρεμα» να γίνει «κοστούμι». Δεν είχε σημασία, γιατί ο πατέρας μου με έβλεπε πια πλήρως ως τον γιο του.
Ήμουν ένας γιος τυλιγμένος σε μια στιγμή με τον πατέρα του, με νανούρισμα το τραγούδι της παιδικής μου ηλικίας. Αλλά ήμουν και κάτι παραπάνω. Ένιωθα σαν πρίγκιπας, αλλά και με τις πιο όμορφες πλευρές μιας πριγκίπισσας: αγαπημένος, λατρεμένος, στο επίκεντρο ενός ονείρου που κάποτε φανταζόμουν. Κάποιο μέρος μέσα μου ήταν ακόμα αυτό το «κορίτσι» που κάποτε λαχταρούσε αυτή τη στιγμή, πριν καν βρει τη γλώσσα για να καταλάβει τον εαυτό του. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος μου στεκόταν πια εκεί ως γιος — ορατός, πλήρης. Και οι δύο αλήθειες ζούσαν μέσα μου ταυτόχρονα. Και αντί για σύγκρουση, υπήρχε ειρήνη.
Αυτός ο χορός, όμως, παραλίγο να μην συμβεί ποτέ.
Δεκαπέντε χρόνια πριν, στα 14 μου, αποκάλυψα στον πατέρα μου πως είμαι τρανς. Ήμουν το μοναδικό του «κορίτσι», το μεσαίο παιδί, ανάμεσα σε δύο αγόρια. Το “Butterfly Kisses” ήταν το τραγούδι μας. Όταν ήμουν μικρός, με καληνύχτιζε δίνοντάς μου «φτερουγίσματα» από τις βλεφαρίδες του στο μάγουλο, ονειρευόμενος πως μια μέρα θα με συνόδευε στον γάμο μου. Όταν έκανα coming out, εκείνα τα όνειρα κατέρρευσαν γι’ αυτόν. Δεν με απέρριψε ποτέ εντελώς, αλλά πάλεψε. Εγκλωβισμένος σε τοξικές ιδέες για την αρρενωπότητα, δεν μπορούσε να με δει ως τον γιο του.
Έγραψα γι’ αυτόν τον πόνο στο τραγούδι μου Daughter το 2018:
I didn’t change who I am
I’ve always been a man
Still, it changed your world
But dad, I’ll always stay your little girl
Για χρόνια μείναμε σε αυτή τη συναισθηματική εκκρεμότητα. Μαζί, αλλά όχι πλήρως κατανοημένοι. Ώσπου έκανα επέμβαση στο στήθος — και κάτι άλλαξε. Δεν ήταν ξαφνικό, αλλά σταδιακά άρχισε να με βλέπει όχι ως «χαμένη κόρη», αλλά ως γιο που παρέμενε δίπλα του. Ξαναχτίσαμε τη σχέση μας.
Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, γνώρισα τον Στίβεν. Ερωτευτήκαμε γρήγορα. Μία εβδομάδα πριν μου κάνει πρόταση γάμου με ένα τατουάζ που έγραφε «Marry Me» και ένα δαχτυλίδι Cartier, είδα ένα όνειρο που με ξύπνησε έντρομο.
Στο όνειρο, χόρευα με τον πατέρα μου στον γάμο μου, υπό τους ήχους του “Butterfly Kisses”. Η οικογένειά μας γύρω, με δάκρυα και χαμόγελα. Η θεία μου έσκυψε στη μαμά μου και της ψιθύρισε: «Είμαι τόσο χαρούμενη που έκανε τον χορό πατέρα-κόρης για τον μπαμπά του.»
Το όνειρο αυτό μου ξύπνησε μια επιθυμία που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα ακόμα μέσα μου: όχι μόνο την αποδοχή, αλλά τη σύνδεση με τον πατέρα μου, όπως τότε που ήμουν μικρός. Ήθελα να με συνοδεύσει στον γάμο. Ήθελα να χορέψουμε — όχι ως κόρη του, αλλά ως ο άνδρας που είμαι πια. Το παιδί του, αγαπημένο χωρίς όρους.
Όταν έφτασε η μέρα του γάμου μας, στις 18 Αυγούστου 2023, ήμουν έτοιμος. Όχι μόνο για να παντρευτώ τον άνθρωπό μου, αλλά για να διεκδικήσω το παιδικό μου όνειρο.
Κι έτσι, του το κράτησα για έκπληξη.
Δεν υπήρχε αμηχανία. Ούτε προσποίηση. Ούτε ανάγκη για κάποιο «ανδρικό» στυλ. Μόνο αγάπη, καθαρή και απλή.
Κοίταξα γύρω μου — τους φίλους και την οικογένειά μου, τον Στίβεν να λάμπει από χαρά στο τραπέζι του ζευγαριού, τα λαμπάκια γύρω μας. Ο χρόνος επιβραδύνθηκε. Ένιωσα ξανά παιδί, ασφαλής και ορατός, αλλά ταυτόχρονα ο εαυτός μου, χωρίς να χρειάζεται να διαλέξω ανάμεσα στο ποιος ήμουν και στο ποιος έγινα.
Αυτός ο χορός θεράπευσε κάτι. Και για τους δυο μας.
Ο πατέρας μου κι εγώ έχουμε κάνει έναν πλήρη κύκλο. Σήμερα, η σχέση μας δεν βασίζεται σε ρόλους ή κοινωνικά στερεότυπα. Βασίζεται στην αγάπη, στην παρουσία, στη γνώση πως ο δεσμός πατέρα και παιδιού δεν χρειάζεται να ακολουθεί κάποιο σενάριο — ειδικά αν αυτό το σενάριο είναι φτιαγμένο πάνω σε φύλα.
Γράψαμε το δικό μας.
Όταν ήμουν παιδί, με καληνύχτιζε με butterfly kisses στο μάγουλο, ονειρευόμενος πως θα με συνοδεύσει στον γάμο μου.
Και το έκανε.
Και χορέψαμε.
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν αυτή τη στιγμή πριν πέντε χρόνια. Αλλά η θεραπεία θέλει χρόνο. Και η αγάπη; Η αγάπη τα κάνει όλα δυνατά.
Ryan Cassata για lgbtqnation.com
