Για πάρα πολλά χρόνια οι απανταχού «κωμικοί» σε αυτήν εδώ τη χώρα έσπαγαν πλάκα εις βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Ο κανόνας ήταν απλός και απαράβατος. Μπορείς να ασχοληθείς με ένα άτομο που δεν είναι cis και στρέιτ, με την προϋπόθεση να το κοροϊδεύεις. Να το παρουσιάζεις αδύναμο και ακίνδυνο για τα «χρηστά ήθη» και τις «παραδοσιακές αξίες» της συντηρητικής κοινωνίας.
Κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν, με τα «αστεία» των «κωμικών» να επηρεάζουν τον τρόπο αλλά και το λεξιλόγιο με τον οποίο η κοινωνία αναγνώριζε τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Από «αδερφές» και «πούστηδες» γίναμε «πισωγλέντηδες» και «κομμώτριες». Και κάπως έτσι πέρα από «ανώμαλοι» και «επικίνδυνοι» γίναμε και «αστείοι». Και εκεί που μας «έσπαγαν» στο ξύλο, μπορούσαν τώρα να «σπάνε και πλάκα» με εμάς.
Τα χρόνια πέρασαν ακόμη περισσότερο, οι καιροί κάπως άλλαξαν και αρκετοί από αυτούς τους κωμικούς κατάλαβαν (ή τους έκαναν να καταλάβουν) πώς το να κάνεις αστεία εις βάρος ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, ίσως να μην είναι και τόσο αστείο.
Ο Μάρκος Σεφερλής δεν είναι ένας από αυτούς τους κωμικούς. Αντιθέτως, εμμένει πεισματικά στη θέση του να κοροϊδεύει άτομα και ταυτότητες που εντάσσονται στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, παρά τις συχνές προσπάθειες της κοινότητάς αυτής να τον κάνει να καταλάβει. Προκαλεί, μάλιστα, μεγάλη έκπληξη πώς ένας άνθρωπος, που διατηρεί μάλιστα στα ΜΜΕ την εικόνα του «καλού ανθρώπου», αγνοεί πεισματικά όλες αυτές τις εκκλήσεις και τα σχόλια που έχει δεχθεί για την κακοποιητική επίδραση της «κωμωδίας» του.
Αν προσέξει κανείς, ωστόσο, τις δημόσιες δηλώσεις του Μάρκου Σεφερλή, όταν καλείται να σχολιάσει την κριτική που δέχεται για τον τρόπο που αναπαριστά και χρησιμοποιεί τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες, θα παρατηρήσει τη συχνή χρήση του όρου «σάτιρα». «Μάθετε τη διαφορά ανάμεσα στην κοροϊδία και τη σάτιρα..», έγραψε πρόσφατα ο ίδιος στα social media μετά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν (πάλι) με αφορμή ένα νούμερο, στο οποίο κοροϊδεύει το Nemo, το πρώτο non binary άτομο που κέρδισε τη Eurovision.
Χωρίς να θέλω να μπω σε ακαδημαϊκά μονοπάτια, θα γράψω ότι η σάτιρα (τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει) αποτελεί έναν βαθιά πολιτικό όρο, ο οποίος αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί την κωμωδία για να περιγράψει μια κατάσταση, ένα άτομο ή έναν σύνολο ατόμων με σκοπό την «κριτική» και ίσως τη «βελτίωσή του». Αν λοιπόν αποδεχτούμε την πρόσφατη νουθεσία του Σεφερλή και αναγνωρίσουμε την «κωμωδία» του ως σάτιρα και όχι ως κοροϊδία, καταλαβαίνουμε ότι τα κίνητρά του είναι να «σατιρίσει», άρα να ασκήσει κριτική (?) στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι ο ίδιος δεν έχει καμία ουσιαστική γνώση γύρω από ζητήματα που σχετίζονται με την κοινότητα αυτή. Αντιθέτως, το υλικό του θυμίζει αρκετά τοποθετήσεις ακροδεξιών πολιτικών, όπως πχ. του Βελόπουλου, που βασίζουν την καριέρα τους στην αντί-ΛΟΑΤΚΙ+ προπαγάνδα και τις θεωρίες συνομωσίaς (οι στίχοι του τραγουδιού του Σεφερλή για το Nemo, θυμίζουν της ομιλίες του προέδρου της Ελληνικής Λύσης).
Ακόμη και τώρα, πάντως, δεν έχω καταλήξει αν όλο αυτό που κάνει ο Σεφερλής είναι σάτιρα ή όχι. Αν όντως είναι (όπως, λέει) το πρόβλημα είναι δυστυχώς πολύ μεγαλύτερο απ΄όσο φαίνεται. Και πολύ πιο επικίνδυνο, σε μια εποχή που η λεγόμενη «αντί – woke» ατζέντα έχει γίνει ιδιαιτέρως δημοφιλής.
